Adolescent drinking patterns across countries: associations with alcohol policies.

Early consumption of full servings of alcohol and early experience of drunkenness have been linked with alcohol-related harmful effects in adolescence, as well as adult health and social problems. On the basis of secondary analysis of county-level prevalence data, the present study explored the current pattern of drinking and drunkenness among 15- and 16-year-old adolescents in 40 European and North American countries. Data from the 2006 Health Behavior in School Children survey and the European School Survey Project on Alcohol and other Drugs were used. The potential role of alcohol control and policy measures in explaining variance in drinking patterns across countries was also examined. Policy measures and data on adult consumption patterns were taken from the WHO Global Information System on Alcohol and Health, Eurostat and the indicator of alcohol control policy strength developed by Brand DA, Saisana M, Rynn LA et al. [(2007) Comparative analysis of alcohol control policies in 30 countries. PLoS Med 4:e151.]. We found that a non-significant trend existed whereby higher prices and stronger alcohol controls were associated with a lower proportion of weekly drinking but a higher proportion of drunkenness. It is important that future research explores the causal relationships between alcohol policy measures and alcohol consumption patterns to determine whether strict policies do in fact have any beneficial effect on drinking patterns, or rather, lead to rebellion and an increased prevalence of binge drinking.

Patients' spontaneous discourse on the importance of significant others in the course of transplantation: A qualitative study

Background: This study explores significant ones' implication before and after transplantation. Methods: Longitudinal semi-structured interviews were conducted in 64 patients awaiting all-organ transplantation. Among them, 58 patients spontaneously discussed the importance of their significant other in their daily support. Discourse analysis was applied. Findings: During the pre-transplantation period renal patients reported that significant others took part in dialysis treatment and participated to regimen adherence. After transplantation, quality of life improved and the couple dynamics returned to normal. Patients awaiting lung or heart transplantation were more heavily impaired. Significant others had to take over abandoned roles. After transplantation resuming normal life became gradually possible, but after one year either transplantation health benefits relieved physical, emotional and social loads, or complications maintained the level of stress on significant others. Discussion: Patients reported that significant others had to take over various responsibilities and were concerned about long-term stress that should be adequately supported.

Staff eye lens and extremity exposure in interventional cardiology: Results of the ORAMED project

Within the ORAMED project a coordinated measurement program for occupationally exposed medical staff was performed in different hospitals in Europe. The main objectives of ORAMED were to obtain a set of standardized data on doses for staff in interventional cardiology and radiology and to optimize staff protection. Doses were measured with thermoluminescent dosemeters on the ring finger and wrist of both hands, on legs and at the level of the eyes of the main operator performing interventional procedures. In this paper an overview of the doses per procedure measured during 646 interventional cardiology procedures is given for cardiac angiographies and angioplasties (CA/PTCA), radiofrequency ablations (RFA) and pacemaker and defibrillator implantations (PM/ICD). 31% of the monitored procedures were associated with no collective protective equipment, whereas 44% involved a ceiling screen and a table curtain. Although associated with the smallest air kerma - area product (KAP), PM/ICD procedures led to the highest doses. As expected, KAP and doses values exhibited a very large variability. The left side of the operator, most frequently the closest to the X-ray scattering region, was more exposed than his right side. An analysis of the effect of parameters influencing the doses, namely collective protective equipment, X-ray tube configuration and catheter access route, was performed on the doses normalized to KAP. Ceiling screen and table curtain were observed to reduce normalized doses by atmost a factor 4, much smaller than theoretical attenuation factors typical for such protections, i.e. from 10 to 100. This observation was understood as their inappropriate use by the operators and their non-optimized design. Configurations with tube above the patient led to higher normalized doses to the operator than tube below, but the effect of using a biplane X-ray suite was more complex to analyze. For CA/PTCA procedures, the upper part of the operator's body received higher normalized doses for radial than for femoral catheter access, by atmost a factor 5. This could be seen for cases with no collective protection. The eyes were observed to receive the maximum fraction of the annual dose limit almost as frequently as legs and hands, and clearly the most frequently, if the former 150 mSv and new 20 mSv recommended limits for the lens of the eye are considered, respectively.

Gene expression variation and expression quantitative trait mapping of human chromosome 21 genes.

