Genetic structure of Gymnures (genus Hylomys; Erinaceidae) on continental islands of Southeast Asia: Historical effects of fragmentation

Eustatic sea level changes during Pleistocene climatic fluctuations produced several cycles of connection-isolation among continental islands of the Sunda shelf. To explore the potential effects of these fluctuations, we reconstructed a model of the vicariant events that separated these islands, based on bathymetric information. Among many possible scenarios, two opposite phylogenetic patterns of evolution were predicted for terrestrial organisms living in this region: one is based on the classical allopatric speciation mode of evolution, while the other is the outcome of a sequential dispersal colonization of the archipelago. We tested the applicability of these predictions with an analysis of sequence variation of the cytochrome b gene from several taxa of Hylomys. They were sampled throughout SE-Asia and the Sunda islands. High levels of haplotype differentiation characterize the different island taxa. Such levels of differentiation support the existence of several allopatric species, as was suggested by previous allozyme and morphological data. Also in accordance with previous results, the occurrence of two sympatric species from Sumatra is suggested by their strongly divergent haplotypes. One species, Hylomys suillus maxi, is found both on Sumatra and in Peninsular Malaysia, while the other, H. parvus, is endemic to Sumatra. Its closest relative is H. suillus dorsalis from Borneo. Phylogenetic reconstructions also demonstrate the existence of a Sundaic clade composed of all island taxa, as opposed to those from the continent. Although there is no statistical support for either proposed biogeographic model of evolution, we argue that the sequential dispersal scenario is more appropriate to describe the genetic variation found among the Hylomys taxa. However, despite strong differentiation among island haplotypes, the cladistic relationships between some island taxa could not be resolved. We argue that this is evidence of a rapid radiation, suggesting that the separation of the islands may have been perceived as a simultaneous event rather than as a succession of vicariant events. Furthermore, the estimates of divergence times between the haplotypes of these taxa suggest that this radiation may actually have predated the climatic fluctuations of the Pleistocene. Further refinement of the initial palaeogeographic models of evolution are therefore needed to account for these results.

More is not always better-comparison of three instruments measuring volume of drinking in a sample of young men and their association with consequences

OBJECTIVE: In general population survey instruments that measure volume of drinking, additional questions and shorter reference periods yield higher volumes. Comparison studies have focused on volume but not on associations between volume and consequences. METHOD: From a cohort study on substance use risk factors (Cohort Study on Substance Use Risk Factors [C-SURF]), baseline data were analyzed for 5,074 young (approximately 20-year-old) men who were drinkers in the past 12 months. Volume of drinking was measured by a generic quantity-frequency (QF) instrument, an extended QF (separately for weekends and weekdays) instrument with 12-months recall, and a retrospective past-week diary. Associations of consequences with and without attribution of alcohol as a cause, Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, Fourth Edition (DSM-IV), criteria for dependence, and DSM-5 alcohol use disorder in the past 12 months were analyzed. RESULTS: The generic QF measure resulted in lower volume compared with either the extended QF measure (more questions) or the retrospective diary (the most questions and the shortest recall period). For outcomes, however, the extended QF assessment performed the best and the diary the worst. CONCLUSIONS: Higher volume yields are not always better regarding associations with outcomes. The extended QF instrument better captures the variability of drinking. The retrospective diary performs poorly for associations because of the mismatch with the recall period for past-12-months consequences and the potential for misclassification of past-week abstainers and heavy drinkers because of an uncommon past week. Diaries are not recommended for research investigating individual associations between exposure and outcomes in young populations if consequences are measured with a sufficiently long interval to capture rare consequences. (J. Stud. Alcohol Drugs, 75, 880-888, 2014).

Levodopa in the treatment of Parkinson's disease: an old drug still going strong.

After more than 40 years of clinical use, levodopa (LD) remains the gold standard of symptomatic efficacy in the drug treatment of Parkinson's disease (PD). Compared with other available dopaminergic therapies, dopamine replacement with LD is associated with the greatest improvement in motor function. Long-term treatment with LD is, however, often complicated by the development of various types of motor response oscillations over the day, as well as drug-induced dyskinesias. Motor fluctuations can be improved by the addition of drugs such as entacapone or monoamine oxidase inhibitors, which extend the half-life of levodopa or dopamine, respectively. However, dyskinesia control still represents a major challenge. As a result, many neurologists have become cautious when prescribing therapy with LD. This review summarizes the available evidence regarding the use of LD to treat PD and will also address the issue of LD delivery as a critical factor for the drug's propensity to induce motor complications.

Total energy expenditure and patterns of activity in 8-10-year-old obese and nonobese children.

