Vascular-endothelial-growth-factor (VEGF) targeting therapies for endocrine refractory or resistant metastatic breast cancer.

BACKGROUND: Vascular-endothelial-growth-factor (VEGF) is a key mediator of angiogenesis. VEGF-targeting therapies have shown significant benefits and been successfully integrated in routine clinical practice for other types of cancer, such as metastatic colorectal cancer. By contrast, individual trial results in metastatic breast cancer (MBC) are highly variable and their value is controversial. OBJECTIVES: To evaluate the benefits (in progression-free survival (PFS) and overall survival (OS)) and harms (toxicity) of VEGF-targeting therapies in patients with hormone-refractory or hormone-receptor negative metastatic breast cancer. SEARCH METHODS: Searches of CENTRAL, MEDLINE, EMBASE, the Cochrane Breast Cancer Group's Specialised Register, registers of ongoing trials and proceedings of conferences were conducted in January and September 2011, starting in 2000. Reference lists were scanned and members of the Cochrane Breast Cancer Group, experts and manufacturers of relevant drug were contacted to obtain further information. No language restrictions were applied. SELECTION CRITERIA: Randomised controlled trials (RCTs) to evaluate treatment benefit and non-randomised studies in the routine oncology practice setting to evaluate treatment harms. DATA COLLECTION AND ANALYSIS: We performed data collection and analysis according to the published protocol. Individual patient data was sought but not provided. Therefore, the meta-analysis had to be based on published data. Summary statistics for the primary endpoint (PFS) were hazard ratios (HRs). MAIN RESULTS: We identified seven RCTs, one register, and five ongoing trials from a total of 347 references. The published trials for VEGF-targeting drugs in MBC were limited to bevacizumab. Four trials, including a total of 2886 patients, were available for the comparison of first-line chemotherapy, with versus without bevacizumab. PFS (HR 0.67; 95% confidence interval (CI) 0.61 to 0.73) and response rate were significantly better for patients treated with bevacizumab, with moderate heterogeneity regarding the magnitude of the effect on PFS. For second-line chemotherapy, a smaller, but still significant benefit in terms of PFS could be demonstrated for patients treated with bevacizumab (HR 0.85; 95% CI 0.73 to 0.98), as well as a benefit in tumour response. However, OS did not differ significantly, neither in first- (HR 0.93; 95% CI 0.84 to 1.04), nor second-line therapy (HR 0.98; 95% CI 0.83 to 1.16). Quality of life (QoL) was evaluated in four trials but results were published for only two of these with no relevant impact. Subgroup analysis stated a significant greater benefit for patients with previous (taxane) chemotherapy and patients with hormone-receptor negative status. Regarding toxicity, data from RCTs and registry data were consistent and in line with the known toxicity profile of bevacizumab. While significantly higher rates of adverse events (AEs) grade III/IV (odds ratio (OR) 1.77; 95% CI 1.44 to 2.18) and serious adverse events (SAEs) (OR 1.41; 95% CI 1.13 to 1.75) were observed in patients treated with bevacizumab, rates of treatment-related deaths were lower in patients treated with bevacizumab (OR 0.60; 95% CI 0.36 to 0.99). AUTHORS' CONCLUSIONS: The overall patient benefit from adding bevacizumab to first- and second-line chemotherapy in metastatic breast cancer can at best be considered as modest. It is dependent on the type of chemotherapy used and limited to a prolongation of PFS and response rates in both first- and second-line therapy, both surrogate parameters. In contrast, bevacizumab has no significant impact on the patient-related secondary outcomes of OS or QoL, which indicate a direct patient benefit. For this reason, the clinical value of bevacizumab for metastatic breast cancer remains controversial.

Fracture vertébrate évaluée par ostéodensitométrie. Un nouveau facteur de risque pour la fracture [Vertebral fracture assessed by DXA: a new risk factor for fracture]

At the age of 50, a woman has a lifetime risk of more than 40% to present a vertebral fracture. More than 60% of vertebral fractures remain undiagnosed. As a consequence it is of major importance to develop screening strategies to detect these fractures. Vertebral fracture assessment (VFA) by DXA allows one to detect vertebral fracture from T4 to L4 using DXA devices, while performing also during the same visit the bone mineral density measurement. Such an approach should improve the evaluation of fracture risk and therapeutic indication. Compared to the standard X-ray assessment, VFA highly enables to detect moderate or severe vertebral fractures below T6.

Valeur ajoutée de la supervision du médecin-assistant par un médecin de famille dans une permanence [Added value of family practitioners' supervision of junior doctors in a walk-in clinic].

The pending workforce crisis in family medicine has triggered various initiatives. This article describes the PMU-FLON walk-in clinic, a project of the Institute of General Medicine University of Lausanne. The working conditions in this clinic are close to that of a family practice. Doctors in training are supervised by family doctors who work part-time in the clinic. The objective is to improve training in the various fields of family medicine, from technical skills (improving optimal use of diagnostic tools), to integrating patients' requests in a more global patient-centered approach. This new educational model allows doctors in training to benefit from the specific approaches of different trainers. It will contribute to promoting quality family medicine in the future.

The Complete Chromosomal Organization of the Reference Strain of the Leishmania Genome Project, L. major ;Friedlin'.