Inter-individual differences in gene expression are likely to account for an important fraction of phenotypic differences, including susceptibility to common disorders. Recent studies have shown extensive variation in gene expression levels in humans and other organisms, and that a fraction of this variation is under genetic control. We investigated the patterns of gene expression variation in a 25 Mb region of human chromosome 21, which has been associated with many Down syndrome (DS) phenotypes. Taqman real-time PCR was used to measure expression variation of 41 genes in lymphoblastoid cells of 40 unrelated individuals. For 25 genes found to be differentially expressed, additional analysis was performed in 10 CEPH families to determine heritabilities and map loci harboring regulatory variation. Seventy-six percent of the differentially expressed genes had significant heritabilities, and genomewide linkage analysis led to the identification of significant eQTLs for nine genes. Most eQTLs were in trans, with the best result (P=7.46 x 10(-8)) obtained for TMEM1 on chromosome 12q24.33. A cis-eQTL identified for CCT8 was validated by performing an association study in 60 individuals from the HapMap project. SNP rs965951 located within CCT8 was found to be significantly associated with its expression levels (P=2.5 x 10(-5)) confirming cis-regulatory variation. The results of our study provide a representative view of expression variation of chromosome 21 genes, identify loci involved in their regulation and suggest that genes, for which expression differences are significantly larger than 1.5-fold in control samples, are unlikely to be involved in DS-phenotypes present in all affected individuals.

Learning collaboration in General Internal Medicine: a pilot project for undergraduate students in nursing, physiotherapy and medicine

Background: A form of education called Interprofessional Education (IPE) occurs when two or more professions learn with, from and about each other. The purpose of IPE is to improve collaboration and the quality of care. Today, IPE is considered as a key educational approach for students in the health professions. IPE is highly effective when delivered in active patient care, such as in clinical placements. General internal medicine (GIM) is a core discipline where hospital-based clinical placements are mandatory for students in many health professions. However, few interprofessional (IP) clinical placements in GIM have been implemented. We designed such a placement. Placement design: The placement took place in the Department of Internal Medicine at the CHUV. It involved students from nursing, physiotherapy and medicine. The students were in their last year before graduation. Students formed teams consisting of one student from each profession. Each team worked in the same unit and had to take care of the same patient. The placement lasted three weeks. It included formal IP sessions, the most important being facilitated discussions or "briefings" (3x/w) during which the students discussed patient care and management. Four teams of students eventually took part in this project. Method: We performed a type of evaluation research called formative evaluation. This aimed at (1) understanding the educational experience and (2) assessing the impact of the placement on student learning. We collected quantitative data with pre-post clerkship questionnaires. We also collected qualitative data with two Focus Groups (FG) discussions at the end of the placement. The FG were audiotaped and transcribed. A thematic analysis was then performed. Results: We focused on the qualitative data, since the quantitative data lacked of statistical power due to the small numbers of students (N = 11). Five themes emerged from the FG analysis: (1) Learning of others' roles, (2) Learning collaborative competences, (3) Striking a balance between acquiring one's own professional competences and interprofessional competences, (4) Barriers to apply learnt IP competences in the future and (5) Advantages and disadvantages of IP briefings. Conclusions: Our IP clinical placement in GIM appeared to help students learn other professionals' roles and collaborative skills. Some challenges (e.g. finding the same patient for each team) were identified and will require adjustments.

The ENCODE (ENCyclopedia Of DNA Elements) Project.

The ENCyclopedia Of DNA Elements (ENCODE) Project aims to identify all functional elements in the human genome sequence. The pilot phase of the Project is focused on a specified 30 megabases (approximately 1%) of the human genome sequence and is organized as an international consortium of computational and laboratory-based scientists working to develop and apply high-throughput approaches for detecting all sequence elements that confer biological function. The results of this pilot phase will guide future efforts to analyze the entire human genome.

The Complete Chromosomal Organization of the Reference Strain of the Leishmania Genome Project, L. major ;Friedlin'.

In recent years, analysis of the genomes of many organisms has received increasing international attention. The bulk of the effort to date has centred on the Human Genome Project and analysis of model organisms such as yeast, Drosophila and Caenorhabditis elegans. More recently, the revolution in genome sequencing and gene identification has begun to impact on infectious disease organisms. Initially, much of the effort was concentrated on prokaryotes, but small eukaryotic genomes, including the protozoan parasites Plasmodium, Toxoplasma and trypanosomatids (Leishmania, Trypanosoma brucei and T. cruzi), as well as some multicellular organisms, such as Brugia and Schistosoma, are benefiting from the technological advances of the genome era. These advances promise a radical new approach to the development of novel diagnostic tools, chemotherapeutic targets and vaccines for infectious disease organisms, as well as to the more detailed analysis of cell biology and function.Several networks or consortia linking laboratories around the world have been established to support these parasite genome projects[1] (for more information, see http://www.ebi.ac.uk/ parasites/paratable.html). Five of these networks were supported by an initiative launched in 1994 by the Specific Programme for Research and Tropical Diseases (TDR) of the WHO[2, 3, 4, 5, 6]. The Leishmania Genome Network (LGN) is one of these[3]. Its activities are reported at http://www.ebi.ac.uk/parasites/leish.html, and its current aim is to map and sequence the genome of Leishmania by the year 2002. All the mapping, hybridization and sequence data are also publicly available from LeishDB, an AceDB-based genome database (http://www.ebi.ac.uk/parasites/LGN/leissssoft.html).

