A study of the cambial zone and conductive phloem of common beech (Fagus sylvatica L.) using an image analysis method. I. Influence of tree age on the structure

Quantification is a major problem when using histology to study the influence of ecological factors on tree structure. This paper presents a method to prepare and to analyse transverse sections of cambial zone and of conductive phloem in bark samples. The following paper (II) presents the automated measurement procedure. Part I here describes and discusses the preparation method, and the influence of tree age on the observed structure. Highly contrasted images of samples extracted at breast height during dormancy were analysed with an automatic image analyser. Between three young (38 years) and three old (147 years) trees, age-related differences were identified by size and shape parameters, at both cell and tissue levels. In the cambial zone, older trees had larger and more rectangular fusiform initials. In the phloem, sieve tubes were also larger, but their shape did not change and the area for sap conduction was similar in both categories. Nevertheless, alterations were limited, and demanded statistical analysis to be identified and ascertained. The physiological implications of the structural changes are discussed.

Immune priming and pathogen resistance in ant queens.

Growing empirical evidence indicates that invertebrates become more resistant to a pathogen following initial exposure to a nonlethal dose; yet the generality, mechanisms, and adaptive value of such immune priming are still under debate. Because life-history theory predicts that immune priming and large investment in immunity should be more frequent in long-lived species, we here tested for immune priming and pathogen resistance in ant queens, which have extraordinarily long life span. We exposed virgin and mated queens of Lasius niger and Formica selysi to a low dose of the entomopathogenic fungus Beauveria bassiana, before challenging them with a high dose of the same pathogen. We found evidence for immune priming in naturally mated queens of L. niger. In contrast, we found no sign of priming in virgin queens of L. niger, nor in virgin or experimentally mated queens of F. selysi, which indicates that immune priming in ant queens varies according to mating status and mating conditions or species. In both ant species, mated queens showed higher pathogen resistance than virgin queens, which suggests that mating triggers an up-regulation of the immune system. Overall, mated ant queens combine high reproductive output, very long life span, and elevated investment in immune defense. Hence, ant queens are able to invest heavily in both reproduction and maintenance, which can be explained by the fact that mature queens will be protected and nourished by their worker offspring.

Draft genome of the globally widespread and invasive Argentine ant (Linepithema humile).

Ants are some of the most abundant and familiar animals on Earth, and they play vital roles in most terrestrial ecosystems. Although all ants are eusocial, and display a variety of complex and fascinating behaviors, few genomic resources exist for them. Here, we report the draft genome sequence of a particularly widespread and well-studied species, the invasive Argentine ant (Linepithema humile), which was accomplished using a combination of 454 (Roche) and Illumina sequencing and community-based funding rather than federal grant support. Manual annotation of >1,000 genes from a variety of different gene families and functional classes reveals unique features of the Argentine ant's biology, as well as similarities to Apis mellifera and Nasonia vitripennis. Distinctive features of the Argentine ant genome include remarkable expansions of gustatory (116 genes) and odorant receptors (367 genes), an abundance of cytochrome P450 genes (>110), lineage-specific expansions of yellow/major royal jelly proteins and desaturases, and complete CpG DNA methylation and RNAi toolkits. The Argentine ant genome contains fewer immune genes than Drosophila and Tribolium, which may reflect the prominent role played by behavioral and chemical suppression of pathogens. Analysis of the ratio of observed to expected CpG nucleotides for genes in the reproductive development and apoptosis pathways suggests higher levels of methylation than in the genome overall. The resources provided by this genome sequence will offer an abundance of tools for researchers seeking to illuminate the fascinating biology of this emerging model organism.

Social structure varies with elevation in an Alpine ant.

Insect societies vary greatly in social organization, yet the relative roles of ecological and genetic factors in driving this variation remain poorly understood. Identifying how social structure varies along environmental gradients can provide insights into the ecological conditions favouring alternative social organizations. Here, we investigate how queen number variation is distributed along elevation gradients within a socially polymorphic ant, the Alpine silver ant Formica selysi. We sampled low- and high-elevation populations in multiple Alpine valleys. We show that populations belonging to different drainage basins are genetically differentiated. In contrast, there is little genetic divergence between low- and high-elevation populations within the same drainage basin. Thus, elevation gradients in each of the drainage basins represent independent contrasts. Whatever the elevation, all well-sampled populations are socially polymorphic, containing both monogynous (= one queen) and polygynous (= multiple queen) colonies. However, the proportion of monogynous colonies per population increases at higher elevation, while the effective number of queens in polygynous colonies decreases, and this pattern is replicated in each drainage basin. The increased prevalence of colonies with a single queen at high elevation is correlated with summer and winter average temperature, but not with precipitation. The colder, unpredictable and patchy environment encountered at higher elevations may favour larger queens with the ability to disperse and establish incipient monogynous colonies independently, while the stable and continuous habitat in the lowlands may favour large, fast-growing polygynous colonies. By highlighting differences in the environmental conditions favouring monogynous or polygynous colonies, this study sheds light on the ecological factors influencing the distribution and maintenance of social polymorphism.