Total energy expenditure (TEE) and patterns of activity were measured by means of a heart rate (HR)-monitoring method in a group of 8-10-year-old children including 13 obese children (weight, 46 +/- 10 kg; fat mass: 32 +/- 9%) and 16 nonobese children (weight, 31 +/- 5 kg; fat mass, 18 +/- 5%). Time for sleeping was not statistically different in the two groups of children (596 +/- 33 vs. 582 +/- 43 min; p = NS). Obese children spent more time doing sedentary activities (400 +/- 129 vs. 295 +/- 127 min; p < 0.05) and less time in nonsedentary activities (449 +/- 126 vs. 563 +/- 135 min; p < 0.05) than nonobese children. Time spent in moderate or vigorous activity-i.e., time spent at a HR between 50% of the maximal O2 uptake (peak VO2) and 70% peak VO2 (moderate) and at a HR > or = 70% peak VO2 (vigorous)-was not statistically different in obese and nonobese children (88 +/- 69 vs. 52 +/- 35 min and 20 +/- 21 vs. 16 +/- 13 min, respectively; p = NS). TEE was significantly higher in the obese group than in the nonobese group (9.46 +/- 1.40 vs. 7.51 +/- 1.67 MJ/day; p < 0.01). The energy expenditure for physical activity (plus thermogenesis) was significantly higher in the obese children (3.98 +/- 1.30 vs. 2.94 +/- 1.39 MJ/day; p < 0.05). The proportion of TEE daily devoted to physical activity (plus thermogenesis) was not significantly different in the two groups, as shown by the ratio between TEE and the postabsorptive metabolic rate (PMR): 1.72 +/- 0.25 obese vs 1.61 +/- 0.28 non-obese. In conclusion, in free-living conditions obese children have a higher TEE than do nonobese children, despite the greater time devoted to sedentary activities. The higher energy cost to perform weight-bearing activities as well as the higher absolute PMR of obese children help explain this apparent paradox.

Indexes and boundaries for "quantitative significance" in statistical decisions.

Boundaries for delta, representing a "quantitatively significant" or "substantively impressive" distinction, have not been established, analogous to the boundary of alpha, usually set at 0.05, for the stochastic or probabilistic component of "statistical significance". To determine what boundaries are being used for the "quantitative" decisions, we reviewed pertinent articles in three general medical journals. For each contrast of two means, contrast of two rates, or correlation coefficient, we noted the investigators' decisions about stochastic significance, stated in P values or confidence intervals, and about quantitative significance, indicated by interpretive comments. The boundaries between impressive and unimpressive distinctions were best formed by a ratio of greater than or equal to 1.2 for the smaller to the larger mean in 546 comparisons, by a standardized increment of greater than or equal to 0.28 and odds ratio of greater than or equal to 2.2 in 392 comparisons of two rates; and by an r value of greater than or equal to 0.32 in 154 correlation coefficients. Additional boundaries were also identified for "substantially" and "highly" significant quantitative distinctions. Although the proposed boundaries should be kept flexible, indexes and boundaries for decisions about "quantitative significance" are particularly useful when a value of delta must be chosen for calculating sample size before the research is done, and when the "statistical significance" of completed research is appraised for its quantitative as well as stochastic components.

Socioeconomic gradients in mortality in the oldest old: a review.

This review aims at identifying gaps in knowledge on socioeconomic gradients in mortality in the oldest old. The authors review literature on oldest old population with a focus on unanswered questions: do socioeconomic status (SES) gradients in mortality persist after 80; does the magnitude of the gradient change as compared with younger populations; which socioeconomic/socio-demographic determinants should be used in this population with specific characteristics (e.g., with respect to sex ratio and household type)? Results are often inconsistent while conclusions drawn by selected studies are generally limited by the difficulty of disentangling the effects of age and cohort, and of generalizing results observed in preponderantly small, selected samples (which typically exclude institutionalized persons). Future research should explore the effects of socio-demographic indicators other than education and social class (e.g., marital status, loss of the partner) and adequately differentiate the social position of oldest old women. The authors recommend that research applies a life-course perspective combined with an interdisciplinary perspective to improve our understanding of the SES gradients in later life. Research is needed to elucidate which causal pathways depending on SES in younger age impact on mortality in higher ages up to oldest old.

Anti-TNF Therapy in the Treatment of Psoriasis in a Patient with Acute-on-Chronic Pancreatitis.

Background: Psoriasis is accepted as a multisystemic disease with several important systemic manifestations. Thus, underlying comorbidities have to be taken into account in the choice of treatment. Objective: To explore the role of anti-TNF therapy in the treatment of psoriasis in a patient with acute-on-chronic pancreatitis. Methods: Here, we present the case of a 75-year-old patient with severe psoriasis also suffering from chronic alcohol-induced pancreatitis with recurrent acute flares. A recent life-threatening episode of acute pancreatitis and ischemic liver precluded the reintroduction of methotrexate. Cyclosporine was also excluded as it has been reported to induce acute pancreatitis. Thus, an anti-TNF treatment was initiated in close collaboration with a gastroenterologist. Results: A year after starting anti-TNF therapy the patient continues to show complete clinical remission of his psoriasis. No side effects, particularly no bacterial infections, were reported. No relapses of the patient's underlying chronic pancreatitis were observed throughout the entire treatment with regular clinical and laboratory monitoring, suggesting that chronic pancreatitis is not per se a contraindication for anti-TNF therapy. Conclusion: This case study opens the way for further questioning on the role of TNF in the pathogenesis of chronic and acute pancreatitis and the use of anti-TNF therapy in its treatment. © 2013 S. Karger AG, Basel.