Eretria - Nea Psara : eine klassizistische Stadtanlage über der antiken Polis

Résumé: Le présent ouvrage propose une histoire de l'Erétrie moderne, de la redécouverte du site antique au projet urbanistique de 1834 pour une ville nouvelle destinée à accueillir les réfugiés de l'île de Psara - anéantie en 1824 par les Ottomans - et au développement urbain d'Erétrie/Nea Psara au XIXe et au XXe siècles. Le nom d'Erétrie englobe trois couches historiques distinctes: la cité antique, la ville néoclassique, dessinée par l'architecte allemand Eduard Schaubert (1804-1860), et le village moderne, issu de son projet. Chacune de ces strates - vestiges antiques, tissu urbain néoclassique et constructions plus récentes - est perceptible au sein de cet ensemble urbain et se trouve en relation constante avec les autres. L'exposé des recherches archéologiques - depuis la redécouverte du site antique par Ciriaco de' Pizzicolli d'Ancona (Cyriaque d'Ancône) en 1436 déjà, puis de manière systématique par des voyageurs-archéologues dès le XIXe siècle - comble une lacune dans l'historiographie de la cité antique. Cette approche met également en lumière la relation étroite entre archéologie et urbanisme au XIXe siècle. Si l'exploration de la Grèce avait été jusqu'à son indépendance en 1827 essentiellement le fait des archéologues, des historiens et des philologues, après cette date, des géologues, des ingénieurs et des topographes travaillant pour le développement économique du jeune Etat se mirent également à parcourir le pays, le regard tourné non plus seulement vers l'Antiquité, mais aussi vers l'avenir. L'histoire de la redécouverte d'Erétrie permet ainsi d'éclairer divers aspects liés à la gestation de l'Etat grec. Le projet conçu en 1834 par Ecluard Schaubert de ville néoclassique superposée aux ruines de la cité antique d'Erétrie s'inscrit dans un réseau de créations de villes nouvelles et de modernisations de villes existantes par le nouvel Etat grec, qui cherchait à fonder sa légitimité et son identité, après la domination ottomane, sur les valeurs idéales (ou idéalisées) de l'Antiquité classique. Dans le projet de développement urbain d'Erétrie, la relation étroite entre archéologie et urbanisme et, par conséquent, la référence à l'Antiquité sont évidentes: Eduard Schaubert commença par tracer sur son plan toutes les ruines antiques, dressant ainsi l'état des connaissances archéologiques du site. Sur cette base, l'architecte conçut la ville néoclassique en y incluant les principales ruines, qui devaient servir de repères visuels et qui concrétisaient ainsi le lien idéologique de la monarchie absolue avec l'Antiquité. A Erétrie, deux perspectives principales reliaient le port à l'acropole et l'Ecole navale au théâtre antique. L'intégration de ruines antiques dans un projet urbanistique avait été réalisée par Stamatios Kleanthes et Eduard Schaubert en 1831-1832 dans le plan de l'Athènes moderne, avant que celle-ci n'ait été promue capitale de la Grèce. Les deux architectes ont ainsi anticipé le caractère idéal d'Athènes dans le processus de gestation de l'Etat grec. L'importance de ce plan et de celui qu'ifs ont établi sur le même modèle pour le Pirée a été reconnue par les historiens de l'urbanisme. En revanche, le plan d'Erétrie, qui suit pourtant les mêmes principes, n'a été que partiellement étudié. Cette monographie montre que le projet d'Erétrie était le plus abouti des trois, qui tous se caractérisent par un système de routes rayonnant depuis le siège du gouvernement (résidences royales à Athènes et au Pirée, mairie à Erétrie). Cet éventail de rues ou u patte d'oie» embrasse à Athènes l'acropole et au Pirée fa baie du port, alors qu'a Erétrie il est double, axé en raison de la topographie sur l'acropole et sur Pa baie du port. Cette double patte d'oie crée ainsi le lien idéologique avec l'Antiquité et témoigne, par son ouverture sur le port, de l'essor économique souhaité par le gouvernement. Le plan d'Erétrie représente de manière exemplaire l'urbanisme programmatique de la Grèce sous Othon ler (1832-1862). L'ouvrage s'intéresse ensuite à la réalisation du projet de Schaubert, dont la mise en oeuvre n'a pas répondu aux attentes du Gouvernement. Le faible développement d'Erétrie s'explique principalement par le surdimensionnement du projet, des finances publiques modestes, la malaria endémique et une politique économique inadaptée aux traditions commerciales des Psariotes. Les lenteurs dans la réalisation du projet et même des régressions au cours du XIXe siècle et au début du XXe siècle, puis l'urbanisation accélérée d'Erétrie à partir des années 1960, ont eu pour conséquence que les historiens de l'urbanisme et les urbanistes ont sous-estimé, voire ignoré la valeur historique de ce concept Cependant, l'exécution du projet néoclassique s'est poursuivie de manière continue et des références au plan de Schaubert peuvent être observées dans l'aménagement récent de la localité aujourd'hui encore. Ainsi, des arbres ont été plantés dans les années 1960 le long de l'enceinte urbaine antique, à l'emplacement où Schaubert avait prévu la création d'une promenade arborée. Au centre d'Erétrie, là où l'agora principale aurait dû être aménagée, une grande place publique servant au marché hebdomadaire a été créée. Dans le quartier oriental, une petite église dédiée à la Pan hagia Paravouniotissa a été construite en 2001 sur la parcelle où