Division of labour influences the rate of ageing in weaver ant workers.

The evolutionary theory of ageing predicts that the timing of senescence has been primarily shaped by the extrinsic mortality rate, which causes selection intensity to decline over time. One difficulty in testing the evolutionary theory of ageing is that extrinsic mortality risk is often confounded with body size and fecundity, which may also directly affect lifespan. Social insects with a pronounced division of labour between worker castes provide a unique opportunity to study the direct effect of extrinsic mortality on the evolution of ageing rates independently of body size, reproductive effort and genetic configuration. In the weaver ant, Oecophylla smaragdina, the major (large) workers perform the risky tasks outside the nest, while the minor (small) workers stay within the highly protected arboreal nest. Hence, this pronounced division of labour is associated with high differences in extrinsic mortality risks. The evolutionary theory of ageing predicts that the minor workers should have a longer intrinsic lifespan than the major workers. In line with this prediction, we found that in a protected environment the minor workers lived significantly longer than the major workers did. Hence, the ageing rate appears to have been moulded by variation in the extrinsic mortality rate independently of size, reproductive effort and genetic configuration.

Reproductive conflicts and egg discrimination in a socially polymorphic ant

The ability to discriminate against competitors shapes cooperation and conflicts in all forms of social life. In insect societies, workers may detect and destroy eggs laid by other workers or by foreign queens, which can contribute to regulate reproductive conflicts among workers and queens. Variation in colony kin structure affects the magnitude of these conflicts and the diversity of cues used for discrimination, but the impact of the number of queens per colony on the ability of workers to discriminate between eggs of diverse origin has so far not been investigated. Here, we examined whether workers from the socially polymorphic ant Formica selysi distinguished eggs laid by nestmate workers from eggs laid by nestmate queens, as well as eggs laid by foreign queens from eggs laid by nestmate queens. Workers from single- and multiple-queen colonies discriminated worker-laid from queen-laid eggs, and eliminated the former. This suggests that workers collectively police each other in order to limit the colony-level costs of worker reproduction and not because of relatedness differences towards queens' and workers' sons. Workers from single-queen colonies discriminated eggs laid by foreign queens of the same social structure from eggs laid by nestmate queens. In contrast, workers from multiple-queen colonies did not make this distinction, possibly because cues on workers or eggs are more diverse. Overall, these data indicate that the ability of F. selysi workers to discriminate eggs is sufficient to restrain worker reproduction but does not permit discrimination between matrilines in multiple-queen colonies.

A key transcription cofactor on the nascent sex chromosomes of European tree frogs (Hyla arborea)

We show that MED15, a key component of the transcription complex Mediator, lies within the nonrecombining segment of nascent sex chromosomes in the male-heterogametic Hyla arborea. Both X and Y alleles are expressed during embryonic development and differ by three frame-preserving indels (eight amino acids in total) within their glutamine-rich central part. These changes have the potential to affect the conformation of the Mediator complex and to activate genes in a sex-specific way and might thus represent the first steps toward the acquisition of a male-specific function. Alternatively, they might result from an ancestral neutral polymorphism, with different alleles picked by chance on the X and Y chromosomes when MED15 was trapped in the nonrecombining segment.