In recent years, analysis of the genomes of many organisms has received increasing international attention. The bulk of the effort to date has centred on the Human Genome Project and analysis of model organisms such as yeast, Drosophila and Caenorhabditis elegans. More recently, the revolution in genome sequencing and gene identification has begun to impact on infectious disease organisms. Initially, much of the effort was concentrated on prokaryotes, but small eukaryotic genomes, including the protozoan parasites Plasmodium, Toxoplasma and trypanosomatids (Leishmania, Trypanosoma brucei and T. cruzi), as well as some multicellular organisms, such as Brugia and Schistosoma, are benefiting from the technological advances of the genome era. These advances promise a radical new approach to the development of novel diagnostic tools, chemotherapeutic targets and vaccines for infectious disease organisms, as well as to the more detailed analysis of cell biology and function.Several networks or consortia linking laboratories around the world have been established to support these parasite genome projects[1] (for more information, see http://www.ebi.ac.uk/ parasites/paratable.html). Five of these networks were supported by an initiative launched in 1994 by the Specific Programme for Research and Tropical Diseases (TDR) of the WHO[2, 3, 4, 5, 6]. The Leishmania Genome Network (LGN) is one of these[3]. Its activities are reported at http://www.ebi.ac.uk/parasites/leish.html, and its current aim is to map and sequence the genome of Leishmania by the year 2002. All the mapping, hybridization and sequence data are also publicly available from LeishDB, an AceDB-based genome database (http://www.ebi.ac.uk/parasites/LGN/leissssoft.html).

Diagnostic value of soluble CD14 subtype (sCD14-ST) presepsin for the postmortem diagnosis of sepsis-related fatalities.

The first aim of this study was to assess the diagnostic performance of presepsin (sCD14-ST) in postmortem serum from femoral blood compared to procalcitonin (PCT) to detect sepsis-related fatalities. The second aim was to compare sCD14-ST levels found in postmortem serum to the values in pericardial fluid to investigate the usefulness of the latter as an alternative biological fluid. Two study groups were formed, a sepsis-related fatalities group and a control group. Radiology (unenhanced CT scans and postmortem angiographies), autopsies, histology, neuropathology, and toxicology as well as other postmortem biochemistry investigations were performed in all cases. Microbiological investigations on right cardiac blood were carried out exclusively in septic cases. The results of this study indicated that postmortem serum PCT and sCD14-ST levels, individually considered, allowed septic cases to be identified. Even though increases in both PCT and sCD14-ST concentrations were observed in the control cases, coherent PCT and sCD14-ST results in cases with suspected sepsis allowed the diagnosis to be confirmed. Conversely, no relevant correlation was identified between postmortem serum and pericardial fluid sCD14-ST levels in either the septic or control groups.

Early diagnosis of invasive candidiasis with mannan antigenemia and antimannan antibodies.

Late treatment of invasive candidiasis (IC) results in severe complications and high mortality. New tools are needed for early diagnosis. We conducted a retrospective study to assess the diagnostic utility of mannan antigenemia (Mn) and antimannan antibodies (anti-Mn) in neutropenic cancer patients at high risk for candidiasis. Twenty-eight patients with IC (based on European Organization for Research and Treatment of Cancer and Mycoses Study Group definitions) and 25 controls were studied. Mn and anti-Mn were positive (> or = 0.25 ng/mL and > or = 5 AU/mL, respectively) in 25/28 (89%) patients with candidiasis and in 4/25 (16%) controls: sensitivity, 89%; specificity, 84%; positive predictive value, 86%; negative predictive value, 88%. In patients with hepatosplenic lesions, assessing Mn/anti-Mn shortened the median time of diagnosis of candidiasis when compared with imaging (9 versus 25 days after fever onset as first sign of infection; P < 0.001). Candidiasis was diagnosed before neutrophil recovery in 78% and 11% of cases with Mn/anti-Mn and radiology, respectively (P < 0.001). Mn and anti-Mn may be useful for early noninvasive diagnosis of IC.