Schaubert en avait prévue une. D'importants éléments des projets de Schaubert, qui ne sont actuellement plus guère perceptibles à Athènes et au Pirée, le sont toujours à Erétrie. Les espaces verts, par exemple, occupent une place importante dans le domaine privé: malgré la densification du tissu urbain, des parcelles caractéristiques contiennent encore des maisons isolées d'un ou de deux niveaux côté rue, avec un grand jardin à l'arrière, séparé des parcelles voisines par un mur en pierre ou en brique crue. Erétrie mérite donc une reconnaissance plus considérable dans l'histoire de l'urbanisme, puisqu'elle contribue à faire mieux comprendre les projets de ses deux villes soeurs. L'étude du projet urbanistique est complétée par une approche typologique des constructions néoclassiques d'Erétrie qui souligne encore la valeur historique de cet ensemble. Comme la plupart des édifices sont, menacés de démolition, à l'exception d'un petit nombre d'entre eux qui bénéficient d'un bon entretien, un inventaire photographique des constructions d'Erétrie datant du XIXe et du début du XXe siècle a été constitué entre 1994 et 2005, complété par des photographies anciennes. Il en ressort que les formes et les techniques de construction sont représentatives de l'architecture privée à l'époque de la création de l'Etat. Enfin, le plan directeur d'Erétrie, réalisé en 1975-1976 par un séminaire du Département d'architecture de l'Ecole polytechnique fédérale de Zurich avec l'appui de l'Ecole suisse d'archéologie en Grèce, est publié ici intégralement pour la première fois. Le présent ouvrage rend ses lettres de noblesse à un ensemble urbain néoclassique, certes modeste, mais issu d'un projet urbanistique ambitieux, témoin significatif du programme politique du nouvel Etat grec. SUMMARY Translated by William Eisler This book gives an account of the history of modern Eretria. It encompasses the rediscovery of the ancient city, the 1834 urban plan for the new town designed to accommodate the refugees from the island of Psara - destroyed by the Ottomans in 1824 - and also the urban development of Eretria/Nea Psara in the 19th and 20th centuries. The name Eretria carries a rich heritage: the ancient city, the neoclassical town designed by the Germen architect Eduard Schaubert (1804-1860), and the modern village. These three distinct historical layers ancient ruins, neoclassical plan and more recent constructions - can be seen within this urban area and are interlinked with each other. The account of the archeological investigations fills a gap in the historiography of the ancient city. This started with the early rediscovery of the ancient site by Ciriaco de'Pizzicolli d'Ancona in 1436, and was followed by systematic research by travellers/ archeologists from the 19th century onward. Furthermore, this shows the close relationship between archeology and urbanism in the 19th century. The exploration of Greece prier te its independence in 1827 was mainly red by archeologists, historians and philologists. Subsequently, geologists, engineers and topographers working for the young state's economic development travelled across the country, with their attention focused not only on Antiquity but are on the future. The history of Eretria's rediscovery gives new insights on various aspects related to the development of the Greek state. In 1834, Eduard Schaubert's project, planning a neoclassical town built upon the ancient Eretria, took place alongside the development of other new cities and the modernization of existing ones du ring the Ottoman domination. By doing so, the new Greek state wanted to build its legitimacy and identity, based upon the ideal (or idealized) values of Classical Antiquity. In the urban development of Eretria, the close connection between archeology and urbanism, and the reference to Antiquity, are obvious. Eduard Schaubert began by tracing on his plan ail of the ancient ruins, thus showing the knowledge of the archeological site at that time. On this basis, the architect planned the neoclassical town, incorporating the principal ruins which were to serve as visual references embodying the ideological link between Antiquity and King Otto's absolute monarchy. In Eretria, two principal visual axes linked the port to the acropolis and the Naval School to the ancient theatre. The integration of ancient ruins in an urban project had already been achieved by Stamatios Kleanthes and Eduard Schaubert in 1831-1832 in their plan for modern Athens, before it became the capital of Greece. The two architects had therefore anticipated the ideal character of Athens at the beginning of the Greek state. The importance of this plan and that of Piraeus (designed along the same model) has long been recognized by urban historians. By contrast, the plan of Eretria based open the same principles has been only partly studied. This book explains clearly that the Eretria project was the most elaborate. The three cities are characterized by a system of roads radiating from the seat of government (the royal residences in Athens and Piraeus, the town hall in Eretria). This fan-like arrangement of streets includes the Acropolis in Athens and the harbour in Piraeus, whereas in Eretria it is twofold, orientated towards the acropolis and the harbour on account of the topography. This double fan-like arrangement shows the ideological link with Antiquity and, with its