Eretria - Nea Psara : eine klassizistische Stadtanlage über der antiken Polis

Résumé: Le présent ouvrage propose une histoire de l'Erétrie moderne, de la redécouverte du site antique au projet urbanistique de 1834 pour une ville nouvelle destinée à accueillir les réfugiés de l'île de Psara - anéantie en 1824 par les Ottomans - et au développement urbain d'Erétrie/Nea Psara au XIXe et au XXe siècles. Le nom d'Erétrie englobe trois couches historiques distinctes: la cité antique, la ville néoclassique, dessinée par l'architecte allemand Eduard Schaubert (1804-1860), et le village moderne, issu de son projet. Chacune de ces strates - vestiges antiques, tissu urbain néoclassique et constructions plus récentes - est perceptible au sein de cet ensemble urbain et se trouve en relation constante avec les autres. L'exposé des recherches archéologiques - depuis la redécouverte du site antique par Ciriaco de' Pizzicolli d'Ancona (Cyriaque d'Ancône) en 1436 déjà, puis de manière systématique par des voyageurs-archéologues dès le XIXe siècle - comble une lacune dans l'historiographie de la cité antique. Cette approche met également en lumière la relation étroite entre archéologie et urbanisme au XIXe siècle. Si l'exploration de la Grèce avait été jusqu'à son indépendance en 1827 essentiellement le fait des archéologues, des historiens et des philologues, après cette date, des géologues, des ingénieurs et des topographes travaillant pour le développement économique du jeune Etat se mirent également à parcourir le pays, le regard tourné non plus seulement vers l'Antiquité, mais aussi vers l'avenir. L'histoire de la redécouverte d'Erétrie permet ainsi d'éclairer divers aspects liés à la gestation de l'Etat grec. Le projet conçu en 1834 par Ecluard Schaubert de ville néoclassique superposée aux ruines de la cité antique d'Erétrie s'inscrit dans un réseau de créations de villes nouvelles et de modernisations de villes existantes par le nouvel Etat grec, qui cherchait à fonder sa légitimité et son identité, après la domination ottomane, sur les valeurs idéales (ou idéalisées) de l'Antiquité classique. Dans le projet de développement urbain d'Erétrie, la relation étroite entre archéologie et urbanisme et, par conséquent, la référence à l'Antiquité sont évidentes: Eduard Schaubert commença par tracer sur son plan toutes les ruines antiques, dressant ainsi l'état des connaissances archéologiques du site. Sur cette base, l'architecte conçut la ville néoclassique en y incluant les principales ruines, qui devaient servir de repères visuels et qui concrétisaient ainsi le lien idéologique de la monarchie absolue avec l'Antiquité. A Erétrie, deux perspectives principales reliaient le port à l'acropole et l'Ecole navale au théâtre antique. L'intégration de ruines antiques dans un projet urbanistique avait été réalisée par Stamatios Kleanthes et Eduard Schaubert en 1831-1832 dans le plan de l'Athènes moderne, avant que celle-ci n'ait été promue capitale de la Grèce. Les deux architectes ont ainsi anticipé le caractère idéal d'Athènes dans le processus de gestation de l'Etat grec. L'importance de ce plan et de celui qu'ifs ont établi sur le même modèle pour le Pirée a été reconnue par les historiens de l'urbanisme. En revanche, le plan d'Erétrie, qui suit pourtant les mêmes principes, n'a été que partiellement étudié. Cette monographie montre que le projet d'Erétrie était le plus abouti des trois, qui tous se caractérisent par un système de routes rayonnant depuis le siège du gouvernement (résidences royales à Athènes et au Pirée, mairie à Erétrie). Cet éventail de rues ou u patte d'oie» embrasse à Athènes l'acropole et au Pirée fa baie du port, alors qu'a Erétrie il est double, axé en raison de la topographie sur l'acropole et sur Pa baie du port. Cette double patte d'oie crée ainsi le lien idéologique avec l'Antiquité et témoigne, par son ouverture sur le port, de l'essor économique souhaité par le gouvernement. Le plan d'Erétrie représente de manière exemplaire l'urbanisme programmatique de la Grèce sous Othon ler (1832-1862). L'ouvrage s'intéresse ensuite à la réalisation du projet de Schaubert, dont la mise en oeuvre n'a pas répondu aux attentes du Gouvernement. Le faible développement d'Erétrie s'explique principalement par le surdimensionnement du projet, des finances publiques modestes, la malaria endémique et une politique économique inadaptée aux traditions commerciales des Psariotes. Les lenteurs dans la réalisation du projet et même des régressions au cours du XIXe siècle et au début du XXe siècle, puis l'urbanisation accélérée d'Erétrie à partir des années 1960, ont eu pour conséquence que les historiens de l'urbanisme et les urbanistes ont sous-estimé, voire ignoré la valeur historique de ce concept Cependant, l'exécution du projet néoclassique s'est poursuivie de manière continue et des références au plan de Schaubert peuvent être observées dans l'aménagement récent de la localité aujourd'hui encore. Ainsi, des arbres ont été plantés dans les années 1960 le long de l'enceinte urbaine antique, à l'emplacement où Schaubert avait prévu la création d'une promenade arborée. Au centre d'Erétrie, là où l'agora principale aurait dû être aménagée, une grande place publique servant au marché hebdomadaire a été créée. Dans le quartier oriental, une petite église dédiée à la Pan hagia Paravouniotissa a été construite en 2001 sur la parcelle où