Fast analysis of doping agents in urine by ultra-high-pressure liquid chromatography-quadrupole time-of-flight mass spectrometry. II: Confirmatory analysis.

For doping control, analyses of samples are generally achieved in two steps: a rapid screening and, in the case of a positive result, a confirmatory analysis. A two-step methodology based on ultra-high-pressure liquid chromatography coupled to a quadrupole time-of-flight mass spectrometry (UHPLC-QTOF-MS) was developed to screen and confirm 103 doping agents from various classes (e.g., beta-blockers, stimulants, diuretics, and narcotics). The screening method was presented in a previous article as part I (i.e., Fast analysis of doping agents in urine by ultra-high-pressure liquid chromatography-quadrupole time-of-flight mass spectrometry. Part I: screening analysis). For the confirmatory method, basic, neutral and acidic compounds were extracted by a dedicated solid-phase extraction (SPE) in a 96-well plate format and detected by MS in the tandem mode to obtain precursor and characteristic product ions. The mass accuracy and the elemental composition of precursor and product ions were used for compound identification. After validation including matrix effect determination, the method was considered reliable to confirm suspect results without ambiguity according to the positivity criteria established by the World Anti-Doping Agency (WADA). Moreover, an isocratic method was developed to separate ephedrine from its isomer pseudoephedrine and cathine from phenylpropanolamine in a single run, what allowed their direct quantification in urine.

Trends in overweight and obesity levels in Geneva: time for optimism?

Background/Introduction: ln Switzerland, most trends in overweight and obesity levels have been assessed using reported data, a methodology which is prone to reporting bias. ln this study, we aimed at assessing trends in overweight and obesity levels using objectively measured data. Methods: We used independent cross-sectional data collected between 2005 and 2011 by the Bus Santé study on representative samples of the Geneva population. Trends were assessed overall and according to different characteristics of the participants. Overweight and obesity were defined as a body mass index (BMI) between 25 and 29.9 kg/m2 and >=30 kg/m2, respectively. Results: Data from 4093 participants (2012 men) was assessed. Mean BMI was 25.2 ± 4.3 kg/m2 (mean ±standard deviation) in 2005 and 25.4 ± 4.3 in 2011 (p for trend using linear regression=0.98). For men, mean BMI was 26.3 ± 3.8 kg/m2 in 2005 and 26.1 ± 3.7 in 2011 (p for trend=0.37); for women, the corresponding values were 24.3 ± 4.6 and 24.7 ± 4.7 kg/m2 (p for trend=0.42). Overall prevalence of overweight and obesity was 32.2% and 13.3%, respectively, in 2005 and 33.6% and 13.7% in 2011 (p for trend using polytomous logistic regression adjusting for gender, age and smoking=0.49 and 0.94 for overweight and obesity, respectively). For men, prevalence of overweight and obesity was 45.9% and 12.2% in 2005 and 42.1 % and 14.6% in 2011 (P for trend=0.03 for overweight and 0.81 for obesity); for women, the corresponding values were 20.4% and 14.2% in 2005 and 25.4% and 12.9% in 2011 (p for trend=0.13 for overweight and 0.99 for obesity). Conclusion: Overweight and obesity levels appear to have levelled in Geneva, with a possible decrease in overweight levels in men. These favorable findings should be replicated in other geographical locations.

Tethyan margins in space and time

Rifting processes, leading to sea-floor spreading, are characterized by a sequence of events: transtensive phase of extension with syn-rift volcanism; simple shear extension accompanied by lithospheric thinning and asthenospheric up-welling and thermal uplift of the rift shoulder and asymmetric volcanism. The simple shear model of extension leads to an asymmetric model of passive margin: a lower plate tilted block margin and an upper plate flexural, ramp-like margin- Both will be affected by thermal contraction and subsidence, starting soon after sea-floor spreading. Based on these actualistic models Tethyan margins are classified as one type or the other. Their evolution from the first transtensional phase of extension to the passive margin stage are analyzed. Four main rifting events are recognized in the Tethyan realm: an episode of lower Paleozoic events leading to the formation of the Paleotethys; a Late Paleozoic event leading to the opening of the Permotethys and East Mediterranean basin: an early Mesozoic event leading to the opening of the Pindos Neotethys and a Jurassic event related to the opening of the Alpine/Atlantic Neotethys. Type margins are given as example of each rifting event: -Northern Iran (Alborz) as a type area for the Late Ordovician to Silurian rifting of Paleotethys. -Northern India and Oman for the Late Carboniferous to early Permian rifting of Permotethys. -The East Mediterranean (Levant, Tunisia) as a Late Carboniferous rifting event. -The Neotethyan rifting phases are separated in two types: an eastern Pindos system found in Turkey and Greece is genetically linked to the Permotethys with a sea-floor spreading delayed until middle Triassic: a western Alpine system directly linked to the opening of the central Atlantic is characterized by a Late Triassic transtensive phase, an early to Middle Liassic break-away phase and. following sea-floor spreading, a thermal subsidence phase starting in Dogger. Problems related to the closure of the Paleozoic oceanic domains are reviewed. A Late Permian, early Triassic phase of `'docking'' between an European accretionary prism (Chios) and a Paleotethyan margin is supported by recent findings in the Mediterranean area. Back-arc rifting within the European active margin led to the formation of marginal seas during Permian and Triassic times and will contribute to the closure of the Paleozoic oceans.