Eretria - Nea Psara : eine klassizistische Stadtanlage über der antiken Polis

Résumé: Le présent ouvrage propose une histoire de l'Erétrie moderne, de la redécouverte du site antique au projet urbanistique de 1834 pour une ville nouvelle destinée à accueillir les réfugiés de l'île de Psara - anéantie en 1824 par les Ottomans - et au développement urbain d'Erétrie/Nea Psara au XIXe et au XXe siècles. Le nom d'Erétrie englobe trois couches historiques distinctes: la cité antique, la ville néoclassique, dessinée par l'architecte allemand Eduard Schaubert (1804-1860), et le village moderne, issu de son projet. Chacune de ces strates - vestiges antiques, tissu urbain néoclassique et constructions plus récentes - est perceptible au sein de cet ensemble urbain et se trouve en relation constante avec les autres. L'exposé des recherches archéologiques - depuis la redécouverte du site antique par Ciriaco de' Pizzicolli d'Ancona (Cyriaque d'Ancône) en 1436 déjà, puis de manière systématique par des voyageurs-archéologues dès le XIXe siècle - comble une lacune dans l'historiographie de la cité antique. Cette approche met également en lumière la relation étroite entre archéologie et urbanisme au XIXe siècle. Si l'exploration de la Grèce avait été jusqu'à son indépendance en 1827 essentiellement le fait des archéologues, des historiens et des philologues, après cette date, des géologues, des ingénieurs et des topographes travaillant pour le développement économique du jeune Etat se mirent également à parcourir le pays, le regard tourné non plus seulement vers l'Antiquité, mais aussi vers l'avenir. L'histoire de la redécouverte d'Erétrie permet ainsi d'éclairer divers aspects liés à la gestation de l'Etat grec. Le projet conçu en 1834 par Ecluard Schaubert de ville néoclassique superposée aux ruines de la cité antique d'Erétrie s'inscrit dans un réseau de créations de villes nouvelles et de modernisations de villes existantes par le nouvel Etat grec, qui cherchait à fonder sa légitimité et son identité, après la domination ottomane, sur les valeurs idéales (ou idéalisées) de l'Antiquité classique. Dans le projet de développement urbain d'Erétrie, la relation étroite entre archéologie et urbanisme et, par conséquent, la référence à l'Antiquité sont évidentes: Eduard Schaubert commença par tracer sur son plan toutes les ruines antiques, dressant ainsi l'état des connaissances archéologiques du site. Sur cette base, l'architecte conçut la ville néoclassique en y incluant les principales ruines, qui devaient servir de repères visuels et qui concrétisaient ainsi le lien idéologique de la monarchie absolue avec l'Antiquité. A Erétrie, deux perspectives principales reliaient le port à l'acropole et l'Ecole navale au théâtre antique. L'intégration de ruines antiques dans un projet urbanistique avait été réalisée par Stamatios Kleanthes et Eduard Schaubert en 1831-1832 dans le plan de l'Athènes moderne, avant que celle-ci n'ait été promue capitale de la Grèce. Les deux architectes ont ainsi anticipé le caractère idéal d'Athènes dans le processus de gestation de l'Etat grec. L'importance de ce plan et de celui qu'ifs ont établi sur le même modèle pour le Pirée a été reconnue par les historiens de l'urbanisme. En revanche, le plan d'Erétrie, qui suit pourtant les mêmes principes, n'a été que partiellement étudié. Cette monographie montre que le projet d'Erétrie était le plus abouti des trois, qui tous se caractérisent par un système de routes rayonnant depuis le siège du gouvernement (résidences royales à Athènes et au Pirée, mairie à Erétrie). Cet éventail de rues ou u patte d'oie» embrasse à Athènes l'acropole et au Pirée fa baie du port, alors qu'a Erétrie il est double, axé en raison de la topographie sur l'acropole et sur Pa baie du port. Cette double patte d'oie crée ainsi le lien idéologique avec l'Antiquité et témoigne, par son ouverture sur le port, de l'essor économique souhaité par le gouvernement. Le plan d'Erétrie représente de manière exemplaire l'urbanisme programmatique de la Grèce sous Othon ler (1832-1862). L'ouvrage s'intéresse ensuite à la réalisation du projet de Schaubert, dont la mise en oeuvre n'a pas répondu aux attentes du Gouvernement. Le faible développement d'Erétrie s'explique principalement par le surdimensionnement du projet, des finances publiques modestes, la malaria endémique et une politique économique inadaptée aux traditions commerciales des Psariotes. Les lenteurs dans la réalisation du projet et même des régressions au cours du XIXe siècle et au début du XXe siècle, puis l'urbanisation accélérée d'Erétrie à partir des années 1960, ont eu pour conséquence que les historiens de l'urbanisme et les urbanistes ont sous-estimé, voire ignoré la valeur historique de ce concept Cependant, l'exécution du projet néoclassique s'est poursuivie de manière continue et des références au plan de Schaubert peuvent être observées dans l'aménagement récent de la localité aujourd'hui encore. Ainsi, des arbres ont été plantés dans les années 1960 le long de l'enceinte urbaine antique, à l'emplacement où Schaubert avait prévu la création d'une promenade arborée. Au centre d'Erétrie, là où l'agora principale aurait dû être aménagée, une grande place publique servant au marché hebdomadaire a été créée. Dans le quartier oriental, une petite église dédiée à la Pan hagia Paravouniotissa a été construite en 2001 sur la parcelle où