Schaubert en avait prévue une. D'importants éléments des projets de Schaubert, qui ne sont actuellement plus guère perceptibles à Athènes et au Pirée, le sont toujours à Erétrie. Les espaces verts, par exemple, occupent une place importante dans le domaine privé: malgré la densification du tissu urbain, des parcelles caractéristiques contiennent encore des maisons isolées d'un ou de deux niveaux côté rue, avec un grand jardin à l'arrière, séparé des parcelles voisines par un mur en pierre ou en brique crue. Erétrie mérite donc une reconnaissance plus considérable dans l'histoire de l'urbanisme, puisqu'elle contribue à faire mieux comprendre les projets de ses deux villes soeurs. L'étude du projet urbanistique est complétée par une approche typologique des constructions néoclassiques d'Erétrie qui souligne encore la valeur historique de cet ensemble. Comme la plupart des édifices sont, menacés de démolition, à l'exception d'un petit nombre d'entre eux qui bénéficient d'un bon entretien, un inventaire photographique des constructions d'Erétrie datant du XIXe et du début du XXe siècle a été constitué entre 1994 et 2005, complété par des photographies anciennes. Il en ressort que les formes et les techniques de construction sont représentatives de l'architecture privée à l'époque de la création de l'Etat. Enfin, le plan directeur d'Erétrie, réalisé en 1975-1976 par un séminaire du Département d'architecture de l'Ecole polytechnique fédérale de Zurich avec l'appui de l'Ecole suisse d'archéologie en Grèce, est publié ici intégralement pour la première fois. Le présent ouvrage rend ses lettres de noblesse à un ensemble urbain néoclassique, certes modeste, mais issu d'un projet urbanistique ambitieux, témoin significatif du programme politique du nouvel Etat grec. SUMMARY Translated by William Eisler This book gives an account of the history of modern Eretria. It encompasses the rediscovery of the ancient city, the 1834 urban plan for the new town designed to accommodate the refugees from the island of Psara - destroyed by the Ottomans in 1824 - and also the urban development of Eretria/Nea Psara in the 19th and 20th centuries. The name Eretria carries a rich heritage: the ancient city, the neoclassical town designed by the Germen architect Eduard Schaubert (1804-1860), and the modern village. These three distinct historical layers ancient ruins, neoclassical plan and more recent constructions - can be seen within this urban area and are interlinked with each other. The account of the archeological investigations fills a gap in the historiography of the ancient city. This started with the early rediscovery of the ancient site by Ciriaco de'Pizzicolli d'Ancona in 1436, and was followed by systematic research by travellers/ archeologists from the 19th century onward. Furthermore, this shows the close relationship between archeology and urbanism in the 19th century. The exploration of Greece prier te its independence in 1827 was mainly red by archeologists, historians and philologists. Subsequently, geologists, engineers and topographers working for the young state's economic development travelled across the country, with their attention focused not only on Antiquity but are on the future. The history of Eretria's rediscovery gives new insights on various aspects related to the development of the Greek state. In 1834, Eduard Schaubert's project, planning a neoclassical town built upon the ancient Eretria, took place alongside the development of other new cities and the modernization of existing ones du ring the Ottoman domination. By doing so, the new Greek state wanted to build its legitimacy and identity, based upon the ideal (or idealized) values of Classical Antiquity. In the urban development of Eretria, the close connection between archeology and urbanism, and the reference to Antiquity, are obvious. Eduard Schaubert began by tracing on his plan ail of the ancient ruins, thus showing the knowledge of the archeological site at that time. On this basis, the architect planned the neoclassical town, incorporating the principal ruins which were to serve as visual references embodying the ideological link between Antiquity and King Otto's absolute monarchy. In Eretria, two principal visual axes linked the port to the acropolis and the Naval School to the ancient theatre. The integration of ancient ruins in an urban project had already been achieved by Stamatios Kleanthes and Eduard Schaubert in 1831-1832 in their plan for modern Athens, before it became the capital of Greece. The two architects had therefore anticipated the ideal character of Athens at the beginning of the Greek state. The importance of this plan and that of Piraeus (designed along the same model) has long been recognized by urban historians. By contrast, the plan of Eretria based open the same principles has been only partly studied. This book explains clearly that the Eretria project was the most elaborate. The three cities are characterized by a system of roads radiating from the seat of government (the royal residences in Athens and Piraeus, the town hall in Eretria). This fan-like arrangement of streets includes the Acropolis in Athens and the harbour in Piraeus, whereas in Eretria it is twofold, orientated towards the acropolis and the harbour on account of the topography. This double fan-like arrangement shows the ideological link with Antiquity and, with its