opening onto the harbour, the government's desire for economic development. The plan of Eretria is a typical ex- ample of the programmatic urbanism of Greece under Otto I (1832-1862). The book discusses the completion of Schaubert's project, which was not fully carried out as expected by the government. The poor development of Eretria can be explained primarily by the excessive scale of the project, the modest public finances, the endemic malaria and an economic policy unsuitable to the commercial traditions of the Psariotes. Delays, even regressions in the implementation of the project in the course of the 19th and the beginning of the 20th centuries, followed by the growing urbanization of Eretria starting in the 1960's, led urban historians and town planners to underestimate or even to ignore the historical value of this concept. Nevertheless, the neoclassical project was carried out steadfastly, and references to the Schaubert plan can still be seen in the modern layout of the town. Trees were planted in the 1960's all along the circumference of the ancient city, where Schaubert had planned a tree-lined promenade. A big public square serving as a weekly market place was created in the centre of Eretria, where the principal agora had been originally planned. In 2001 a small church dedicated to the Panhagia Paravouniotissa was built on a plot of land in the eastern district, where this had been intended by Schaubert. Important elements of Schaubert's projects, which are barely perceptible in modern-day Athens and Piraeus, remain visible in Eretria. Green areas, for example, occupy a significant place within the private properties. In spite of the urban densification, characteristic plots still include isolated houses of one or two stories facing the street, with large gardens in the rear, separated from neighbours by stone or mudbrick walls. Eretria therefore deserves a more prominent position in the history of urbanism, as it contributes to a better understanding of ifs two sister cities. The study of the urban project is enriched by a typological approach to the neoclassical constructions of Eretria, underlining once again the historical value of this heritage. Since only a small number of the buildings have benefited from good maintenance and the greater part is threatened with demolition, a photographic inventory of the constructions of Eretria dating from the 19tIt and early 20th centuries was produced between 1994 and 2005, supplemented by old photographs. This documentation clearly shows that the forms and techniques of construction are characteristic of private architecture at the beginning of modern Greece. Finally, the master plan of Eretria drafted in 1975-1976 by a seminar of the Department of Architecture of the Swiss Federal Institute of Technology, Zurich, with the support of the Swiss School of Archeology in Greece, is published here in full for the first time. This book gives credit to a neoclassical urban heritage which, although modest in scale, derives from an ambitious project that embodies the political programme of the new Greek state. ΠΕΡΙΛΗΨΗ Μετάβραση Ελενή Δημητρακοπούλου Η παρούσα εργασία προτείνει μια. ιστορία της σύγχρονης πόλης της Ερέτριας, ξεκινώντας από την αποκάλύψη του αρχαιολογικού χώρου, περνώντας από την σύνταξη, το 1834, του ρυμοτομικού σχεδίου για μια νέα. πόλη που σκοπό είχε να υποδεχθεί τούς πρόσφυγες από τα Ψαρά. - που καταστράφηκαν ολοσχερώς το 1824 από τούς Οθωμανούς - και εξετάζοντας τέλος την πολεοδομική εξέλιξη της Ερέτριας/Νέων Ψαρών κατά τον 19° και τον 20° αι. Πίσω από το όνομα της Ερέτριας κρύβονται τρία διαφορετικά. ιστορικά στρώματα,: η αρχαία πόλη, η νεοκλασική πόλη πού σχεδιάστηκε από τον γερμανό αρχιτε κτονα "Εντοναρντ Σάουμπερτ (1804-1860) και η σύγχρονη πόλη που κτίστηκε πάνω στά. σχέδια του τελευταίού. Κάθε ένα από αυτά τα στρώματα - αρχαία κατάλοιπα. νεοκλασικός πολεοδομικός ιστός και νεώτερα κτίσματα - γίνεται αντιληπτό στο πλαίσιο αυτού του πολεοδομικού συνόλου και βρίσκεται σε άμεση σχέση με τα άλλα δύο. Ηπαρονσίαση των αρχαιολογικών ερευνών, που ξεκινούν το 1436 με την αποκάλυψη τον αρχαιολογικού χώρού από τον Ciriaco de' Pizzicolli d'Ancona (Κυριάκος ο Αγκωνίτης) και συνεχίζονται συστηματικά. από περιηγητές_αρχαιολόγούς κατά το 19° αι., καλύπτει ένα κενό στην ιστοριογραφία της έρεύνας της αρχαίας πύλης. Η προσέγγιση αυτή φωτίζει επίσης τη στενή σχέσημεταξύαρχαιολογίας και πολεοδομίας κατά τον 190 αι. Αν η εξερεύνηση της Ελλάδος, ως την ανεξαρτησία της το 1827, ήταν έργο κνρϊως αρχαιολόγων, ιστορικών και φιλολόγων, μετά από αυτήν την χρονολογία., γεωλόγοι, μηχανικοί και τοπογράφοι που εργάζονταν για την οικονομική ανάπτυξη τον νεοσύστατου Ελληνικού Κράτούς, άρχισαν επίσης να περιτρέχονν όλη την χώρα., με το βλέμμα. στραμμένο όχι μόνο προς την Αρχαιότητα, αλλά και προς το μέλλον. Η ιστορία της αποκάλυψης της Ερέτριας φωτίζει έτσι και διάφορες όψεις που συνδέονται με την γένεση του Ελληνικού Κράτους. Το 1834, υ 'Εντοναρντ Σάουμπερτ εκπόνησε το σχέδιο μιας νεοκλασικής πόλης που Θα επικαθόταν στα; ερείπια. της αρχαίας Ερέτριας?