Schaubert en avait prévue une. D'importants éléments des projets de Schaubert, qui ne sont actuellement plus guère perceptibles à Athènes et au Pirée, le sont toujours à Erétrie. Les espaces verts, par exemple, occupent une place importante dans le domaine privé: malgré la densification du tissu urbain, des parcelles caractéristiques contiennent encore des maisons isolées d'un ou de deux niveaux côté rue, avec un grand jardin à l'arrière, séparé des parcelles voisines par un mur en pierre ou en brique crue. Erétrie mérite donc une reconnaissance plus considérable dans l'histoire de l'urbanisme, puisqu'elle contribue à faire mieux comprendre les projets de ses deux villes soeurs. L'étude du projet urbanistique est complétée par une approche typologique des constructions néoclassiques d'Erétrie qui souligne encore la valeur historique de cet ensemble. Comme la plupart des édifices sont, menacés de démolition, à l'exception d'un petit nombre d'entre eux qui bénéficient d'un bon entretien, un inventaire photographique des constructions d'Erétrie datant du XIXe et du début du XXe siècle a été constitué entre 1994 et 2005, complété par des photographies anciennes. Il en ressort que les formes et les techniques de construction sont représentatives de l'architecture privée à l'époque de la création de l'Etat. Enfin, le plan directeur d'Erétrie, réalisé en 1975-1976 par un séminaire du Département d'architecture de l'Ecole polytechnique fédérale de Zurich avec l'appui de l'Ecole suisse d'archéologie en Grèce, est publié ici intégralement pour la première fois. Le présent ouvrage rend ses lettres de noblesse à un ensemble urbain néoclassique, certes modeste, mais issu d'un projet urbanistique ambitieux, témoin significatif du programme politique du nouvel Etat grec. SUMMARY Translated by William Eisler This book gives an account of the history of modern Eretria. It encompasses the rediscovery of the ancient city, the 1834 urban plan for the new town designed to accommodate the refugees from the island of Psara - destroyed by the Ottomans in 1824 - and also the urban development of Eretria/Nea Psara in the 19th and 20th centuries. The name Eretria carries a rich heritage: the ancient city, the neoclassical town designed by the Germen architect Eduard Schaubert (1804-1860), and the modern village. These three distinct historical layers ancient ruins, neoclassical plan and more recent constructions - can be seen within this urban area and are interlinked with each other. The account of the archeological investigations fills a gap in the historiography of the ancient city. This started with the early rediscovery of the ancient site by Ciriaco de'Pizzicolli d'Ancona in 1436, and was followed by systematic research by travellers/ archeologists from the 19th century onward. Furthermore, this shows the close relationship between archeology and urbanism in the 19th century. The exploration of Greece prier te its independence in 1827 was mainly red by archeologists, historians and philologists. Subsequently, geologists, engineers and topographers working for the young state's economic development travelled across the country, with their attention focused not only on Antiquity but are on the future. The history of Eretria's rediscovery gives new insights on various aspects related to the development of the Greek state. In 1834, Eduard Schaubert's project, planning a neoclassical town built upon the ancient Eretria, took place alongside the development of other new cities and the modernization of existing ones du ring the Ottoman domination. By doing so, the new Greek state wanted to build its legitimacy and identity, based upon the ideal (or idealized) values of Classical Antiquity. In the urban development of Eretria, the close connection between archeology and urbanism, and the reference to Antiquity, are obvious. Eduard Schaubert began by tracing on his plan ail of the ancient ruins, thus showing the knowledge of the archeological site at that time. On this basis, the architect planned the neoclassical town, incorporating the principal ruins which were to serve as visual references embodying the ideological link between Antiquity and King Otto's absolute monarchy. In Eretria, two principal visual axes linked the port to the acropolis and the Naval School to the ancient theatre. The integration of ancient ruins in an urban project had already been achieved by Stamatios Kleanthes and Eduard Schaubert in 1831-1832 in their plan for modern Athens, before it became the capital of Greece. The two architects had therefore anticipated the ideal character of Athens at the beginning of the Greek state. The importance of this plan and that of Piraeus (designed along the same model) has long been recognized by urban historians. By contrast, the plan of Eretria based open the same principles has been only partly studied. This book explains clearly that the Eretria project was the most elaborate. The three cities are characterized by a system of roads radiating from the seat of government (the royal residences in Athens and Piraeus, the town hall in Eretria). This fan-like arrangement of streets includes the Acropolis in Athens and the harbour in Piraeus, whereas in Eretria it is twofold, orientated towards the acropolis and the harbour on account of the topography. This double fan-like arrangement shows the ideological link with Antiquity and, with its