Clonotype selection and composition of human CD8 T cells specific for persistent herpes viruses varies with differentiation but is stable over time.

Protection from reactivation of persistent herpes virus infection is mediated by Ag-specific CD8 T cell responses, which are highly regulated by still poorly understood mechanisms. In this study, we analyzed differentiation and clonotypic dynamics of EBV- and CMV-specific T cells from healthy adults. Although these T lymphocytes included all subsets, from early-differentiated (EM/CD28(pos)) to late-differentiated (EMRA/CD28(neg)) stages, they varied in the sizes/proportions of these subsets. In-depth clonal composition analyses revealed TCR repertoires, which were highly restricted for CMV- and relatively diverse for EBV-specific cells. Virtually all virus-specific clonotypes identified in the EMRA/CD28(neg) subset were also found within the pool of less differentiated "memory" cells. However, striking differences in the patterns of dominance were observed among these subsets, because some clonotypes were selected with differentiation while others were not. Late-differentiated CMV-specific clonotypes were mostly characterized by TCR with lower dependency on CD8 coreceptor interaction. Yet all clonotypes displayed similar functional avidities, suggesting a compensatory role of CD8 in the clonotypes of lower TCR avidity. Importantly, clonotype selection and composition of each virus-specific subset upon differentiation was highly preserved over time, with the presence of the same dominant clonotypes at specific differentiation stages within a period of 4 years. Remarkably, clonotypic distribution was stable not only in late-differentiated but also in less-differentiated T cell subsets. Thus, T cell clonotypes segregate with differentiation, but the clonal composition once established is kept constant for at least several years. These findings reveal novel features of the highly sophisticated control of steady state protective T cell activity in healthy adults.

Analytical validation of a lymphocytic choriomeningitis virus real-time RT-PCR assay.

Lymphocytic choriomeningitis virus (LCMV) is a rare cause of central nervous system disease in humans. Screening by real-time RT-PCR assay is of interest in the case of aseptic meningitis of unknown etiology. A specific LCMV real-time RT-PCR assay, based on the detection of genomic sequences of the viral nucleoprotein (NP), was developed to assess the presence of LCMV in cerebrospinal fluids (CSF) sent for viral screening to a Swiss university hospital laboratory. A 10-fold dilution series assay using a plasmid containing the cDNA of the viral NP of the LCMV isolate Armstrong (Arm) 53b demonstrated the high sensitivity of the assay with a lowest detection limit of ≤50 copies per reaction. High sensitivity was confirmed by dilution series assays in a pool of human CSF using four different LCMV isolates (Arm53b, WE54, Traub and E350) with observed detection limits of ≤10PFU/ml (Arm53b and WE54) and 1PFU/ml (Traub and E350). Analysis of 130 CSF showed no cases of acute infection. The absence of positive cases was confirmed by a published PCR assay detecting all Old World arenaviruses. This study validates a specific and sensitive real-time RT-PCR assay for the diagnosis of LCMV infections. Results showed that LCMV infections are extremely rare in hospitalized patients western in Switzerland.

Birth records from Swiss married couples analyzed over the past 35 years reveal an aging of first-time mothers by 5.1 years while the interpregnancy interval has shortened.

Although the general trend for delaying childbearing is generally viewed as causing infertility, its consequences on the interpregnancy interval have been unknown. A study of birth records for Swiss married women from 1969 to 2006 revealed that the woman's age at first birth has increased from 25.0 to 30.1 years, whereas calculated theoretical interpregnancy intervals after the first and second child decreased from 23.2 to 13 and from 22.4 to 7.9 months, respectively.

Early processing in the human lateral occipital complex is highly responsive to illusory contours but not to salient regions.

Human electrophysiological studies support a model whereby sensitivity to so-called illusory contour stimuli is first seen within the lateral occipital complex. A challenge to this model posits that the lateral occipital complex is a general site for crude region-based segmentation, based on findings of equivalent hemodynamic activations in the lateral occipital complex to illusory contour and so-called salient region stimuli, a stimulus class that lacks the classic bounding contours of illusory contours. Using high-density electrical mapping of visual evoked potentials, we show that early lateral occipital cortex activity is substantially stronger to illusory contour than to salient region stimuli, whereas later lateral occipital complex activity is stronger to salient region than to illusory contour stimuli. Our results suggest that equivalent hemodynamic activity to illusory contour and salient region stimuli probably reflects temporally integrated responses, a result of the poor temporal resolution of hemodynamic imaging. The temporal precision of visual evoked potentials is critical for establishing viable models of completion processes and visual scene analysis. We propose that crude spatial segmentation analyses, which are insensitive to illusory contours, occur first within dorsal visual regions, not the lateral occipital complex, and that initial illusory contour sensitivity is a function of the lateral occipital complex.