το έργο εντάσσεται στο δίκτυο δημιουργίας νέων πόλεων και εκσυγχρονισμού των υπαρχυυσών από το νεοσύστατο Ελληνικό Κράτος. το οποίο, μετά την Οθωμανική κυριαρχία, επεδίωκε να Θεμελιώσει την νομιμότητα και την ταυτότητά του πάνω στις ιδανικές ή εξιδανικευμένες αξίες της κλασικής αρχαιότητας. Στο σχέδιο της πολεοδομικής ανάπτυξης της Ερέτριας, η στενή σχέση μεταξύ αρχαιολογίας και πολεοδομίας και, κατ επέκταση. οι σαφείς αναφορές στην Αρχαιότητα. είναι εμφανείς: ο Εντοναρντ Σάουμπερτ άρχισε σχεδιάζοντας στο τοπογραφικό τον όλα τα αρχαία. ερείπια, καταγράφοντας έτσι τις τότε αρχαιολογικές γνώσεις για, το χώρο. Σε αυτή τη βάση, ο αρχιτέκτονας συνέλαβε την νεοκλασική πόλη εντάσσοντας σε αυτήν τα κυριότερα αρχαία μνημεία, τα οποία χρησίμευαν ως οπτικά σημεία αναφοράς, ενώ συγχρόνως υλοποιούσαν την ιδεολογική σχέση της απόλύτης μοναρχίας με την Αρχαιότητα. Στην Ερέτρια, δυο βασικοί άξονες συνέδεαν το λιμάνι με την Ακρόπολη και τη Ναυτική Σχολή με το Αρχαίο Θέατρο. Η ένταξη αρχαίων ερειπίων σε ένα πολεοδομικό σχέδιο είχε ήδη πραγματοποιηθεί από τούς Σταμάτιο Κλεάνθη και'Εντουαρντ Σάουμπερτ στα 1831-1832, στον σχεδιασμό της νέας Αθήνας, πριν αυτή ανακηρυχθεί σε πρωτεύουσα. της Ελλάδος. Οι δυο αρχιτέκτονες προεξόφλησαν έτσι τον συμβολικό χαρακτήρα της Αθήνας στην διαδικασία. γένεσης του Ελληνικού Κράτούς, Η σημασία αυτού τον σχεδίου καθώς και εκείνου που συνέταξαν, πάνω στο ίδιο πνεύμα, για τον Πειραιά έχει αναγνωριστεί από τους σύγχρονούς πολεοδόμους. Αντίθετα, το σχέδιο της Ερέτριας, παρ όλο που ακολούθεί τις ίδιες αρχές, μελετήθηκε πολύ λίγο. Η παρούσα μονογραφία δείχνει ότι το σχέδιο της Ερέτριας ήταν το πιο ολοκληρωμένο από τα τρία. Βασικό χαρακτηριστικό των σχεδίων αυτών είναι ένα σύστημα οδών που αναπτύσσονται ακτινωτά από το κέντρο εξουσίας (βασιλική κατοικία στην Αθήνα και τον Πειραιά, δημαρχείο στην Ερέτρια). Αυτή η ακτινωτή διάταξη των οδών συμπεριλαμβάνει στην Αθήνα την Ακρόπολη και στον Πειραιά το λιμάνι, ενώ στην Ερέτρια είναι αμφίροπη, προσανατολισμένη, λόγω της τοπογραφίας, προς την ακρόπολη αλλά και προς τον όρμο του λιμανιού. Αυτή η διπλή ακτινωτή διάταξη από τη μια δημιούργεί τον ιδεολογικό δεσμό ιιε την Αρχαιότητα, ενώ από την άλλη τονίζει, με το άνοιγμά της προς το λιμάνι, την οικονομική άνθηση της πόλης που επιθυμούσε η κεντρική εξουσία. Τα σχέδιο της Ερέτριας αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα της προγραμματικής πολεοδομίας της Ελλάδος κατά τα, χρόνια της Βασιλείας του "Οθωνος (1832-1862). Η υλοποίηση του σχεδίου του Σάουμπερτ δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες της κυβέρνησης. Η μικρή ανάπτύξη της Ερέτριας οφείλεται κυρίως στούς ανεδαφικούς, μεγαλεπί βολονς στόχους του σχεδίού, στα μέτρια δημόσια οικονομικά, στην ενδημική ελονοσία λόγω των υφισταμένων ελών καθώς και σε μια, οικονομική πολιτική που ήταν ξένη στις εμπορικές παραδόσεις των Ψαριανών. Οι αργοί ρυθμοί της πραγματοποίησης του σχεδίού και μάλιστα κάποιες περικοπές τον κατά τη διάρκεια τον 19°ν και στις αρχές του 2θ αι., και στη συνέχεια η ταχεία πολεοδομική εξέλιξη της Ερέτριας από τη δεκαετία του 1960, είχαν σαν συνέπεια να υποτιμηθεί ή κατ να αγνοηθεί η ιστορική αξία του πολεοδομικού σχεδίου από τους ιστορικούς της πολεοδομίας. Ωστόσο, η εκτέλεση τον νεοκλασικού σχεδίου ακολουθήθηκε με συνέπεια, ενώ αναφορές στο σχέδιο του Σάουμπερτ μπορούν να παρατηρηθούν, ακόμα. και σήμερα. στις νεώτερες διευθετήσεις τον χώρου. Ετσι, στη δεκαετία του 1960, κατά μήκος του αρχαίού τείχούς της πόλης φυτεύθηκαν δέντρα, στη Θέση όπού ο Σάουμπερτ είχε προβλέψει τη δημιουργία ενός δεντροφυτεμένου περιπάτου. Στο κέντρο της Ερέτριας, εκεί όπου Θα έπρεπε να διαμορφωθεί η κύρια αγορά της πόλης, δημιουργήθηκε μια μεγάλη δημόσια πλατεία όπου γίνεται η εβδομαδιαία λαϊκή αγορά. Στην ανατολική συνοικία, χτίστηκε, το 2001, μια μικρή εκκλησία αφιερωμένη στην Παναγία, την Παραβοννιώτισσα, στο οικόπεδο όπου ο Σάουμπερτ είχε προβλέψει μια εκκλησία. Σημαντικά στοιχεία των σχεδίων του Σάουμπερτ, που δεν γίνονται πια καθόλου αντιληπτά στην ΑΘήνα και στον Πειραιά, μπορούν να παρατηρηθούν στην Ερέτρια. Το πράσινο, για παράδειγμα, καταλαμβάνει σημαντική Θέση τον ιδιωτικού χώρου: παρά την πύκνωση τον πολεοδομικού ιστού, χαρακτηριστικά είναι τα οικόπεδα που περιέχούν ακόμα μεμονωμένα σπίτια, μονώροφα ή διώροφα, επί προσώπου οδού, με ένα μεγάλο κήπο στο πίσω μέρος, που χωρίζονται από τα, γειτονικά οικόπεδα με ένα μαντρότοιχο πέτρινο ή από ωμές πλίνθους. Η Ερέτρια οφείλει λοιπόν να λάβει τη Θέση που της αξίζει στην ιστορία της Νεοελληνικής πολεοδομίας, εφόσον συμβάλλει στην καλύτερη κατανόηση των σχεδίων των δυο αυτών αδελφών πόλεων. Η μελέτη τον πολεοδομικού σχεδίού συμπληρώνεται από μια τυπολογική προσέγγιση των νεοκλασικών κτηρίων της Ερέτριας, η οποία υπογραμμίζει ακόμα περισσότερο την ιστορική αξία του συνόλου αυτού. Καθώς τα περισσότερα κτήρια απειλούνται με κατεδάφιση, με εξαίρεση λίγα από αυτά που είχαν την τύχη να συντηρούνται σωστά, μεταξύ 1994 και 2005, καταρτίστηκε ένα φωτογραφικό αρχείο των κτιρίων της Ερέτριας που χρονολογούνται στο 19° και στις αρχές τον 200υ αι., συμπληρωμένο και από παλιές φωτογραφίες. Από αυτό προκύπτει ότι οι μορφές κατ οι τεχνικές δομήσεως είναι αντιπροσωπευτικές της ιδιωτικής αρχιτεκτονικής κατά την εποχή της σύστασης τον Ελληνικού Κράτους. Τέλος, το γενικό ρυθμιστικό σχέδιο της Ερέτριας, που εκπονήθηκε στα 1975-1976 από μελετητική ομάδατης σχολής Αρχιτεκτόνων του Ομοσπονδιακού Πολυτεχνείου της Ζυρίχης, με την υποστήριξη της Ελβετικής Αρχαιολογικής Σχολής στην Ελλάδα., δημοσιεύεται εδώ για πρώτη φορά στην πλήρη μορφή του. Η παρούσα εργασία, αφορά ένα νεοκλασικό πολεοδομικό σύνολο, ταπεινό ίσως, αλλά αποτέλεσμα ενός φιλόδοξου πολεοδομικού σχεδιασμού, ο οποίος αποτελεί σημαντικό μάρτυρα του πολιτικού προγράμματος τον νεοσύστατού Ελληνικού Κράτους.