opening onto the harbour, the government's desire for economic development. The plan of Eretria is a typical ex- ample of the programmatic urbanism of Greece under Otto I (1832-1862). The book discusses the completion of Schaubert's project, which was not fully carried out as expected by the government. The poor development of Eretria can be explained primarily by the excessive scale of the project, the modest public finances, the endemic malaria and an economic policy unsuitable to the commercial traditions of the Psariotes. Delays, even regressions in the implementation of the project in the course of the 19th and the beginning of the 20th centuries, followed by the growing urbanization of Eretria starting in the 1960's, led urban historians and town planners to underestimate or even to ignore the historical value of this concept. Nevertheless, the neoclassical project was carried out steadfastly, and references to the Schaubert plan can still be seen in the modern layout of the town. Trees were planted in the 1960's all along the circumference of the ancient city, where Schaubert had planned a tree-lined promenade. A big public square serving as a weekly market place was created in the centre of Eretria, where the principal agora had been originally planned. In 2001 a small church dedicated to the Panhagia Paravouniotissa was built on a plot of land in the eastern district, where this had been intended by Schaubert. Important elements of Schaubert's projects, which are barely perceptible in modern-day Athens and Piraeus, remain visible in Eretria. Green areas, for example, occupy a significant place within the private properties. In spite of the urban densification, characteristic plots still include isolated houses of one or two stories facing the street, with large gardens in the rear, separated from neighbours by stone or mudbrick walls. Eretria therefore deserves a more prominent position in the history of urbanism, as it contributes to a better understanding of ifs two sister cities. The study of the urban project is enriched by a typological approach to the neoclassical constructions of Eretria, underlining once again the historical value of this heritage. Since only a small number of the buildings have benefited from good maintenance and the greater part is threatened with demolition, a photographic inventory of the constructions of Eretria dating from the 19tIt and early 20th centuries was produced between 1994 and 2005, supplemented by old photographs. This documentation clearly shows that the forms and techniques of construction are characteristic of private architecture at the beginning of modern Greece. Finally, the master plan of Eretria drafted in 1975-1976 by a seminar of the Department of Architecture of the Swiss Federal Institute of Technology, Zurich, with the support of the Swiss School of Archeology in Greece, is published here in full for the first time. This book gives credit to a neoclassical urban heritage which, although modest in scale, derives from an ambitious project that embodies the political programme of the new Greek state. ΠΕΡΙΛΗΨΗ Μετάβραση Ελενή Δημητρακοπούλου Η παρούσα εργασία προτείνει μια. ιστορία της σύγχρονης πόλης της Ερέτριας, ξεκινώντας από την αποκάλύψη του αρχαιολογικού χώρου, περνώντας από την σύνταξη, το 1834, του ρυμοτομικού σχεδίου για μια νέα. πόλη που σκοπό είχε να υποδεχθεί τούς πρόσφυγες από τα Ψαρά. - που καταστράφηκαν ολοσχερώς το 1824 από τούς Οθωμανούς - και εξετάζοντας τέλος την πολεοδομική εξέλιξη της Ερέτριας/Νέων Ψαρών κατά τον 19° και τον 20° αι. Πίσω από το όνομα της Ερέτριας κρύβονται τρία διαφορετικά. ιστορικά στρώματα,: η αρχαία πόλη, η νεοκλασική πόλη πού σχεδιάστηκε από τον γερμανό αρχιτε κτονα "Εντοναρντ Σάουμπερτ (1804-1860) και η σύγχρονη πόλη που κτίστηκε πάνω στά. σχέδια του τελευταίού. Κάθε ένα από αυτά τα στρώματα - αρχαία κατάλοιπα. νεοκλασικός πολεοδομικός ιστός και νεώτερα κτίσματα - γίνεται αντιληπτό στο πλαίσιο αυτού του πολεοδομικού συνόλου και βρίσκεται σε άμεση σχέση με τα άλλα δύο. Ηπαρονσίαση των αρχαιολογικών ερευνών, που ξεκινούν το 1436 με την αποκάλυψη τον αρχαιολογικού χώρού από τον Ciriaco de' Pizzicolli d'Ancona (Κυριάκος ο Αγκωνίτης) και συνεχίζονται συστηματικά. από περιηγητές_αρχαιολόγούς κατά το 19° αι., καλύπτει ένα κενό στην ιστοριογραφία της έρεύνας της αρχαίας πύλης. Η προσέγγιση αυτή φωτίζει επίσης τη στενή σχέσημεταξύαρχαιολογίας και πολεοδομίας κατά τον 190 αι. Αν η εξερεύνηση της Ελλάδος, ως την ανεξαρτησία της το 1827, ήταν έργο κνρϊως αρχαιολόγων, ιστορικών και φιλολόγων, μετά από αυτήν την χρονολογία., γεωλόγοι, μηχανικοί και τοπογράφοι που εργάζονταν για την οικονομική ανάπτυξη τον νεοσύστατου Ελληνικού Κράτούς, άρχισαν επίσης να περιτρέχονν όλη την χώρα., με το βλέμμα. στραμμένο όχι μόνο προς την Αρχαιότητα, αλλά και προς το μέλλον. Η ιστορία της αποκάλυψης της Ερέτριας φωτίζει έτσι και διάφορες όψεις που συνδέονται με την γένεση του Ελληνικού Κράτους. Το 1834, υ 'Εντοναρντ Σάουμπερτ εκπόνησε το σχέδιο μιας νεοκλασικής πόλης που Θα επικαθόταν στα; ερείπια. της αρχαίας Ερέτριας?