opening onto the harbour, the government's desire for economic development. The plan of Eretria is a typical ex- ample of the programmatic urbanism of Greece under Otto I (1832-1862). The book discusses the completion of Schaubert's project, which was not fully carried out as expected by the government. The poor development of Eretria can be explained primarily by the excessive scale of the project, the modest public finances, the endemic malaria and an economic policy unsuitable to the commercial traditions of the Psariotes. Delays, even regressions in the implementation of the project in the course of the 19th and the beginning of the 20th centuries, followed by the growing urbanization of Eretria starting in the 1960's, led urban historians and town planners to underestimate or even to ignore the historical value of this concept. Nevertheless, the neoclassical project was carried out steadfastly, and references to the Schaubert plan can still be seen in the modern layout of the town. Trees were planted in the 1960's all along the circumference of the ancient city, where Schaubert had planned a tree-lined promenade. A big public square serving as a weekly market place was created in the centre of Eretria, where the principal agora had been originally planned. In 2001 a small church dedicated to the Panhagia Paravouniotissa was built on a plot of land in the eastern district, where this had been intended by Schaubert. Important elements of Schaubert's projects, which are barely perceptible in modern-day Athens and Piraeus, remain visible in Eretria. Green areas, for example, occupy a significant place within the private properties. In spite of the urban densification, characteristic plots still include isolated houses of one or two stories facing the street, with large gardens in the rear, separated from neighbours by stone or mudbrick walls. Eretria therefore deserves a more prominent position in the history of urbanism, as it contributes to a better understanding of ifs two sister cities. The study of the urban project is enriched by a typological approach to the neoclassical constructions of Eretria, underlining once again the historical value of this heritage. Since only a small number of the buildings have benefited from good maintenance and the greater part is threatened with demolition, a photographic inventory of the constructions of Eretria dating from the 19tIt and early 20th centuries was produced between 1994 and 2005, supplemented by old photographs. This documentation clearly shows that the forms and techniques of construction are characteristic of private architecture at the beginning of modern Greece. Finally, the master plan of Eretria drafted in 1975-1976 by a seminar of the Department of Architecture of the Swiss Federal Institute of Technology, Zurich, with the support of the Swiss School of Archeology in Greece, is published here in full for the first time. This book gives credit to a neoclassical urban heritage which, although modest in scale, derives from an ambitious project that embodies the political programme of the new Greek state. ΠΕΡΙΛΗΨΗ Μετάβραση Ελενή Δημητρακοπούλου Η παρούσα εργασία προτείνει μια. ιστορία της σύγχρονης πόλης της Ερέτριας, ξεκινώντας από την αποκάλύψη του αρχαιολογικού χώρου, περνώντας από την σύνταξη, το 1834, του ρυμοτομικού σχεδίου για μια νέα. πόλη που σκοπό είχε να υποδεχθεί τούς πρόσφυγες από τα Ψαρά. - που καταστράφηκαν ολοσχερώς το 1824 από τούς Οθωμανούς - και εξετάζοντας τέλος την πολεοδομική εξέλιξη της Ερέτριας/Νέων Ψαρών κατά τον 19° και τον 20° αι. Πίσω από το όνομα της Ερέτριας κρύβονται τρία διαφορετικά. ιστορικά στρώματα,: η αρχαία πόλη, η νεοκλασική πόλη πού σχεδιάστηκε από τον γερμανό αρχιτε κτονα "Εντοναρντ Σάουμπερτ (1804-1860) και η σύγχρονη πόλη που κτίστηκε πάνω στά. σχέδια του τελευταίού. Κάθε ένα από αυτά τα στρώματα - αρχαία κατάλοιπα. νεοκλασικός πολεοδομικός ιστός και νεώτερα κτίσματα - γίνεται αντιληπτό στο πλαίσιο αυτού του πολεοδομικού συνόλου και βρίσκεται σε άμεση σχέση με τα άλλα δύο. Ηπαρονσίαση των αρχαιολογικών ερευνών, που ξεκινούν το 1436 με την αποκάλυψη τον αρχαιολογικού χώρού από τον Ciriaco de' Pizzicolli d'Ancona (Κυριάκος ο Αγκωνίτης) και συνεχίζονται συστηματικά. από περιηγητές_αρχαιολόγούς κατά το 19° αι., καλύπτει ένα κενό στην ιστοριογραφία της έρεύνας της αρχαίας πύλης. Η προσέγγιση αυτή φωτίζει επίσης τη στενή σχέσημεταξύαρχαιολογίας και πολεοδομίας κατά τον 190 αι. Αν η εξερεύνηση της Ελλάδος, ως την ανεξαρτησία της το 1827, ήταν έργο κνρϊως αρχαιολόγων, ιστορικών και φιλολόγων, μετά από αυτήν την χρονολογία., γεωλόγοι, μηχανικοί και τοπογράφοι που εργάζονταν για την οικονομική ανάπτυξη τον νεοσύστατου Ελληνικού Κράτούς, άρχισαν επίσης να περιτρέχονν όλη την χώρα., με το βλέμμα. στραμμένο όχι μόνο προς την Αρχαιότητα, αλλά και προς το μέλλον. Η ιστορία της αποκάλυψης της Ερέτριας φωτίζει έτσι και διάφορες όψεις που συνδέονται με την γένεση του Ελληνικού Κράτους. Το 1834, υ 'Εντοναρντ Σάουμπερτ εκπόνησε το σχέδιο μιας νεοκλασικής πόλης που Θα επικαθόταν στα; ερείπια. της αρχαίας Ερέτριας?