Eretria - Nea Psara : eine klassizistische Stadtanlage über der antiken Polis

Résumé: Le présent ouvrage propose une histoire de l'Erétrie moderne, de la redécouverte du site antique au projet urbanistique de 1834 pour une ville nouvelle destinée à accueillir les réfugiés de l'île de Psara - anéantie en 1824 par les Ottomans - et au développement urbain d'Erétrie/Nea Psara au XIXe et au XXe siècles. Le nom d'Erétrie englobe trois couches historiques distinctes: la cité antique, la ville néoclassique, dessinée par l'architecte allemand Eduard Schaubert (1804-1860), et le village moderne, issu de son projet. Chacune de ces strates - vestiges antiques, tissu urbain néoclassique et constructions plus récentes - est perceptible au sein de cet ensemble urbain et se trouve en relation constante avec les autres. L'exposé des recherches archéologiques - depuis la redécouverte du site antique par Ciriaco de' Pizzicolli d'Ancona (Cyriaque d'Ancône) en 1436 déjà, puis de manière systématique par des voyageurs-archéologues dès le XIXe siècle - comble une lacune dans l'historiographie de la cité antique. Cette approche met également en lumière la relation étroite entre archéologie et urbanisme au XIXe siècle. Si l'exploration de la Grèce avait été jusqu'à son indépendance en 1827 essentiellement le fait des archéologues, des historiens et des philologues, après cette date, des géologues, des ingénieurs et des topographes travaillant pour le développement économique du jeune Etat se mirent également à parcourir le pays, le regard tourné non plus seulement vers l'Antiquité, mais aussi vers l'avenir. L'histoire de la redécouverte d'Erétrie permet ainsi d'éclairer divers aspects liés à la gestation de l'Etat grec. Le projet conçu en 1834 par Ecluard Schaubert de ville néoclassique superposée aux ruines de la cité antique d'Erétrie s'inscrit dans un réseau de créations de villes nouvelles et de modernisations de villes existantes par le nouvel Etat grec, qui cherchait à fonder sa légitimité et son identité, après la domination ottomane, sur les valeurs idéales (ou idéalisées) de l'Antiquité classique. Dans le projet de développement urbain d'Erétrie, la relation étroite entre archéologie et urbanisme et, par conséquent, la référence à l'Antiquité sont évidentes: Eduard Schaubert commença par tracer sur son plan toutes les ruines antiques, dressant ainsi l'état des connaissances archéologiques du site. Sur cette base, l'architecte conçut la ville néoclassique en y incluant les principales ruines, qui devaient servir de repères visuels et qui concrétisaient ainsi le lien idéologique de la monarchie absolue avec l'Antiquité. A Erétrie, deux perspectives principales reliaient le port à l'acropole et l'Ecole navale au théâtre antique. L'intégration de ruines antiques dans un projet urbanistique avait été réalisée par Stamatios Kleanthes et Eduard Schaubert en 1831-1832 dans le plan de l'Athènes moderne, avant que celle-ci n'ait été promue capitale de la Grèce. Les deux architectes ont ainsi anticipé le caractère idéal d'Athènes dans le processus de gestation de l'Etat grec. L'importance de ce plan et de celui qu'ifs ont établi sur le même modèle pour le Pirée a été reconnue par les historiens de l'urbanisme. En revanche, le plan d'Erétrie, qui suit pourtant les mêmes principes, n'a été que partiellement étudié. Cette monographie montre que le projet d'Erétrie était le plus abouti des trois, qui tous se caractérisent par un système de routes rayonnant depuis le siège du gouvernement (résidences royales à Athènes et au Pirée, mairie à Erétrie). Cet éventail de rues ou u patte d'oie» embrasse à Athènes l'acropole et au Pirée fa baie du port, alors qu'a Erétrie il est double, axé en raison de la topographie sur l'acropole et sur Pa baie du port. Cette double patte d'oie crée ainsi le lien idéologique avec l'Antiquité et témoigne, par son ouverture sur le port, de l'essor économique souhaité par le gouvernement. Le plan d'Erétrie représente de manière exemplaire l'urbanisme programmatique de la Grèce sous Othon ler (1832-1862). L'ouvrage s'intéresse ensuite à la réalisation du projet de Schaubert, dont la mise en oeuvre n'a pas répondu aux attentes du Gouvernement. Le faible développement d'Erétrie s'explique principalement par le surdimensionnement du projet, des finances publiques