το έργο εντάσσεται στο δίκτυο δημιουργίας νέων πόλεων και εκσυγχρονισμού των υπαρχυυσών από το νεοσύστατο Ελληνικό Κράτος. το οποίο, μετά την Οθωμανική κυριαρχία, επεδίωκε να Θεμελιώσει την νομιμότητα και την ταυτότητά του πάνω στις ιδανικές ή εξιδανικευμένες αξίες της κλασικής αρχαιότητας. Στο σχέδιο της πολεοδομικής ανάπτυξης της Ερέτριας, η στενή σχέση μεταξύ αρχαιολογίας και πολεοδομίας και, κατ επέκταση. οι σαφείς αναφορές στην Αρχαιότητα. είναι εμφανείς: ο Εντοναρντ Σάουμπερτ άρχισε σχεδιάζοντας στο τοπογραφικό τον όλα τα αρχαία. ερείπια, καταγράφοντας έτσι τις τότε αρχαιολογικές γνώσεις για, το χώρο. Σε αυτή τη βάση, ο αρχιτέκτονας συνέλαβε την νεοκλασική πόλη εντάσσοντας σε αυτήν τα κυριότερα αρχαία μνημεία, τα οποία χρησίμευαν ως οπτικά σημεία αναφοράς, ενώ συγχρόνως υλοποιούσαν την ιδεολογική σχέση της απόλύτης μοναρχίας με την Αρχαιότητα. Στην Ερέτρια, δυο βασικοί άξονες συνέδεαν το λιμάνι με την Ακρόπολη και τη Ναυτική Σχολή με το Αρχαίο Θέατρο. Η ένταξη αρχαίων ερειπίων σε ένα πολεοδομικό σχέδιο είχε ήδη πραγματοποιηθεί από τούς Σταμάτιο Κλεάνθη και'Εντουαρντ Σάουμπερτ στα 1831-1832, στον σχεδιασμό της νέας Αθήνας, πριν αυτή ανακηρυχθεί σε πρωτεύουσα. της Ελλάδος. Οι δυο αρχιτέκτονες προεξόφλησαν έτσι τον συμβολικό χαρακτήρα της Αθήνας στην διαδικασία. γένεσης του Ελληνικού Κράτούς, Η σημασία αυτού τον σχεδίου καθώς και εκείνου που συνέταξαν, πάνω στο ίδιο πνεύμα, για τον Πειραιά έχει αναγνωριστεί από τους σύγχρονούς πολεοδόμους. Αντίθετα, το σχέδιο της Ερέτριας, παρ όλο που ακολούθεί τις ίδιες αρχές, μελετήθηκε πολύ λίγο. Η παρούσα μονογραφία δείχνει ότι το σχέδιο της Ερέτριας ήταν το πιο ολοκληρωμένο από τα τρία. Βασικό χαρακτηριστικό των σχεδίων αυτών είναι ένα σύστημα οδών που αναπτύσσονται ακτινωτά από το κέντρο εξουσίας (βασιλική κατοικία στην Αθήνα και τον Πειραιά, δημαρχείο στην Ερέτρια). Αυτή η ακτινωτή διάταξη των οδών συμπεριλαμβάνει στην Αθήνα την Ακρόπολη και στον Πειραιά το λιμάνι, ενώ στην Ερέτρια είναι αμφίροπη, προσανατολισμένη, λόγω της τοπογραφίας, προς την ακρόπολη αλλά και προς τον όρμο του λιμανιού. Αυτή η διπλή ακτινωτή διάταξη από τη μια δημιούργεί τον ιδεολογικό δεσμό ιιε την Αρχαιότητα, ενώ από την άλλη τονίζει, με το άνοιγμά της προς το λιμάνι, την οικονομική άνθηση της πόλης που επιθυμούσε η κεντρική εξουσία. Τα σχέδιο της Ερέτριας αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα της προγραμματικής πολεοδομίας της Ελλάδος κατά τα, χρόνια της Βασιλείας του "Οθωνος (1832-1862). Η υλοποίηση του σχεδίου του Σάουμπερτ δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες της κυβέρνησης. Η μικρή ανάπτύξη της Ερέτριας οφείλεται κυρίως στούς ανεδαφικούς, μεγαλεπί βολονς στόχους του σχεδίού, στα μέτρια δημόσια οικονομικά, στην ενδημική ελονοσία λόγω των υφισταμένων ελών καθώς και σε μια, οικονομική πολιτική που ήταν ξένη στις εμπορικές παραδόσεις των Ψαριανών. Οι αργοί ρυθμοί της πραγματοποίησης του σχεδίού και μάλιστα κάποιες περικοπές τον κατά τη διάρκεια τον 19°ν και στις αρχές του 2θ αι., και στη συνέχεια η ταχεία πολεοδομική εξέλιξη της Ερέτριας από τη δεκαετία του 1960, είχαν σαν συνέπεια να υποτιμηθεί ή κατ να αγνοηθεί η ιστορική αξία του πολεοδομικού σχεδίου από τους ιστορικούς της πολεοδομίας. Ωστόσο, η εκτέλεση τον νεοκλασικού σχεδίου ακολουθήθηκε με συνέπεια, ενώ αναφορές στο σχέδιο του Σάουμπερτ μπορούν να παρατηρηθούν, ακόμα. και σήμερα. στις νεώτερες διευθετήσεις τον χώρου. Ετσι, στη δεκαετία του 1960, κατά μήκος του αρχαίού τείχούς της πόλης φυτεύθηκαν δέντρα, στη Θέση όπού ο Σάουμπερτ είχε προβλέψει τη δημιουργία ενός δεντροφυτεμένου περιπάτου. Στο κέντρο της Ερέτριας, εκεί όπου Θα έπρεπε να διαμορφωθεί η κύρια αγορά της πόλης, δημιουργήθηκε μια μεγάλη δημόσια πλατεία όπου γίνεται η εβδομαδιαία λαϊκή αγορά. Στην ανατολική συνοικία, χτίστηκε, το 2001, μια μικρή εκκλησία αφιερωμένη στην Παναγία, την Παραβοννιώτισσα, στο οικόπεδο όπου ο Σάουμπερτ είχε προβλέψει μια εκκλησία. Σημαντικά στοιχεία των σχεδίων του Σάουμπερτ, που δεν γίνονται πια καθόλου αντιληπτά στην ΑΘήνα και στον Πειραιά, μπορούν να παρατηρηθούν στην Ερέτρια. Το πράσινο, για παράδειγμα, καταλαμβάνει σημαντική Θέση τον ιδιωτικού χώρου: παρά την πύκνωση τον πολεοδομικού ιστού, χαρακτηριστικά είναι τα οικόπεδα που περιέχούν ακόμα μεμονωμένα σπίτια, μονώροφα ή διώροφα, επί προσώπου οδού, με ένα μεγάλο κήπο στο πίσω μέρος, που χωρίζονται από τα, γειτονικά οικόπεδα με ένα μαντρότοιχο πέτρινο ή από ωμές πλίνθους. Η Ερέτρια οφείλει λοιπόν να λάβει τη Θέση που της αξίζει στην ιστορία της Νεοελληνικής πολεοδομίας, εφόσον συμβάλλει στην καλύτερη κατανόηση των σχεδίων των δυο αυτών αδελφών πόλεων. Η μελέτη τον πολεοδομικού σχεδίού συμπληρώνεται από μια τυπολογική προσέγγιση των νεοκλασικών κτηρίων της Ερέτριας, η οποία υπογραμμίζει ακόμα περισσότερο την ιστορική αξία του συνόλου αυτού. Καθώς τα περισσότερα κτήρια απειλούνται με κατεδάφιση, με εξαίρεση λίγα από αυτά που είχαν την τύχη να συντηρούνται σωστά, μεταξύ 1994 και 2005, καταρτίστηκε ένα φωτογραφικό αρχείο των κτιρίων της Ερέτριας που χρονολογούνται στο 19° και στις αρχές τον 200υ αι., συμπληρωμένο και από παλιές φωτογραφίες. Από αυτό προκύπτει ότι οι μορφές κατ οι τεχνικές δομήσεως είναι αντιπροσωπευτικές της ιδιωτικής αρχιτεκτονικής κατά την εποχή της σύστασης τον Ελληνικού Κράτους. Τέλος, το γενικό ρυθμιστικό σχέδιο της Ερέτριας, που εκπονήθηκε στα 1975-1976 από μελετητική ομάδατης σχολής Αρχιτεκτόνων του Ομοσπονδιακού Πολυτεχνείου της Ζυρίχης, με την υποστήριξη της Ελβετικής Αρχαιολογικής Σχολής στην Ελλάδα., δημοσιεύεται εδώ για πρώτη φορά στην πλήρη μορφή του. Η παρούσα εργασία, αφορά ένα νεοκλασικό πολεοδομικό σύνολο, ταπεινό ίσως, αλλά αποτέλεσμα ενός φιλόδοξου πολεοδομικού σχεδιασμού, ο οποίος αποτελεί σημαντικό μάρτυρα του πολιτικού προγράμματος τον νεοσύστατού Ελληνικού Κράτους.