The impact of social relationships on the maintenance of independence in advanced old age: findings of a Swiss Longitudinal Study .

The impact of social relationships on the maintenance of independence over periods of 12-18 months in a group of 306 octogenarians is assessed in this study. The study is based on the results of the Swilsoo (Swiss Interdisciplinary Longitudinal Study on the Oldest Old). Participants (80-84 years old at baseline) were interviewed five times between 1994 and 1999. Independence was defined as the capacity to perform without assistance eight activities of daily living. We distinguished in our analyses kinship and friendship networks and evaluated social relationships with the help of a series of variables serving as indicators of network composition and contact frequency. Logistic regression models were used to identify the short-term effects of social relationships on independence, after controlling for sociodemographic and health-related variables; independence at a given wave of interviews was interpreted in the light of social factors measured at the previous wave. Our analyses indicate that the existence of a close friend has a significant impact on the maintenance of independence (OR=1.58, p<0.05), which is not the case with the other variables concerning network composition. Kinship contacts were also observed to have a positive impact on independence (OR=1.12, p<0.01).

Association between social relationships and survival of Swiss octogenarians. A five-year prospective, population-based study.

BACKGROUND AND AIMS: Data from the literature reveal the contrasting influences of family members and friends on the survival of old adults. On one hand, numerous studies have reported a positive association between social relationships and survival. On the other, ties with children may be associated with an increased risk of disability, whereas ties with friends or other relatives tend to improve survival. A five-year prospective, population-based study of 295 Swiss octogenarians tested the hypothesis that having a spouse, siblings or close friends, and regular contacts with relatives or friends are associated with longer survival, even at a very old age. METHODS: Data were collected through individual interviews, and a Cox regression model was applied to assess the effects of kinship and friendship networks on survival, after adjusting for socio-demographic and health-related variables. RESULTS: Our analyses indicate that the presence of a spouse in the household is not significantly related to survival, whereas the presence of siblings at baseline improves the oldest old's chances of surviving five years later. Moreover, the existence of close friends is a central component in the patterns of social relationships of oldest adults, and one which is significantly associated with survival. Overall, the protective effect of social relationships on survival is more related to the quality of those relationships (close friends) than to the frequency of relationships (regular contacts). CONCLUSIONS: We hypothesize that the existence of siblings or close friends may beneficially affect survival, due to the potential influence on the attitudes of octogenarians regarding health practices and adaptive strategies.