modestes, la malaria endémique et une politique économique inadaptée aux traditions commerciales des Psariotes. Les lenteurs dans la réalisation du projet et même des régressions au cours du XIXe siècle et au début du XXe siècle, puis l'urbanisation accélérée d'Erétrie à partir des années 1960, ont eu pour conséquence que les historiens de l'urbanisme et les urbanistes ont sous-estimé, voire ignoré la valeur historique de ce concept Cependant, l'exécution du projet néoclassique s'est poursuivie de manière continue et des références au plan de Schaubert peuvent être observées dans l'aménagement récent de la localité aujourd'hui encore. Ainsi, des arbres ont été plantés dans les années 1960 le long de l'enceinte urbaine antique, à l'emplacement où Schaubert avait prévu la création d'une promenade arborée. Au centre d'Erétrie, là où l'agora principale aurait dû être aménagée, une grande place publique servant au marché hebdomadaire a été créée. Dans le quartier oriental, une petite église dédiée à la Pan hagia Paravouniotissa a été construite en 2001 sur la parcelle où Schaubert en avait prévue une. D'importants éléments des projets de Schaubert, qui ne sont actuellement plus guère perceptibles à Athènes et au Pirée, le sont toujours à Erétrie. Les espaces verts, par exemple, occupent une place importante dans le domaine privé: malgré la densification du tissu urbain, des parcelles caractéristiques contiennent encore des maisons isolées d'un ou de deux niveaux côté rue, avec un grand jardin à l'arrière, séparé des parcelles voisines par un mur en pierre ou en brique crue. Erétrie mérite donc une reconnaissance plus considérable dans l'histoire de l'urbanisme, puisqu'elle contribue à faire mieux comprendre les projets de ses deux villes soeurs. L'étude du projet urbanistique est complétée par une approche typologique des constructions néoclassiques d'Erétrie qui souligne encore la valeur historique de cet ensemble. Comme la plupart des édifices sont, menacés de démolition, à l'exception d'un petit nombre d'entre eux qui bénéficient d'un bon entretien, un inventaire photographique des constructions d'Erétrie datant du XIXe et du début du XXe siècle a été constitué entre 1994 et 2005, complété par des photographies anciennes. Il en ressort que les formes et les techniques de construction sont représentatives de l'architecture privée à l'époque de la création de l'Etat. Enfin, le plan directeur d'Erétrie, réalisé en 1975-1976 par un séminaire du Département d'architecture de l'Ecole polytechnique fédérale de Zurich avec l'appui de l'Ecole suisse d'archéologie en Grèce, est publié ici intégralement pour la première fois. Le présent ouvrage rend ses lettres de noblesse à un ensemble urbain néoclassique, certes modeste, mais issu d'un projet urbanistique ambitieux, témoin significatif du programme politique du nouvel Etat grec. SUMMARY Translated by William Eisler This book gives an account of the history of modern Eretria. It encompasses the rediscovery of the ancient city, the 1834 urban plan for the new town designed to accommodate the refugees from the island of Psara - destroyed by the Ottomans in 1824 - and also the urban development of Eretria/Nea Psara in the 19th and 20th centuries. The name Eretria carries a rich heritage: the ancient city, the neoclassical town designed by the Germen architect Eduard Schaubert (1804-1860), and the modern village. These three distinct historical layers ancient ruins, neoclassical plan and more recent constructions - can be seen within this urban area and are interlinked with each other. The account of the archeological investigations fills a gap in the historiography of the ancient city. This started with the early rediscovery of the ancient site by Ciriaco de'Pizzicolli d'Ancona in 1436, and was followed by systematic research by travellers/ archeologists from the 19th century onward. Furthermore, this shows the close relationship between archeology and urbanism in the 19th century. The exploration of Greece prier te its independence in 1827 was mainly red by archeologists, historians and philologists. Subsequently, geologists, engineers and topographers working for the young state's economic development travelled across the country, with their attention focused not only on Antiquity but are on the future. The history of