Fecundity of ant queens in relation to their age and the mode of colony founding

The change over time in the fecundity and weight of queens was investigated in three monogynous, independent colony founding species,Lasius niger, Camponotus ligniperda andC. herculaneus, and two polygynous dependent colony founding species,Plagiolepis pygmaea andIridomyrmex humilis. Queens of the three species founding independently exhibited a similar pattern with a significant loss of weight between mating and the emergence of the first workers. In contrast, weights of queens of the species employing dependent colony founding remained more stable. Fecundity of queens founding independently increased slowly with time whereas fecundity of queens founding dependently reached the maximum level some weeks after the beginning of the first reproductive season. These results are discussed in relation to some differences in the life history (e.g., life-span) between queens utilizing independent and dependent colony founding.

Indocyanine Green Angiography Findings in Acute Retinal Necrosis Syndrome.

BACKGROUND: Acute retinal necrosis syndrome is clinically defined by the presence of peripheral necrotizing retinitis associated with severe occlusive vasculitis caused primarily by herpes simplex virus and varicella zoster virus. Previously considered as an exclusively retinal pathology, choroidal involvement, as demonstrated by indocyanine green angiography, has not been extensively studied. HISTORY AND SIGNS: Indocyanine green angiography was performed in 4 patients with ARN. Observed angiographic patterns included: 1. a characteristic triangular area of hypo-perfusion, 2. hypofluorescent lobular patches and areas of fuzzy choroidal vascular hyperfluorescence, and 3. isolated hypofluorescent lobular patches of the contralateral eye. THERAPY AND OUTCOME: Marked choroidal hypo-perfusion on indocyanine green angiography was associated with extensive retinal ischemia. Treatment included a combination of antiviral agents and corticosteroids complemented by prophylactic acetylsalicylate. CONCLUSION: Indocyanine green angiography may provide important information regarding choroidal vascular involvement in ARN. It may also permit the timely identification of sub-clinical contralateral eye involvement.