The association between drinking motives and alcohol-related consequences - room for biases and measurement issues?

Aims  To investigate whether the predominant finding of generalized positive associations between self-rated motives for drinking alcohol and negative consequences of drinking alcohol are influenced by (i) using raw scores of motives that may weight inter-individual response behaviours too strongly, and (ii) predictor-criterion contamination by using consequence items where respondents attribute alcohol use as the cause. Design  Cross-sectional study within the European School Survey Project on Alcohol and other Drugs (ESPAD). Setting  School classes. Participants  Students, aged 13-16 (n = 5633). Measurements  Raw, rank and mean-variance standardized scores of the Drinking Motives Questionnaire-Revised (DMQ-R); four consequences: serious problems with friends, sexual intercourse regretted the next day, physical fights and troubles with the police, each itemized with attribution ('because of your alcohol use') and without. Findings  As found previously in the literature, raw scores for all drinking motives had positive associations with negative consequences of drinking, while transformed (rank or Z) scores showed a more specific pattern: external reinforcing motives (social, conformity) had negative and internal reinforcing motives (enhancement, coping) had non-significant or positive associations with negative consequences. Attributed consequences showed stronger associations with motives than non-attributed ones. Conclusion  Standard scoring of the Drinking Motives Questionnaire (Revised) fails to capture motives in a way that permits specific associations with different negative consequences to be identified, whereas use of rank or Z-scores does permit this. Use of attributed consequences overestimates the association with drinking motives.