Eretria - Nea Psara : eine klassizistische Stadtanlage über der antiken Polis

Résumé: Le présent ouvrage propose une histoire de l'Erétrie moderne, de la redécouverte du site antique au projet urbanistique de 1834 pour une ville nouvelle destinée à accueillir les réfugiés de l'île de Psara - anéantie en 1824 par les Ottomans - et au développement urbain d'Erétrie/Nea Psara au XIXe et au XXe siècles. Le nom d'Erétrie englobe trois couches historiques distinctes: la cité antique, la ville néoclassique, dessinée par l'architecte allemand Eduard Schaubert (1804-1860), et le village moderne, issu de son projet. Chacune de ces strates - vestiges antiques, tissu urbain néoclassique et constructions plus récentes - est perceptible au sein de cet ensemble urbain et se trouve en relation constante avec les autres. L'exposé des recherches archéologiques - depuis la redécouverte du site antique par Ciriaco de' Pizzicolli d'Ancona (Cyriaque d'Ancône) en 1436 déjà, puis de manière systématique par des voyageurs-archéologues dès le XIXe siècle - comble une lacune dans l'historiographie de la cité antique. Cette approche met également en lumière la relation étroite entre archéologie et urbanisme au XIXe siècle. Si l'exploration de la Grèce avait été jusqu'à son indépendance en 1827 essentiellement le fait des archéologues, des historiens et des philologues, après cette date, des géologues, des ingénieurs et des topographes travaillant pour le développement économique du jeune Etat se mirent également à parcourir le pays, le regard tourné non plus seulement vers l'Antiquité, mais aussi vers l'avenir. L'histoire de la redécouverte d'Erétrie permet ainsi d'éclairer divers aspects liés à la gestation de l'Etat grec. Le projet conçu en 1834 par Ecluard Schaubert de ville néoclassique superposée aux ruines de la cité antique d'Erétrie s'inscrit dans un réseau de créations de villes nouvelles et de modernisations de villes existantes par le nouvel Etat grec, qui cherchait à fonder sa légitimité et son identité, après la domination ottomane, sur les valeurs idéales (ou idéalisées) de l'Antiquité classique. Dans le projet de développement urbain d'Erétrie, la relation étroite entre archéologie et urbanisme et, par conséquent, la référence à l'Antiquité sont évidentes: Eduard Schaubert commença par tracer sur son plan toutes les ruines antiques, dressant ainsi l'état des connaissances archéologiques du site. Sur cette base, l'architecte conçut la ville néoclassique en y incluant les principales ruines, qui devaient servir de repères visuels et qui concrétisaient ainsi le lien idéologique de la monarchie absolue avec l'Antiquité. A Erétrie, deux perspectives principales reliaient le port à l'acropole et l'Ecole navale au théâtre antique. L'intégration de ruines antiques dans un projet urbanistique avait été réalisée par Stamatios Kleanthes et Eduard Schaubert en 1831-1832 dans le plan de l'Athènes moderne, avant que celle-ci n'ait été promue capitale de la Grèce. Les deux architectes ont ainsi anticipé le caractère idéal d'Athènes dans le processus de gestation de l'Etat grec. L'importance de ce plan et de celui qu'ifs ont établi sur le même modèle pour le Pirée a été reconnue par les historiens de l'urbanisme. En revanche, le plan d'Erétrie, qui suit pourtant les mêmes principes, n'a été que partiellement étudié. Cette monographie montre que le projet d'Erétrie était le plus abouti des trois, qui tous se caractérisent par un système de routes rayonnant depuis le siège du gouvernement (résidences royales à Athènes et au Pirée, mairie à Erétrie). Cet éventail de rues ou u patte d'oie» embrasse à Athènes l'acropole et au Pirée fa baie du port, alors qu'a Erétrie il est double, axé en raison de la topographie sur l'acropole et sur Pa baie du port. Cette double patte d'oie crée ainsi le lien idéologique avec l'Antiquité et témoigne, par son ouverture sur le port, de l'essor économique souhaité par le gouvernement. Le plan d'Erétrie représente de manière exemplaire l'urbanisme programmatique de la Grèce sous Othon ler (1832-1862). L'ouvrage s'intéresse ensuite à la réalisation du projet de Schaubert, dont la mise en oeuvre n'a pas répondu aux attentes du Gouvernement. Le faible développement d'Erétrie s'explique principalement par le surdimensionnement du projet, des finances publiques modestes, la malaria endémique et une politique économique inadaptée aux traditions commerciales des Psariotes. Les lenteurs dans la réalisation du projet et même des régressions au cours du XIXe siècle et au début du XXe siècle, puis l'urbanisation accélérée d'Erétrie à partir des années 1960, ont eu pour conséquence que les historiens de l'urbanisme et les urbanistes ont sous-estimé, voire ignoré la valeur historique de ce concept Cependant, l'exécution du projet néoclassique s'est poursuivie de manière continue et des références au plan de Schaubert peuvent être observées dans l'aménagement récent de la localité aujourd'hui encore. Ainsi, des arbres ont été plantés dans les années 1960 le long de l'enceinte urbaine antique, à l'emplacement où Schaubert avait prévu la création d'une promenade arborée. Au centre d'Erétrie, là où l'agora principale aurait dû être aménagée, une grande place publique servant au marché hebdomadaire a été créée. Dans le quartier oriental, une petite église dédiée à la Pan hagia Paravouniotissa a été construite en 2001 sur la parcelle où Schaubert en avait prévue une. D'importants éléments des projets de Schaubert, qui ne sont actuellement plus guère perceptibles à Athènes et au Pirée, le sont toujours à Erétrie. Les espaces verts, par exemple, occupent une place importante dans le domaine privé: malgré la densification du tissu urbain, des parcelles caractéristiques contiennent encore des maisons isolées d'un ou de deux niveaux côté rue, avec un grand jardin à l'arrière, séparé des parcelles voisines par un mur en pierre ou en brique crue. Erétrie mérite donc une reconnaissance plus considérable dans l'histoire de l'urbanisme, puisqu'elle contribue à faire mieux comprendre les projets de ses deux villes soeurs. L'étude du projet urbanistique est complétée par une approche typologique des constructions néoclassiques d'Erétrie qui souligne encore la valeur historique de cet ensemble. Comme la plupart des édifices sont, menacés de démolition, à l'exception d'un petit nombre d'entre eux qui bénéficient d'un bon entretien, un inventaire photographique des constructions d'Erétrie datant du XIXe et du début du XXe siècle a été constitué entre 1994 et 2005, complété par des photographies anciennes. Il en ressort que les formes et les techniques de construction sont représentatives de l'architecture privée à l'époque de la création de l'Etat. Enfin, le plan directeur d'Erétrie, réalisé en 1975-1976 par un séminaire du Département d'architecture de l'Ecole polytechnique fédérale de Zurich avec l'appui de l'Ecole suisse d'archéologie en Grèce, est publié ici intégralement pour la première fois. Le présent ouvrage rend ses lettres de noblesse à un ensemble urbain néoclassique, certes modeste, mais issu d'un projet urbanistique ambitieux, témoin significatif du programme politique du nouvel Etat grec. SUMMARY Translated by