Isolation and characterization of microsatellite loci for the European tree frog (Hyla arborea)

We developed 11 new microsatellite markers for the European tree frog (Hyla arborea), and tested patterns of polymorphism in 54 adults (27 males and 27 females) from two ponds close to Lausanne (Western Switzerland). One marker was sex linked and two pairs displayed linkage disequilibrium. Comparisons of allele numbers with heterozygosity values support a stepwise-mutation model at neutral equilibrium, with mutation rates spanning nearly two orders of magnitude. These markers will prove useful for population genetic studies and fine-scale investigations requiring genetic assignment techniques.

Influence of environmental conditions on the distribution of Central Asian green toads with three ploidy levels.

We studied the distribution of Palearctic green toads (Bufo viridis subgroup), an anuran species group with three ploidy levels, inhabiting the Central Asian Amudarya River drainage. Various approaches (one-way, multivariate, components variance analyses and maximum entropy modelling) were used to estimate the effect of altitude, precipitation, temperature and land vegetation covers on the distribution of toads. It is usually assumed that polyploid species occur in regions with harsher climatic conditions (higher latitudes, elevations, etc.), but for the green toads complex, we revealed a more intricate situation. The diploid species (Bufo shaartusiensis and Bufo turanensis) inhabit the arid lowlands (from 44 to 789 m a.s.l.), while tetraploid Bufo pewzowi were recorded in mountainous regions (340-3492 m a.s.l.) with usually lower temperatures and higher precipitation rates than in the region inhabited by diploid species. The triploid species Bufo baturae was found in the Pamirs (Tajikistan) at the highest altitudes (2503-3859 m a.s.l.) under the harshest climatic conditions.

High host-plant nitrogen content: a prerequisite for the evolution of ant-caterpillar mutualism?

The amount of nitrogen required to complete an insect's life cycle may vary greatly among species that have evolved distinct life history traits. Myrmecophilous caterpillars in the Lycaenidae family produce nitrogen-rich exudates from their dorsal glands to attract ants for protection, and this phenomenon has been postulated to shape the caterpillar's host-plant choice. Accordingly, it was postulated that evolution towards myrmecophily in Lycaenidae is correlated with the utilization of nitrogen-rich host plants. Although our results were consistent with the evolutionary shifts towards high-nutrient host plants serving as exaptation for the evolution of myrmecophily in lycaenids, the selection of nitrogen-rich host plants was not confined to lycaenids. Butterfly species in the nonmyrmecophilous family Pieridae also preferred nitrogen-rich host plants. Thus, we conclude that nitrogen is an overall important component in the caterpillar diet, independent of the level of myrmecophily, as nitrogen can enhance the overall insect fitness and survival. However, when nitrogen can be obtained through alternative means, as in socially parasitic lycaenid species feeding on ant brood, the selective pressure for maintaining the use of nutrient-rich host plants is relaxed, enabling the colonization of nitrogen-poor host plants.

Genetic clusters and sex-biased gene flow in a unicolonial Formica ant.

BACKGROUND: Animal societies are diverse, ranging from small family-based groups to extraordinarily large social networks in which many unrelated individuals interact. At the extreme of this continuum, some ant species form unicolonial populations in which workers and queens can move among multiple interconnected nests without eliciting aggression. Although unicoloniality has been mostly studied in invasive ants, it also occurs in some native non-invasive species. Unicoloniality is commonly associated with very high queen number, which may result in levels of relatedness among nestmates being so low as to raise the question of the maintenance of altruism by kin selection in such systems. However, the actual relatedness among cooperating individuals critically depends on effective dispersal and the ensuing pattern of genetic structuring. In order to better understand the evolution of unicoloniality in native non-invasive ants, we investigated the fine-scale population genetic structure and gene flow in three unicolonial populations of the wood ant F. paralugubris. RESULTS: The analysis of geo-referenced microsatellite genotypes and mitochondrial haplotypes revealed the presence of cryptic clusters of genetically-differentiated nests in the three populations of F. paralugubris. Because of this spatial genetic heterogeneity, members of the same clusters were moderately but significantly related. The comparison of nuclear (microsatellite) and mitochondrial differentiation indicated that effective gene flow was male-biased in all populations. CONCLUSION: The three unicolonial populations exhibited male-biased and mostly local gene flow. The high number of queens per nest, exchanges among neighbouring nests and restricted long-distance gene flow resulted in large clusters of genetically similar nests. The positive relatedness among clustermates suggests that kin selection may still contribute to the maintenance of altruism in unicolonial populations if competition occurs among clusters.