το έργο εντάσσεται στο δίκτυο δημιουργίας νέων πόλεων και εκσυγχρονισμού των υπαρχυυσών από το νεοσύστατο Ελληνικό Κράτος. το οποίο, μετά την Οθωμανική κυριαρχία, επεδίωκε να Θεμελιώσει την νομιμότητα και την ταυτότητά του πάνω στις ιδανικές ή εξιδανικευμένες αξίες της κλασικής αρχαιότητας. Στο σχέδιο της πολεοδομικής ανάπτυξης της Ερέτριας, η στενή σχέση μεταξύ αρχαιολογίας και πολεοδομίας και, κατ επέκταση. οι σαφείς αναφορές στην Αρχαιότητα. είναι εμφανείς: ο Εντοναρντ Σάουμπερτ άρχισε σχεδιάζοντας στο τοπογραφικό τον όλα τα αρχαία. ερείπια, καταγράφοντας έτσι τις τότε αρχαιολογικές γνώσεις για, το χώρο. Σε αυτή τη βάση, ο αρχιτέκτονας συνέλαβε την νεοκλασική πόλη εντάσσοντας σε αυτήν τα κυριότερα αρχαία μνημεία, τα οποία χρησίμευαν ως οπτικά σημεία αναφοράς, ενώ συγχρόνως υλοποιούσαν την ιδεολογική σχέση της απόλύτης μοναρχίας με την Αρχαιότητα. Στην Ερέτρια, δυο βασικοί άξονες συνέδεαν το λιμάνι με την Ακρόπολη και τη Ναυτική Σχολή με το Αρχαίο Θέατρο. Η ένταξη αρχαίων ερειπίων σε ένα πολεοδομικό σχέδιο είχε ήδη πραγματοποιηθεί από τούς Σταμάτιο Κλεάνθη και'Εντουαρντ Σάουμπερτ στα 1831-1832, στον σχεδιασμό της νέας Αθήνας, πριν αυτή ανακηρυχθεί σε πρωτεύουσα. της Ελλάδος. Οι δυο αρχιτέκτονες προεξόφλησαν έτσι τον συμβολικό χαρακτήρα της Αθήνας στην διαδικασία. γένεσης του Ελληνικού Κράτούς, Η σημασία αυτού τον σχεδίου καθώς και εκείνου που συνέταξαν, πάνω στο ίδιο πνεύμα, για τον Πειραιά έχει αναγνωριστεί από τους σύγχρονούς πολεοδόμους. Αντίθετα, το σχέδιο της Ερέτριας, παρ όλο που ακολούθεί τις ίδιες αρχές, μελετήθηκε πολύ λίγο. Η παρούσα μονογραφία δείχνει ότι το σχέδιο της Ερέτριας ήταν το πιο ολοκληρωμένο από τα τρία. Βασικό χαρακτηριστικό των σχεδίων αυτών είναι ένα σύστημα οδών που αναπτύσσονται ακτινωτά από το κέντρο εξουσίας (βασιλική κατοικία στην Αθήνα και τον Πειραιά, δημαρχείο στην Ερέτρια). Αυτή η ακτινωτή διάταξη των οδών συμπεριλαμβάνει στην Αθήνα την Ακρόπολη και στον Πειραιά το λιμάνι, ενώ στην Ερέτρια είναι αμφίροπη, προσανατολισμένη, λόγω της τοπογραφίας, προς την ακρόπολη αλλά και προς τον όρμο του λιμανιού. Αυτή η διπλή ακτινωτή διάταξη από τη μια δημιούργεί τον ιδεολογικό δεσμό ιιε την Αρχαιότητα, ενώ από την άλλη τονίζει, με το άνοιγμά της προς το λιμάνι, την οικονομική άνθηση της πόλης που επιθυμούσε η κεντρική εξουσία. Τα σχέδιο της Ερέτριας αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα της προγραμματικής πολεοδομίας της Ελλάδος κατά τα, χρόνια της Βασιλείας του "Οθωνος (1832-1862). Η υλοποίηση του σχεδίου του Σάουμπερτ δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες της κυβέρνησης. Η μικρή ανάπτύξη της Ερέτριας οφείλεται κυρίως στούς ανεδαφικούς, μεγαλεπί βολονς στόχους του σχεδίού, στα μέτρια δημόσια οικονομικά, στην ενδημική ελονοσία λόγω των υφισταμένων ελών καθώς και σε μια, οικονομική πολιτική που ήταν ξένη στις εμπορικές παραδόσεις των Ψαριανών. Οι αργοί ρυθμοί της πραγματοποίησης του σχεδίού και μάλιστα κάποιες περικοπές τον κατά τη διάρκεια τον 19°ν και στις αρχές του 2θ αι., και στη συνέχεια η ταχεία πολεοδομική εξέλιξη της Ερέτριας από τη δεκαετία του 1960, είχαν σαν συνέπεια να υποτιμηθεί ή κατ να αγνοηθεί η ιστορική αξία του πολεοδομικού σχεδίου από τους ιστορικούς της πολεοδομίας. Ωστόσο, η εκτέλεση τον νεοκλασικού σχεδίου ακολουθήθηκε με συνέπεια, ενώ αναφορές στο σχέδιο του Σάουμπερτ μπορούν να παρατηρηθούν, ακόμα. και σήμερα. στις νεώτερες διευθετήσεις τον χώρου. Ετσι, στη δεκαετία του 1960, κατά μήκος του αρχαίού τείχούς της πόλης φυτεύθηκαν δέντρα, στη Θέση όπού ο Σάουμπερτ είχε προβλέψει τη δημιουργία ενός δεντροφυτεμένου περιπάτου. Στο κέντρο της Ερέτριας, εκεί όπου Θα έπρεπε να διαμορφωθεί η κύρια αγορά της πόλης, δημιουργήθηκε μια μεγάλη δημόσια πλατεία όπου γίνεται η εβδομαδιαία λαϊκή αγορά. Στην ανατολική συνοικία, χτίστηκε, το 2001, μια μικρή εκκλησία αφιερωμένη στην Παναγία, την Παραβοννιώτισσα, στο οικόπεδο όπου ο Σάουμπερτ είχε προβλέψει μια εκκλησία. Σημαντικά στοιχεία των σχεδίων του Σάουμπερτ, που δεν γίνονται πια καθόλου αντιληπτά στην ΑΘήνα και στον Πειραιά, μπορούν να παρατηρηθούν στην Ερέτρια. Το πράσινο, για παράδειγμα, καταλαμβάνει σημαντική Θέση τον ιδιωτικού χώρου: παρά την πύκνωση τον πολεοδομικού ιστού, χαρακτηριστικά είναι τα οικόπεδα που περιέχούν ακόμα μεμονωμένα σπίτια, μονώροφα ή διώροφα, επί προσώπου οδού, με ένα μεγάλο κήπο στο πίσω μέρος, που χωρίζονται από τα, γειτονικά οικόπεδα με ένα μαντρότοιχο πέτρινο ή από ωμές πλίνθους. Η Ερέτρια οφείλει λοιπόν να λάβει τη Θέση που της αξίζει στην ιστορία της Νεοελληνικής πολεοδομίας, εφόσον συμβάλλει στην καλύτερη κατανόηση των σχεδίων των δυο αυτών αδελφών πόλεων. Η μελέτη τον πολεοδομικού σχεδίού συμπληρώνεται από μια τυπολογική προσέγγιση των νεοκλασικών κτηρίων της Ερέτριας, η οποία υπογραμμίζει ακόμα περισσότερο την ιστορική αξία του συνόλου αυτού. Καθώς τα περισσότερα κτήρια απειλούνται με κατεδάφιση, με εξαίρεση λίγα από αυτά που είχαν την τύχη να συντηρούνται σωστά, μεταξύ 1994 και 2005, καταρτίστηκε ένα φωτογραφικό αρχείο των κτιρίων της Ερέτριας που χρονολογούνται στο 19° και στις αρχές τον 200υ αι., συμπληρωμένο και από παλιές φωτογραφίες. Από αυτό προκύπτει ότι οι μορφές κατ οι τεχνικές δομήσεως είναι αντιπροσωπευτικές της ιδιωτικής αρχιτεκτονικής κατά την εποχή της σύστασης τον Ελληνικού Κράτους. Τέλος, το γενικό ρυθμιστικό σχέδιο της Ερέτριας, που εκπονήθηκε στα 1975-1976 από μελετητική ομάδατης σχολής Αρχιτεκτόνων του Ομοσπονδιακού Πολυτεχνείου της Ζυρίχης, με την υποστήριξη της Ελβετικής Αρχαιολογικής Σχολής στην Ελλάδα., δημοσιεύεται εδώ για πρώτη φορά στην πλήρη μορφή του. Η παρούσα εργασία, αφορά ένα νεοκλασικό πολεοδομικό σύνολο, ταπεινό ίσως, αλλά αποτέλεσμα ενός φιλόδοξου πολεοδομικού σχεδιασμού, ο οποίος αποτελεί σημαντικό μάρτυρα του πολιτικού προγράμματος τον νεοσύστατού Ελληνικού Κράτους.