William Eisler This book gives an account of the history of modern Eretria. It encompasses the rediscovery of the ancient city, the 1834 urban plan for the new town designed to accommodate the refugees from the island of Psara - destroyed by the Ottomans in 1824 - and also the urban development of Eretria/Nea Psara in the 19th and 20th centuries. The name Eretria carries a rich heritage: the ancient city, the neoclassical town designed by the Germen architect Eduard Schaubert (1804-1860), and the modern village. These three distinct historical layers ancient ruins, neoclassical plan and more recent constructions - can be seen within this urban area and are interlinked with each other. The account of the archeological investigations fills a gap in the historiography of the ancient city. This started with the early rediscovery of the ancient site by Ciriaco de'Pizzicolli d'Ancona in 1436, and was followed by systematic research by travellers/ archeologists from the 19th century onward. Furthermore, this shows the close relationship between archeology and urbanism in the 19th century. The exploration of Greece prier te its independence in 1827 was mainly red by archeologists, historians and philologists. Subsequently, geologists, engineers and topographers working for the young state's economic development travelled across the country, with their attention focused not only on Antiquity but are on the future. The history of Eretria's rediscovery gives new insights on various aspects related to the development of the Greek state. In 1834, Eduard Schaubert's project, planning a neoclassical town built upon the ancient Eretria, took place alongside the development of other new cities and the modernization of existing ones du ring the Ottoman domination. By doing so, the new Greek state wanted to build its legitimacy and identity, based upon the ideal (or idealized) values of Classical Antiquity. In the urban development of Eretria, the close connection between archeology and urbanism, and the reference to Antiquity, are obvious. Eduard Schaubert began by tracing on his plan ail of the ancient ruins, thus showing the knowledge of the archeological site at that time. On this basis, the architect planned the neoclassical town, incorporating the principal ruins which were to serve as visual references embodying the ideological link between Antiquity and King Otto's absolute monarchy. In Eretria, two principal visual axes linked the port to the acropolis and the Naval School to the ancient theatre. The integration of ancient ruins in an urban project had already been achieved by Stamatios Kleanthes and Eduard Schaubert in 1831-1832 in their plan for modern Athens, before it became the capital of Greece. The two architects had therefore anticipated the ideal character of Athens at the beginning of the Greek state. The importance of this plan and that of Piraeus (designed along the same model) has long been recognized by urban historians. By contrast, the plan of Eretria based open the same principles has been only partly studied. This book explains clearly that the Eretria project was the most elaborate. The three cities are characterized by a system of roads radiating from the seat of government (the royal residences in Athens and Piraeus, the town hall in Eretria). This fan-like arrangement of streets includes the Acropolis in Athens and the harbour in Piraeus, whereas in Eretria it is twofold, orientated towards the acropolis and the harbour on account of the topography. This double fan-like arrangement shows the ideological link with Antiquity and, with its opening onto the harbour, the government's desire for economic development. The plan of Eretria is a typical ex- ample of the programmatic urbanism of Greece under Otto I (1832-1862). The book discusses the completion of Schaubert's project, which was not fully carried out as expected by the government. The poor development of Eretria can be explained primarily by the excessive scale of the project, the modest public finances, the endemic malaria and an economic policy unsuitable to the commercial traditions of the Psariotes. Delays, even regressions in the implementation of the project in the course of the 19th and the beginning of the 20th centuries, followed by the growing urbanization of Eretria starting in the 1960's, led urban historians and town planners to underestimate or even to ignore the historical value of this concept. Nevertheless, the neoclassical project was carried out steadfastly, and references to the Schaubert plan can still be seen in the modern layout of the town. Trees were planted in the 1960's all along the circumference of the ancient city, where Schaubert had planned a tree-lined promenade. A big public square serving as a weekly market place was created in the centre of Eretria, where the principal agora had been originally planned. In 2001 a small church dedicated to the Panhagia Paravouniotissa was built on a plot of land in the eastern district, where this had been intended by Schaubert. Important elements of Schaubert's projects, which are barely perceptible in modern-day Athens and Piraeus, remain visible in Eretria. Green areas, for example, occupy a significant place within the private properties. In spite of the urban densification, characteristic plots still include isolated houses of one or two stories facing the street, with large gardens in the rear, separated from neighbours by stone or mudbrick walls. Eretria therefore deserves a more prominent position in the history of urbanism, as it contributes to a better understanding of ifs two sister cities. The study of the urban project is enriched by a typological approach to the neoclassical constructions of Eretria, underlining once again the historical value of this heritage. Since only a small number of the buildings have benefited from good maintenance and the greater part is threatened with demolition, a photographic inventory of the constructions of Eretria dating from the 19tIt and early 20th centuries was produced between 1994 and 2005, supplemented by old photographs. This documentation clearly shows that the forms and techniques of construction are characteristic of private architecture at the beginning of modern Greece. Finally, the master plan of Eretria drafted in 1975-1976 by a seminar of the Department of Architecture of the Swiss Federal Institute of Technology, Zurich, with the support of the Swiss School of Archeology in Greece, is published here in full for the first time. This book gives credit to a neoclassical urban heritage which, although modest in scale, derives from an ambitious project that embodies the political programme of the new Greek state. ΠΕΡΙΛΗΨΗ Μετάβραση Ελενή Δημητρακοπούλου Η παρούσα εργασία προτείνει μια. ιστορία της σύγχρονης πόλης της Ερέτριας, ξεκινώντας από την αποκάλύψη του αρχαιολογικού χώρου, περνώντας από την σύνταξη, το 1834, του ρυμοτομικού σχεδίου για μια νέα. πόλη που σκοπό είχε να υποδεχθεί τούς πρόσφυγες από τα Ψαρά. - που καταστράφηκαν ολοσχερώς το 1824 από τούς Οθωμανούς - και εξετάζοντας τέλος την πολεοδομική εξέλιξη της Ερέτριας/Νέων Ψαρών κατά τον 19° και τον 20° αι. Πίσω από το όνομα της Ερέτριας κρύβονται