Eretria's rediscovery gives new insights on various aspects related to the development of the Greek state. In 1834, Eduard Schaubert's project, planning a neoclassical town built upon the ancient Eretria, took place alongside the development of other new cities and the modernization of existing ones du ring the Ottoman domination. By doing so, the new Greek state wanted to build its legitimacy and identity, based upon the ideal (or idealized) values of Classical Antiquity. In the urban development of Eretria, the close connection between archeology and urbanism, and the reference to Antiquity, are obvious. Eduard Schaubert began by tracing on his plan ail of the ancient ruins, thus showing the knowledge of the archeological site at that time. On this basis, the architect planned the neoclassical town, incorporating the principal ruins which were to serve as visual references embodying the ideological link between Antiquity and King Otto's absolute monarchy. In Eretria, two principal visual axes linked the port to the acropolis and the Naval School to the ancient theatre. The integration of ancient ruins in an urban project had already been achieved by Stamatios Kleanthes and Eduard Schaubert in 1831-1832 in their plan for modern Athens, before it became the capital of Greece. The two architects had therefore anticipated the ideal character of Athens at the beginning of the Greek state. The importance of this plan and that of Piraeus (designed along the same model) has long been recognized by urban historians. By contrast, the plan of Eretria based open the same principles has been only partly studied. This book explains clearly that the Eretria project was the most elaborate. The three cities are characterized by a system of roads radiating from the seat of government (the royal residences in Athens and Piraeus, the town hall in Eretria). This fan-like arrangement of streets includes the Acropolis in Athens and the harbour in Piraeus, whereas in Eretria it is twofold, orientated towards the acropolis and the harbour on account of the topography. This double fan-like arrangement shows the ideological link with Antiquity and, with its opening onto the harbour, the government's desire for economic development. The plan of Eretria is a typical ex- ample of the programmatic urbanism of Greece under Otto I (1832-1862). The book discusses the completion of Schaubert's project, which was not fully carried out as expected by the government. The poor development of Eretria can be explained primarily by the excessive scale of the project, the modest public finances, the endemic malaria and an economic policy unsuitable to the commercial traditions of the Psariotes. Delays, even regressions in the implementation of the project in the course of the 19th and the beginning of the 20th centuries, followed by the growing urbanization of Eretria starting in the 1960's, led urban historians and town planners to underestimate or even to ignore the historical value of this concept. Nevertheless, the neoclassical project was carried out steadfastly, and references to the Schaubert plan can still be seen in the modern layout of the town. Trees were planted in the 1960's all along the circumference of the ancient city, where Schaubert had planned a tree-lined promenade. A big public square serving as a weekly market place was created in the centre of Eretria, where the principal agora had been originally planned. In 2001 a small church dedicated to the Panhagia Paravouniotissa was built on a plot of land in the eastern district, where this had been intended by Schaubert. Important elements of Schaubert's projects, which are barely perceptible in modern-day Athens and Piraeus, remain visible in Eretria. Green areas, for example, occupy a significant place within the private properties. In spite of the urban densification, characteristic plots still include isolated houses of one or two stories facing the street, with large gardens in the rear, separated from neighbours by stone or mudbrick walls. Eretria therefore deserves a more prominent position in the history of urbanism, as it contributes to a better understanding of ifs two sister cities. The study of the urban project is enriched by a typological approach to the neoclassical constructions of Eretria, underlining once again the