Success of referral for alcohol dependent patients from a general hospital: predictive value of patient and process characteristics.

To assess the effectiveness of a multidisciplinary evaluation and referral process in a prospective cohort of general hospital patients with alcohol dependence. Alcohol-dependent patients were identified in the wards of the general hospital and its primary care center. They were evaluated and then referred to treatment by a multidisciplinary team; those patients who accepted to participate in this cohort study were consecutively included and followed for 6 months. Not included patients were lost for follow-up, whereas all included patients were assessed at time of inclusion, 2 and 6 months later by a research psychologist in order to collect standardized baseline patients' characteristics, process salient features and patients outcomes (defined as treatment adherence and abstinence). Multidisciplinary evaluation and therapeutic referral was feasible and effective, with a success rate of 43%for treatment adherence and 28%for abstinence at 6 months. Among patients' characteristics, predictors of success were an age over 45, not living alone, being employed and being motivated to treatment (RAATE-A score &lt; 18), whereas successful process characteristics included detoxification of the patient at time of referral and a full multidisciplinary referral meeting. This multidisciplinary model of evaluation and referral of alcohol dependent patients of a general hospital had a satisfactory level of effectiveness. Predictors of success and failure allow to identify subsets of patients for whom new strategies of motivation and treatment referral should be designed.

Potential value of biliary CEA assay in early detection of colorectal adenocarcinoma liver metastases.

Elevation of the biliary CEA level in patients with liver metastases from colorectal carcinoma has been reported. The aim of this study is to determine the potential value of biliary CEA assay in the early detection of liver metastases. Biliary and serum CEA levels were determined in patients operated on for a colorectal cancer and in control groups. Among 13 patients with liver metastases from colorectal carcinomas, biliary CEA levels were markedly elevated (> 40 ng/ml) in nine, moderately elevated (5-40 ng/ml) in two and normal (arbitrarily defined as < 5 ng/ml) in two. Of 28 patients with primary colorectal carcinoma without detectable hepatic secondaries, three had marked CEA elevation in the bile, 10 had moderate CEA elevation and 15 had normal levels. Among nine patients with non-malignant hepatobiliary pathology, there was one marked biliary CEA elevation, one moderate elevation and seven normal levels. None of the 13 individuals with no identified hepatobiliary pathology had elevated biliary CEA levels. The follow-up of patients with a primary colorectal tumour, no evidence of hepatic secondaries and a biliary CEA elevation is of particular interest. If subsequent appearance of liver metastases is found in such cases, intra-operative biliary CEA assay could be considered a valuable diagnostic test. Further studies will then have to prove the possible benefit of a specific treatment for this group of patients.

Free-breathing 3 T magnetic resonance t(2)-mapping of the heart.