τρία διαφορετικά. ιστορικά στρώματα,: η αρχαία πόλη, η νεοκλασική πόλη πού σχεδιάστηκε από τον γερμανό αρχιτε κτονα "Εντοναρντ Σάουμπερτ (1804-1860) και η σύγχρονη πόλη που κτίστηκε πάνω στά. σχέδια του τελευταίού. Κάθε ένα από αυτά τα στρώματα - αρχαία κατάλοιπα. νεοκλασικός πολεοδομικός ιστός και νεώτερα κτίσματα - γίνεται αντιληπτό στο πλαίσιο αυτού του πολεοδομικού συνόλου και βρίσκεται σε άμεση σχέση με τα άλλα δύο. Ηπαρονσίαση των αρχαιολογικών ερευνών, που ξεκινούν το 1436 με την αποκάλυψη τον αρχαιολογικού χώρού από τον Ciriaco de' Pizzicolli d'Ancona (Κυριάκος ο Αγκωνίτης) και συνεχίζονται συστηματικά. από περιηγητές_αρχαιολόγούς κατά το 19° αι., καλύπτει ένα κενό στην ιστοριογραφία της έρεύνας της αρχαίας πύλης. Η προσέγγιση αυτή φωτίζει επίσης τη στενή σχέσημεταξύαρχαιολογίας και πολεοδομίας κατά τον 190 αι. Αν η εξερεύνηση της Ελλάδος, ως την ανεξαρτησία της το 1827, ήταν έργο κνρϊως αρχαιολόγων, ιστορικών και φιλολόγων, μετά από αυτήν την χρονολογία., γεωλόγοι, μηχανικοί και τοπογράφοι που εργάζονταν για την οικονομική ανάπτυξη τον νεοσύστατου Ελληνικού Κράτούς, άρχισαν επίσης να περιτρέχονν όλη την χώρα., με το βλέμμα. στραμμένο όχι μόνο προς την Αρχαιότητα, αλλά και προς το μέλλον. Η ιστορία της αποκάλυψης της Ερέτριας φωτίζει έτσι και διάφορες όψεις που συνδέονται με την γένεση του Ελληνικού Κράτους. Το 1834, υ 'Εντοναρντ Σάουμπερτ εκπόνησε το σχέδιο μιας νεοκλασικής πόλης που Θα επικαθόταν στα; ερείπια. της αρχαίας Ερέτριας?το έργο εντάσσεται στο δίκτυο δημιουργίας νέων πόλεων και εκσυγχρονισμού των υπαρχυυσών από το νεοσύστατο Ελληνικό Κράτος. το οποίο, μετά την Οθωμανική κυριαρχία, επεδίωκε να Θεμελιώσει την νομιμότητα και την ταυτότητά του πάνω στις ιδανικές ή εξιδανικευμένες αξίες της κλασικής αρχαιότητας. Στο σχέδιο της πολεοδομικής ανάπτυξης της Ερέτριας, η στενή σχέση μεταξύ αρχαιολογίας και πολεοδομίας και, κατ επέκταση. οι σαφείς αναφορές στην Αρχαιότητα. είναι εμφανείς: ο Εντοναρντ Σάουμπερτ άρχισε σχεδιάζοντας στο τοπογραφικό τον όλα τα αρχαία. ερείπια, καταγράφοντας έτσι τις τότε αρχαιολογικές γνώσεις για, το χώρο. Σε αυτή τη βάση, ο αρχιτέκτονας συνέλαβε την νεοκλασική πόλη εντάσσοντας σε αυτήν τα κυριότερα αρχαία μνημεία, τα οποία χρησίμευαν ως οπτικά σημεία αναφοράς, ενώ συγχρόνως υλοποιούσαν την ιδεολογική σχέση της απόλύτης μοναρχίας με την Αρχαιότητα. Στην Ερέτρια, δυο βασικοί άξονες συνέδεαν το λιμάνι με την Ακρόπολη και τη Ναυτική Σχολή με το Αρχαίο Θέατρο. Η ένταξη αρχαίων ερειπίων σε ένα πολεοδομικό σχέδιο είχε ήδη πραγματοποιηθεί από τούς Σταμάτιο Κλεάνθη και'Εντουαρντ Σάουμπερτ στα 1831-1832, στον σχεδιασμό της νέας Αθήνας, πριν αυτή ανακηρυχθεί σε πρωτεύουσα. της Ελλάδος. Οι δυο αρχιτέκτονες προεξόφλησαν έτσι τον συμβολικό χαρακτήρα της Αθήνας στην διαδικασία. γένεσης του Ελληνικού Κράτούς, Η σημασία αυτού τον σχεδίου καθώς και εκείνου που συνέταξαν, πάνω στο ίδιο πνεύμα, για τον Πειραιά έχει αναγνωριστεί από τους σύγχρονούς πολεοδόμους. Αντίθετα, το σχέδιο της Ερέτριας, παρ όλο που ακολούθεί τις ίδιες αρχές, μελετήθηκε πολύ λίγο. Η παρούσα μονογραφία δείχνει ότι το σχέδιο της Ερέτριας ήταν το πιο ολοκληρωμένο από τα τρία. Βασικό χαρακτηριστικό των σχεδίων αυτών είναι ένα σύστημα οδών που αναπτύσσονται ακτινωτά από το κέντρο εξουσίας (βασιλική κατοικία στην Αθήνα και τον Πειραιά, δημαρχείο στην Ερέτρια). Αυτή η ακτινωτή διάταξη των οδών συμπεριλαμβάνει στην Αθήνα την Ακρόπολη και στον Πειραιά το λιμάνι, ενώ στην Ερέτρια είναι αμφίροπη, προσανατολισμένη, λόγω της τοπογραφίας, προς την ακρόπολη αλλά και προς τον όρμο του λιμανιού. Αυτή η διπλή ακτινωτή διάταξη από τη μια δημιούργεί τον ιδεολογικό δεσμό ιιε την Αρχαιότητα, ενώ από την άλλη τονίζει, με το άνοιγμά της προς το λιμάνι, την οικονομική άνθηση της πόλης που επιθυμούσε η κεντρική εξουσία. Τα σχέδιο της Ερέτριας αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα της προγραμματικής πολεοδομίας της Ελλάδος κατά τα, χρόνια της Βασιλείας του "Οθωνος (1832-1862). Η υλοποίηση του σχεδίου του Σάουμπερτ δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες της κυβέρνησης. Η μικρή ανάπτύξη της Ερέτριας οφείλεται κυρίως στούς ανεδαφικούς, μεγαλεπί βολονς στόχους του σχεδίού, στα μέτρια δημόσια οικονομικά, στην ενδημική ελονοσία λόγω των υφισταμένων ελών καθώς και σε μια, οικονομική πολιτική που ήταν ξένη στις εμπορικές παραδόσεις των Ψαριανών. Οι αργοί ρυθμοί της πραγματοποίησης του σχεδίού και μάλιστα κάποιες περικοπές τον κατά τη διάρκεια τον 19°ν και στις αρχές του 2θ αι., και στη συνέχεια η ταχεία πολεοδομική εξέλιξη της Ερέτριας από τη δεκαετία του 1960, είχαν σαν συνέπεια να υποτιμηθεί ή κατ να αγνοηθεί η ιστορική αξία του πολεοδομικού σχεδίου από τους ιστορικούς της πολεοδομίας. Ωστόσο, η εκτέλεση τον νεοκλασικού σχεδίου ακολουθήθηκε με συνέπεια, ενώ αναφορές στο σχέδιο του Σάουμπερτ μπορούν να παρατηρηθούν, ακόμα. και σήμερα. στις νεώτερες διευθετήσεις τον χώρου. Ετσι, στη δεκαετία του 1960, κατά μήκος του αρχαίού τείχούς της πόλης φυτεύθηκαν δέντρα, στη Θέση όπού ο Σάουμπερτ είχε προβλέψει τη δημιουργία ενός δεντροφυτεμένου περιπάτου. Στο κέντρο της Ερέτριας, εκεί όπου Θα έπρεπε να διαμορφωθεί η κύρια αγορά της πόλης, δημιουργήθηκε μια μεγάλη δημόσια πλατεία όπου γίνεται η εβδομαδιαία λαϊκή αγορά. Στην ανατολική συνοικία, χτίστηκε, το 2001, μια μικρή εκκλησία αφιερωμένη στην Παναγία, την Παραβοννιώτισσα, στο οικόπεδο όπου ο Σάουμπερτ είχε προβλέψει μια εκκλησία. Σημαντικά στοιχεία των σχεδίων του Σάουμπερτ, που δεν γίνονται πια καθόλου αντιληπτά στην ΑΘήνα και στον Πειραιά, μπορούν να παρατηρηθούν στην Ερέτρια. Το πράσινο, για παράδειγμα, καταλαμβάνει σημαντική Θέση τον ιδιωτικού χώρου: παρά την πύκνωση τον πολεοδομικού ιστού, χαρακτηριστικά είναι τα οικόπεδα που περιέχούν ακόμα μεμονωμένα σπίτια, μονώροφα ή διώροφα, επί προσώπου οδού, με ένα μεγάλο κήπο στο πίσω μέρος, που χωρίζονται από τα, γειτονικά οικόπεδα με ένα μαντρότοιχο πέτρινο ή από ωμές πλίνθους. Η Ερέτρια οφείλει λοιπόν να λάβει τη Θέση που της αξίζει στην ιστορία της Νεοελληνικής πολεοδομίας, εφόσον συμβάλλει στην καλύτερη κατανόηση των σχεδίων των δυο αυτών αδελφών πόλεων. Η μελέτη τον πολεοδομικού σχεδίού συμπληρώνεται από μια τυπολογική προσέγγιση των νεοκλασικών κτηρίων της Ερέτριας, η οποία υπογραμμίζει ακόμα περισσότερο την ιστορική αξία του συνόλου αυτού. Καθώς τα περισσότερα κτήρια απειλούνται με κατεδάφιση, με εξαίρεση λίγα από αυτά που είχαν την τύχη να συντηρούνται σωστά, μεταξύ 1994 και 2005, καταρτίστηκε ένα φωτογραφικό αρχείο των κτιρίων της Ερέτριας που χρονολογούνται στο 19° και στις αρχές τον 200υ αι., συμπληρωμένο και από παλιές φωτογραφίες. Από αυτό προκύπτει ότι οι μορφές κατ οι τεχνικές δομήσεως είναι αντιπροσωπευτικές της ιδιωτικής αρχιτεκτονικής κατά την εποχή της σύστασης τον Ελληνικού Κράτους. Τέλος, το γενικό ρυθμιστικό σχέδιο της Ερέτριας, που εκπονήθηκε στα 1975-1976 από μελετητική ομάδατης σχολής Αρχιτεκτόνων του Ομοσπονδιακού Πολυτεχνείου της Ζυρίχης, με την υποστήριξη της Ελβετικής Αρχαιολογικής Σχολής στην Ελλάδα., δημοσιεύεται εδώ για πρώτη φορά στην πλήρη μορφή του. Η παρούσα εργασία, αφορά ένα νεοκλασικό πολεοδομικό σύνολο, ταπεινό ίσως, αλλά αποτέλεσμα ενός φιλόδοξου πολεοδομικού σχεδιασμού, ο οποίος αποτελεί σημαντικό μάρτυρα του πολιτικού προγράμματος τον νεοσύστατού Ελληνικού Κράτους.