historical value of this heritage. Since only a small number of the buildings have benefited from good maintenance and the greater part is threatened with demolition, a photographic inventory of the constructions of Eretria dating from the 19tIt and early 20th centuries was produced between 1994 and 2005, supplemented by old photographs. This documentation clearly shows that the forms and techniques of construction are characteristic of private architecture at the beginning of modern Greece. Finally, the master plan of Eretria drafted in 1975-1976 by a seminar of the Department of Architecture of the Swiss Federal Institute of Technology, Zurich, with the support of the Swiss School of Archeology in Greece, is published here in full for the first time. This book gives credit to a neoclassical urban heritage which, although modest in scale, derives from an ambitious project that embodies the political programme of the new Greek state. ΠΕΡΙΛΗΨΗ Μετάβραση Ελενή Δημητρακοπούλου Η παρούσα εργασία προτείνει μια. ιστορία της σύγχρονης πόλης της Ερέτριας, ξεκινώντας από την αποκάλύψη του αρχαιολογικού χώρου, περνώντας από την σύνταξη, το 1834, του ρυμοτομικού σχεδίου για μια νέα. πόλη που σκοπό είχε να υποδεχθεί τούς πρόσφυγες από τα Ψαρά. - που καταστράφηκαν ολοσχερώς το 1824 από τούς Οθωμανούς - και εξετάζοντας τέλος την πολεοδομική εξέλιξη της Ερέτριας/Νέων Ψαρών κατά τον 19° και τον 20° αι. Πίσω από το όνομα της Ερέτριας κρύβονται τρία διαφορετικά. ιστορικά στρώματα,: η αρχαία πόλη, η νεοκλασική πόλη πού σχεδιάστηκε από τον γερμανό αρχιτε κτονα "Εντοναρντ Σάουμπερτ (1804-1860) και η σύγχρονη πόλη που κτίστηκε πάνω στά. σχέδια του τελευταίού. Κάθε ένα από αυτά τα στρώματα - αρχαία κατάλοιπα. νεοκλασικός πολεοδομικός ιστός και νεώτερα κτίσματα - γίνεται αντιληπτό στο πλαίσιο αυτού του πολεοδομικού συνόλου και βρίσκεται σε άμεση σχέση με τα άλλα δύο. Ηπαρονσίαση των αρχαιολογικών ερευνών, που ξεκινούν το 1436 με την αποκάλυψη τον αρχαιολογικού χώρού από τον Ciriaco de' Pizzicolli d'Ancona (Κυριάκος ο Αγκωνίτης) και συνεχίζονται συστηματικά. από περιηγητές_αρχαιολόγούς κατά το 19° αι., καλύπτει ένα κενό στην ιστοριογραφία της έρεύνας της αρχαίας πύλης. Η προσέγγιση αυτή φωτίζει επίσης τη στενή σχέσημεταξύαρχαιολογίας και πολεοδομίας κατά τον 190 αι. Αν η εξερεύνηση της Ελλάδος, ως την ανεξαρτησία της το 1827, ήταν έργο κνρϊως αρχαιολόγων, ιστορικών και φιλολόγων, μετά από αυτήν την χρονολογία., γεωλόγοι, μηχανικοί και τοπογράφοι που εργάζονταν για την οικονομική ανάπτυξη τον νεοσύστατου Ελληνικού Κράτούς, άρχισαν επίσης να περιτρέχονν όλη την χώρα., με το βλέμμα. στραμμένο όχι μόνο προς την Αρχαιότητα, αλλά και προς το μέλλον. Η ιστορία της αποκάλυψης της Ερέτριας φωτίζει έτσι και διάφορες όψεις που συνδέονται με την γένεση του Ελληνικού Κράτους. Το 1834, υ 'Εντοναρντ Σάουμπερτ εκπόνησε το σχέδιο μιας νεοκλασικής πόλης που Θα επικαθόταν στα; ερείπια. της αρχαίας Ερέτριας?το έργο εντάσσεται στο δίκτυο δημιουργίας νέων πόλεων και εκσυγχρονισμού των υπαρχυυσών από το νεοσύστατο Ελληνικό Κράτος. το οποίο, μετά την Οθωμανική κυριαρχία, επεδίωκε να Θεμελιώσει την νομιμότητα και την ταυτότητά του πάνω στις ιδανικές ή εξιδανικευμένες αξίες της κλασικής αρχαιότητας. Στο σχέδιο της πολεοδομικής ανάπτυξης της Ερέτριας, η στενή σχέση μεταξύ αρχαιολογίας και πολεοδομίας και, κατ επέκταση. οι σαφείς αναφορές στην Αρχαιότητα. είναι εμφανείς: ο Εντοναρντ Σάουμπερτ άρχισε σχεδιάζοντας στο τοπογραφικό τον όλα τα αρχαία. ερείπια, καταγράφοντας έτσι τις τότε αρχαιολογικές γνώσεις για, το χώρο. Σε αυτή τη βάση, ο αρχιτέκτονας συνέλαβε την νεοκλασική πόλη εντάσσοντας σε αυτήν τα κυριότερα αρχαία μνημεία, τα οποία χρησίμευαν ως οπτικά σημεία αναφοράς, ενώ συγχρόνως υλοποιούσαν την ιδεολογική σχέση της απόλύτης μοναρχίας με την Αρχαιότητα. Στην Ερέτρια, δυο βασικοί άξονες συνέδεαν το λιμάνι με την Ακρόπολη και τη Ναυτική Σχολή με το Αρχαίο Θέατρο. Η ένταξη αρχαίων ερειπίων σε ένα πολεοδομικό σχέδιο είχε ήδη πραγματοποιηθεί από τούς Σταμάτιο Κλεάνθη και'Εντουαρντ Σάουμπερτ στα 1831-1832, στον σχεδιασμό της νέας Αθήνας, πριν αυτή ανακηρυχθεί σε πρωτεύουσα. της Ελλάδος. Οι δυο αρχιτέκτονες προεξόφλησαν έτσι τον συμβολικό χαρακτήρα της Αθήνας στην διαδικασία. γένεσης του Ελληνικού Κράτούς, Η σημασία αυτού τον σχεδίου καθώς και εκείνου που συνέταξαν, πάνω στο ίδιο πνεύμα, για τον Πειραιά έχει