OBJECTIVES: This study sought to establish an accurate and reproducible T(2)-mapping cardiac magnetic resonance (CMR) methodology at 3 T and to evaluate it in healthy volunteers and patients with myocardial infarct. BACKGROUND: Myocardial edema affects the T(2) relaxation time on CMR. Therefore, T(2)-mapping has been established to characterize edema at 1.5 T. A 3 T implementation designed for longitudinal studies and aimed at guiding and monitoring therapy remains to be implemented, thoroughly characterized, and evaluated in vivo. METHODS: A free-breathing navigator-gated radial CMR pulse sequence with an adiabatic T(2) preparation module and an empirical fitting equation for T(2) quantification was optimized using numerical simulations and was validated at 3 T in a phantom study. Its reproducibility for myocardial T(2) quantification was then ascertained in healthy volunteers and improved using an external reference phantom with known T(2). In a small cohort of patients with established myocardial infarction, the local T(2) value and extent of the edematous region were determined and compared with conventional T(2)-weighted CMR and x-ray coronary angiography, where available. RESULTS: The numerical simulations and phantom study demonstrated that the empirical fitting equation is significantly more accurate for T(2) quantification than that for the more conventional exponential decay. The volunteer study consistently demonstrated a reproducibility error as low as 2 ± 1% using the external reference phantom and an average myocardial T(2) of 38.5 ± 4.5 ms. Intraobserver and interobserver variability in the volunteers were -0.04 ± 0.89 ms (p = 0.86) and -0.23 ± 0.91 ms (p = 0.87), respectively. In the infarction patients, the T(2) in edema was 62.4 ± 9.2 ms and was consistent with the x-ray angiographic findings. Simultaneously, the extent of the edematous region by T(2)-mapping correlated well with that from the T(2)-weighted images (r = 0.91). CONCLUSIONS: The new, well-characterized 3 T methodology enables robust and accurate cardiac T(2)-mapping at 3 T with high spatial resolution, while the addition of a reference phantom improves reproducibility. This technique may be well suited for longitudinal studies in patients with suspected or established heart disease.

Effect of various neutrally adjusted ventilator assist (NAVA) gains on the relationship between diaphragmatic activity (Eadi max) and tidal volume

INTRODUCTION. Neurally Adjusted Ventilatory Assist (NAVA) is an assisted ventilatorymode in which the ventilator is driven by the electrical activity of the diaphragm (Eadi).NAVAimproves patient-ventilator synchrony [1] but little is known about how to set the NAVA gaini.e., how to choose the ratio between Eadi and delivered pressure. The aim of the present studywas to assess the relationship between Eadi and tidal volume (Vt) at various NAVA gainsettings and to evaluate whether modifying the gain influenced this relationship in non-invasivelyventilated (NIV) patients.METHODS. Prospective interventional study comparing 3 values of NAVA gain during NIV(20 min each). NAVA100 was set by the clinician according to the manufacturer's recommendations.In NAVA50 and NAVA150 the gain was set as -50% and +50% of NAVA100gain respectively. Vt and maximal Eadi value (Eadi max) were recorded. The ratio Vt/Eadi wasthen assessed for each breath. 5-95% range (range 90) of Vt/Eadi was calculated for eachpatient at each NAVA gain setting. Vt/Eadi ratio has the advantage to give an objectiveassessment Vt/Eadi max relationship independently from the nature of this relationship. Asmaller Range90 indicates a better matching of Vt to Eadi max.RESULTS. 12 patients were included, 5 had obstructive pulmonary disease and 2 mixedobstructive and restrictive disease. For NAVA100, the median [IQR] Range 90 was 32[19-87]. For NAVA150 Range 90 was 37 [20-95] and for NAVA50 Range 90 was 33 [16-92].That means that globally NAVA100 allowed a better match between Eadi max and Vt thanNAVA50 and 150. However, by patient, NAVA100 had the lowest Range 90 value for only 4patients (33%), NAVA150 for 2 (17%) and NAVA50 for 6 (50%) patients, indicating thatNAVA100 was not the best NAVA gain for minimizing Range 90 in every patients.Comparing the lowest Range 90 value to the next lowest for each patient, showed that 3 patientshad differences of less than 10% (one each for NAVA50, NAVA100 and NAVA150). Theremainder had differences from 17 to 24%, indicating that most patients (9/12 or 75%) had aclear better match between Eadi and Vt for one specific NAVA gain.CONCLUSIONS. Different NAVA gains yielded markedly different ability to match Vt toEadi max. This approach could be a new way to determine optimalNAVAgain for each patientbut require further investigations.REFERENCE. Piquilloud L, et al. Intensive Care Med 2011;37:263-71.

Testing the validity of a set of diagnostic criteria for sensory neuronopathies: a francophone collaborative study.

There are no validated criteria for the diagnosis of sensory neuronopathy (SNN) yet. In a preliminary monocenter study a set of criteria relying on clinical and electrophysiological data showed good sensitivity and specificity for a diagnosis of probable SNN. The aim of this study was to test these criteria on a French multicenter study. 210 patients with sensory neuropathies from 15 francophone reference centers for neuromuscular diseases were included in the study with an expert diagnosis of non-SNN, SNN or suspected SNN according to the investigations performed in these centers. Diagnosis was obtained independently from the set of criteria to be tested. The expert diagnosis was taken as the reference against which the proposed SNN criteria were tested. The set relied on clinical and electrophysiological data easily obtainable with routine investigations. 9/61 (16.4 %) of non-SNN patients, 23/36 (63.9 %) of suspected SNN, and 102/113 (90.3 %) of SNN patients according to the expert diagnosis were classified as SNN by the criteria. The SNN criteria tested against the expert diagnosis in the SNN and non-SNN groups had 90.3 % (102/113) sensitivity, 85.2 % (52/61) specificity, 91.9 % (102/111) positive predictive value, and 82.5 % (52/63) negative predictive value. Discordance between the expert diagnosis and the SNN criteria occurred in 20 cases. After analysis of these cases, 11 could be reallocated to a correct diagnosis in accordance with the SNN criteria. The proposed criteria may be useful for the diagnosis of probable SNN in patients with sensory neuropathy. They can be reached with simple clinical and paraclinical investigations.