Being old-for-grade and drug use: not such a clear connection.

AIM: To assess whether repeating a grade was associated with drug use among adolescents after controlling for personal, family and school-related variables, and whether there were differences between students in mandatory and post-mandatory school. METHODS: Data were drawn from the Catalonia Adolescent Health Survey, a cross-sectional study of in-school adolescents aged 14-19 y. The index group included 366 subjects who were repeating a grade at the time the survey was carried out (old-for-grade, OFG). A control group matched by gender, school and being one grade ahead was randomly chosen among all the subjects who had never repeated a grade. All statistically significant variables in the bivariate analysis were included in a multivariate analysis. In a second step, all analyses were repeated for students in mandatory (14-16 y) and post-mandatory (17-19 y) school. RESULTS: After controlling for background variables, subjects in the index group were more likely to perceive that most of their peers were using synthetic drugs and to have ever used them, to have bad grades and a worse relationship with their teachers. OFG students in mandatory school were more likely to have divorced parents, bad grades and have ever used synthetic drugs, whereas they were less likely to be regular drinkers. OFG students in post-mandatory school were more likely to have below average grades, to be regular smokers and to perceive that most of their peers used synthetic drugs. CONCLUSIONS: When background variables are taken into consideration, the relationship between repeating a grade and drug use is not so clear. By increasing the familial and academic support of adolescents with academic underachievement, we could reduce their drug consumption.