αναγνωριστεί από τους σύγχρονούς πολεοδόμους. Αντίθετα, το σχέδιο της Ερέτριας, παρ όλο που ακολούθεί τις ίδιες αρχές, μελετήθηκε πολύ λίγο. Η παρούσα μονογραφία δείχνει ότι το σχέδιο της Ερέτριας ήταν το πιο ολοκληρωμένο από τα τρία. Βασικό χαρακτηριστικό των σχεδίων αυτών είναι ένα σύστημα οδών που αναπτύσσονται ακτινωτά από το κέντρο εξουσίας (βασιλική κατοικία στην Αθήνα και τον Πειραιά, δημαρχείο στην Ερέτρια). Αυτή η ακτινωτή διάταξη των οδών συμπεριλαμβάνει στην Αθήνα την Ακρόπολη και στον Πειραιά το λιμάνι, ενώ στην Ερέτρια είναι αμφίροπη, προσανατολισμένη, λόγω της τοπογραφίας, προς την ακρόπολη αλλά και προς τον όρμο του λιμανιού. Αυτή η διπλή ακτινωτή διάταξη από τη μια δημιούργεί τον ιδεολογικό δεσμό ιιε την Αρχαιότητα, ενώ από την άλλη τονίζει, με το άνοιγμά της προς το λιμάνι, την οικονομική άνθηση της πόλης που επιθυμούσε η κεντρική εξουσία. Τα σχέδιο της Ερέτριας αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα της προγραμματικής πολεοδομίας της Ελλάδος κατά τα, χρόνια της Βασιλείας του "Οθωνος (1832-1862). Η υλοποίηση του σχεδίου του Σάουμπερτ δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες της κυβέρνησης. Η μικρή ανάπτύξη της Ερέτριας οφείλεται κυρίως στούς ανεδαφικούς, μεγαλεπί βολονς στόχους του σχεδίού, στα μέτρια δημόσια οικονομικά, στην ενδημική ελονοσία λόγω των υφισταμένων ελών καθώς και σε μια, οικονομική πολιτική που ήταν ξένη στις εμπορικές παραδόσεις των Ψαριανών. Οι αργοί ρυθμοί της πραγματοποίησης του σχεδίού και μάλιστα κάποιες περικοπές τον κατά τη διάρκεια τον 19°ν και στις αρχές του 2θ αι., και στη συνέχεια η ταχεία πολεοδομική εξέλιξη της Ερέτριας από τη δεκαετία του 1960, είχαν σαν συνέπεια να υποτιμηθεί ή κατ να αγνοηθεί η ιστορική αξία του πολεοδομικού σχεδίου από τους ιστορικούς της πολεοδομίας. Ωστόσο, η εκτέλεση τον νεοκλασικού σχεδίου ακολουθήθηκε με συνέπεια, ενώ αναφορές στο σχέδιο του Σάουμπερτ μπορούν να παρατηρηθούν, ακόμα. και σήμερα. στις νεώτερες διευθετήσεις τον χώρου. Ετσι, στη δεκαετία του 1960, κατά μήκος του αρχαίού τείχούς της πόλης φυτεύθηκαν δέντρα, στη Θέση όπού ο Σάουμπερτ είχε προβλέψει τη δημιουργία ενός δεντροφυτεμένου περιπάτου. Στο κέντρο της Ερέτριας, εκεί όπου Θα έπρεπε να διαμορφωθεί η κύρια αγορά της πόλης, δημιουργήθηκε μια μεγάλη δημόσια πλατεία όπου γίνεται η εβδομαδιαία λαϊκή αγορά. Στην ανατολική συνοικία, χτίστηκε, το 2001, μια μικρή εκκλησία αφιερωμένη στην Παναγία, την Παραβοννιώτισσα, στο οικόπεδο όπου ο Σάουμπερτ είχε προβλέψει μια εκκλησία. Σημαντικά στοιχεία των σχεδίων του Σάουμπερτ, που δεν γίνονται πια καθόλου αντιληπτά στην ΑΘήνα και στον Πειραιά, μπορούν να παρατηρηθούν στην Ερέτρια. Το πράσινο, για παράδειγμα, καταλαμβάνει σημαντική Θέση τον ιδιωτικού χώρου: παρά την πύκνωση τον πολεοδομικού ιστού, χαρακτηριστικά είναι τα οικόπεδα που περιέχούν ακόμα μεμονωμένα σπίτια, μονώροφα ή διώροφα, επί προσώπου οδού, με ένα μεγάλο κήπο στο πίσω μέρος, που χωρίζονται από τα, γειτονικά οικόπεδα με ένα μαντρότοιχο πέτρινο ή από ωμές πλίνθους. Η Ερέτρια οφείλει λοιπόν να λάβει τη Θέση που της αξίζει στην ιστορία της Νεοελληνικής πολεοδομίας, εφόσον συμβάλλει στην καλύτερη κατανόηση των σχεδίων των δυο αυτών αδελφών πόλεων. Η μελέτη τον πολεοδομικού σχεδίού συμπληρώνεται από μια τυπολογική προσέγγιση των νεοκλασικών κτηρίων της Ερέτριας, η οποία υπογραμμίζει ακόμα περισσότερο την ιστορική αξία του συνόλου αυτού. Καθώς τα περισσότερα κτήρια απειλούνται με κατεδάφιση, με εξαίρεση λίγα από αυτά που είχαν την τύχη να συντηρούνται σωστά, μεταξύ 1994 και 2005, καταρτίστηκε ένα φωτογραφικό αρχείο των κτιρίων της Ερέτριας που χρονολογούνται στο 19° και στις αρχές τον 200υ αι., συμπληρωμένο και από παλιές φωτογραφίες. Από αυτό προκύπτει ότι οι μορφές κατ οι τεχνικές δομήσεως είναι αντιπροσωπευτικές της ιδιωτικής αρχιτεκτονικής κατά την εποχή της σύστασης τον Ελληνικού Κράτους. Τέλος, το γενικό ρυθμιστικό σχέδιο της Ερέτριας, που εκπονήθηκε στα 1975-1976 από μελετητική ομάδατης σχολής Αρχιτεκτόνων του Ομοσπονδιακού Πολυτεχνείου της Ζυρίχης, με την υποστήριξη της Ελβετικής Αρχαιολογικής Σχολής στην Ελλάδα., δημοσιεύεται εδώ για πρώτη φορά στην πλήρη μορφή του. Η παρούσα εργασία, αφορά ένα νεοκλασικό πολεοδομικό σύνολο, ταπεινό ίσως, αλλά αποτέλεσμα ενός φιλόδοξου πολεοδομικού σχεδιασμού, ο οποίος αποτελεί σημαντικό μάρτυρα του πολιτικού προγράμματος τον νεοσύστατού Ελληνικού Κράτους.