The European School Survey Project on Alcohol and Drugs : Swiss Findings

L'enquête 'European School Survey Project on Alcohol and other Drugs' (ESPAD) est menée tous les quatre ans dans de nombreux pays européens auprès d'écolières et d'écoliers âgés de 15 ans, un âge important en matière de prévention. La dernière vague de l'enquête a été réalisée en 2003; il s'agissait de la première participation de la Suisse à l'enquête. Un peu moins de 7000 élèves des 8e, 9e et 10e années scolaires ont participé au volet suisse de l'enquête. Les résultats montrent notamment que 21.1% des adolescente- s de 15 ans fument quotidiennement, la part des fumeurs quotidiens passant de 8.5% chez les 13 ans à 23.2% chez les 16 ans. Plus de 50% des adolescent-e-s de 13 ans ont consommé de l'alcool durant les 30 jours précédant l'enquête. Chez les 15 ans, pour lesquels l'achat d'alcool est d'ailleurs aussi interdit par la loi, cette proportion passe à 75%. L'enquête 2003 montre en outre qu'environ 20% des adolescent-e-s de 13 ans ont consommé au moins une fois du cannabis dans leur vie et que près de la moitié des 16 ans sont dans le même cas. La prévalence au cours des 12 derniers mois est à peine inférieure. En matière de prévention de la consommation de substances psychotropes chez les jeunes, les mesures structurelles devraient être renforcées, tout comme la limitation de l'accessibilité des produits, en contrôlant par exemple la vente d'alcool aux plus jeunes. Des programmes éducatifs et des campagnes médiatiques peuvent également exercer une certaine influence, pour autant qu'ils s'intègrent à une politique cohérente en matière de drogues.

A genome-wide significant linkage for severe depression on chromosome 3: the depression network study.

Objective: The purpose of this study was to find loci for major depression via linkage analysis of a large sibling pair sample. Method: The authors conducted a genome-wide linkage analysis of 839 families consisting of 971 affected sibling pairs with severe recurrent major depression, comprising waves I and II of the Depression Network Study cohort. In addition to examining affected status, linkage analyses in the full data set were performed using diagnoses restricted by impairment severity, and association mapping of hits in a large case-control data set was attempted. Results: The authors identified genome-wide significant linkage to chromosome 3p25-26 when the diagnoses were restricted by severity, which was a maximum LOD score of 4.0 centered at the linkage marker D3S1515. The linkage signal identified was genome-wide significant after correction for the multiple phenotypes tested, although subsequent association mapping of the region in a genome-wide association study of a U.K. depression sample did not provide significant results. Conclusions: The authors report a genome-wide significant locus for depression that implicates genes that are highly plausible for involvement in the etiology of recurrent depression. Despite the fact that association mapping in the region was negative, the linkage finding was replicated by another group who found genome-wide-significant linkage for depression in the same region. This suggests that 3p25-26 is a new locus for severe recurrent depression. This represents the first report of a genome-wide significant locus for depression that also has an independent genome-wide significant replication.