Ageing Prisoners' Disease Burden: Is Being Old a Better Predictor than Time Served in Prison?

Background: The number of older prisoners entering and ageing in prison has increased in the last few decades. Ageing prisoners pose unique challenges to the prison administration as they have differentiated social, custodial and healthcare needs than prisoners who are younger and relatively healthier. Objective: The goal of this study was to explore and compare the somatic disease burden of old and young prisoners, and to examine whether it can be explained by age group and/or time served in prison. Methods: Access to prisoner medical records was granted to extract disease and demographic information of older (>50 years) and younger (≤49 years) prisoners in different Swiss prisons. Predictor variables included the age group and the time spent in prison. The dependent variable was the total number of somatic diseases as reported in the medical records. Results were analysed using descriptive statistics and a negative binomial model. Results: Data of 380 male prisoners from 13 different prisons in Switzerland reveal that the mean ages of older and younger prisoners were 58.78 and 34.26 years, respectively. On average, older prisoners have lived in prison for 5.17 years and younger prisoners for 2.49 years. The average total number of somatic diseases reported by older prisoners was 2.26 times higher than that of prisoners below 50 years of age (95% CI 1.77-2.87, p < 0.001). Conclusion: This study is the first of its kind to capture national disease data of prisoners with a goal of comparing the disease burden of older and younger prisoners. Study findings indicate that older inmates suffer from more somatic diseases and that the number of diseases increases with age group. Results clearly illustrate the poorer health conditions of those who are older, their higher healthcare burden, and raises questions related to the provision of healthcare for inmates growing old in prison. © 2014 S. Karger AG, Basel.