Parametric estimation of pulse arrival time: a robust approach to pulse wave velocity.

Pulse wave velocity (PWV) is a surrogate of arterial stiffness and represents a non-invasive marker of cardiovascular risk. The non-invasive measurement of PWV requires tracking the arrival time of pressure pulses recorded in vivo, commonly referred to as pulse arrival time (PAT). In the state of the art, PAT is estimated by identifying a characteristic point of the pressure pulse waveform. This paper demonstrates that for ambulatory scenarios, where signal-to-noise ratios are below 10 dB, the performance in terms of repeatability of PAT measurements through characteristic points identification degrades drastically. Hence, we introduce a novel family of PAT estimators based on the parametric modeling of the anacrotic phase of a pressure pulse. In particular, we propose a parametric PAT estimator (TANH) that depicts high correlation with the Complior(R) characteristic point D1 (CC = 0.99), increases noise robustness and reduces by a five-fold factor the number of heartbeats required to obtain reliable PAT measurements.

Ageing Prisoners' Disease Burden: Is Being Old a Better Predictor than Time Served in Prison?

Background: The number of older prisoners entering and ageing in prison has increased in the last few decades. Ageing prisoners pose unique challenges to the prison administration as they have differentiated social, custodial and healthcare needs than prisoners who are younger and relatively healthier. Objective: The goal of this study was to explore and compare the somatic disease burden of old and young prisoners, and to examine whether it can be explained by age group and/or time served in prison. Methods: Access to prisoner medical records was granted to extract disease and demographic information of older (>50 years) and younger (≤49 years) prisoners in different Swiss prisons. Predictor variables included the age group and the time spent in prison. The dependent variable was the total number of somatic diseases as reported in the medical records. Results were analysed using descriptive statistics and a negative binomial model. Results: Data of 380 male prisoners from 13 different prisons in Switzerland reveal that the mean ages of older and younger prisoners were 58.78 and 34.26 years, respectively. On average, older prisoners have lived in prison for 5.17 years and younger prisoners for 2.49 years. The average total number of somatic diseases reported by older prisoners was 2.26 times higher than that of prisoners below 50 years of age (95% CI 1.77-2.87, p < 0.001). Conclusion: This study is the first of its kind to capture national disease data of prisoners with a goal of comparing the disease burden of older and younger prisoners. Study findings indicate that older inmates suffer from more somatic diseases and that the number of diseases increases with age group. Results clearly illustrate the poorer health conditions of those who are older, their higher healthcare burden, and raises questions related to the provision of healthcare for inmates growing old in prison. © 2014 S. Karger AG, Basel.

Sense of time in children with Attention-Deficit/Hyperactivity Disorder (ADHD) : a comparative study

Parents of children with attention-deficit/hyperactivity disorder (ADHD) frequently report that their children have a poor sense of time. Several studies looking at the perception of time mentioned a form of temporal myopia. The present study investigates the sense of time in children with ADHD. Twenty-two French-speaking Swiss children with ADHD and 22 controls between the ages of 6 and 13 years were tested using a conventional time knowledge questionnaire and two Piagetian time conservation tasks. Parents were asked to complete the "It's about time" questionnaire. Better performance was observed in matched control group children than in children with ADHD on a conventional time knowledge questionnaire. For children under 10 years of age, the two Piagetian time conservation tasks were able to differentiate children with and without ADHD. Parents of ADHD children reported more frequently that their children had time-related difficulties in daily activities. This study suggests that children with ADHD take longer to develop several time-related abilities.

Estimation of time of death in relation to gastric contents

Introduction: Estimation of the time since death based on the gastric content is still a controversy subject. Many studies have been achieved leaving the same incertitude: the intra- and inter-individual variability. Aim: After a homicidal case where a specialized gastroenterologist was cited to estimate the time of death based on the gastric contents and his experience in clinical practice. Consequently we decided to make a review of the scientific literature to see if that method was more reliable nowadays. Material and methods: We chose articles from 1979 that describe the estimation of the gastric emptying rate according to several factors and the forensic articles about the estimation of the time of death in relation with the gastric content. Results: Most of the articles cited by the specialized gastroenterologist were studies about living healthy people and the effects of several factors (medication, supine versus upside-down position, body mass index or different type of food). Forensic articles frequently concluded that the estimation of the time since death by analyzing the gastric content can be used but not as the unique method. Conclusion: Estimation of the time since death by analyze of the gastric contents is a method that can be used nowadays. But it cannot be the only method as the inter- and intra-individual variability remains an important bias.