Differential requirement for CD4 help in the development of an antigen-specific CD8+ T cell response depending on the route of immunization.

Previous studies in our laboratory have shown that DBA/2 mice injected i.p. with syngeneic P815 tumor cells transfected with the HLA-CW3 gene (P815-CW3) showed a dramatic expansion of activated CD8+CD62L- T cells expressing exclusively the Vbeta10 segment. We have used this model to study the regulatory mechanisms involved in the development of the CW3-specific CD8+ response, with respect to different routes of immunization. Whereas both intradermal (i.d.) and i.p. immunization of DBA/2 mice with P815-CW3 cells led to a strong expansion of CD8+CD62L-Vbeta10+ cells, only the i.d. route allowed this expansion after immunization with P815 cells transfected with a minigene coding for the antigenic epitope CW3 170-179 (P815 miniCW3). Furthermore, depletion of CD4+ T cells in vivo completely abolished the specific response of CD8+CD62L-Vbeta10+ cells and prevented the rejection of P815-CW3 tumor cells injected i.p., whereas it did not affect CD8S+CD62L-Vbeta10+ cell expansion after i.d. immunization with either P815-CW3 or P815 miniCW3. Finally, the CW3-specific CD8+ memory response was identical whether or not CD4+ T cells were depleted during the primary response. Collectively, these results suggest that the CD8+ T cell response to P815-CW3 tumor cells injected i.p. is strictly dependent upon recognition of a helper epitope by CD4+ T cells, whereas no such requirement is observed for i.d. injection.

Development of place navigation in rats from weaning to puberty.

Young hooded rats were trained to escape onto a hidden platform after swimming in a pool of opaque water. Subjects 21, 28, 35, 42, and 64 days of age on the first training day were given 28 trials on 5 consecutive days. Half of the rats were required to localize the platform in relation to external room cues only ("place only" condition) and the other half were helped by the presence of a visible cue on the platform ("cue + place" condition). A deficiency in place navigation was observed in the 21- and 28-day groups; they showed slow escape and took circuitous routes more often than older rats. This deficiency was related to a poor spatial bias toward the training position when the subjects were allowed to swim for 30 s in the absence of the platform, at the end of the 28-trial training period (probe trial). The 35-day group showed adult-like learning ability in both training conditions, but failed to show searching behavior during the probe trial after having been trained in the presence of the proximal cue. Only rats older than 40 days showed typical adult behavior such as swimming directly toward the platform from any starting position and localized searching around the absent platform's position during the probe trial, no matter what the training conditions were. These results suggest that central nervous system structures responsible for place learning in the rat are functional from around 32 days of age, but fail to trigger searching behavior following cued training before the sixth week.

Comparison of indices proposed as criteria for assigning skin notation

OBJECTIVES: Skin notations are used as a hazard identification tool to flag chemicals associated with a potential risk related to transdermal penetration. The transparency and rigorousness of the skin notation assignment process have recently been questioned. We compared different approaches proposed as criteria for these notations as a starting point for improving and systematizing current practice. METHODS: In this study, skin notations, dermal acute lethal dose 50 in mammals (LD(50)s) and two dermal risk indices derived from previously published work were compared using the lists of Swiss maximum allowable concentrations (MACs) and threshold limit values (TLVs) from the American Conference of Governmental Industrial Hygienists (ACGIH). The indices were both based on quantitative structure-activity relationship (QSAR) estimation of transdermal fluxes. One index compared the cumulative dose received through skin given specific exposure surface and duration to that received through lungs following inhalation 8 h at the MAC or TLV. The other index estimated the blood level increase caused by adding skin exposure to the inhalation route at kinetic steady state. Dermal-to-other route ratios of LD(50) were calculated as secondary indices of dermal penetrability. RESULTS: The working data set included 364 substances. Depending on the subdataset, agreement between the Swiss and ACGIH skin notations varied between 82 and 87%. Chemicals with a skin notation were more likely to have higher dermal risk indices and lower dermal LD(50) than chemicals without a notation (probabilities between 60 and 70%). The risk indices, based on cumulative dose and kinetic steady state, respectively, appeared proportional up to a constant independent of chemical-specific properties. They agreed well with dermal LD(50)s (Spearman correlation coefficients -0.42 to -0.43). Dermal-to-other routes LD(50) ratios were moderately associated with QSAR-based transdermal fluxes (Spearman correlation coefficients -0.2 to -0.3). CONCLUSIONS: The plausible but variable relationship between current skin notations and the different approaches tested confirm the need to improve current skin notations. QSAR-based risk indices and dermal toxicity data might be successfully integrated in a systematic alternative to current skin notations for detecting chemicals associated with potential dermal risk in the workplace. [Authors]

Pulmonary artery pressure and cardiac function in children and adolescents after rapid ascent to 3,450 m.

High-altitude destinations are visited by increasing numbers of children and adolescents. High-altitude hypoxia triggers pulmonary hypertension that in turn may have adverse effects on cardiac function and may induce life-threatening high-altitude pulmonary edema (HAPE), but there are limited data in this young population. We, therefore, assessed in 118 nonacclimatized healthy children and adolescents (mean ± SD; age: 11 ± 2 yr) the effects of rapid ascent to high altitude on pulmonary artery pressure and right and left ventricular function by echocardiography. Pulmonary artery pressure was estimated by measuring the systolic right ventricular to right atrial pressure gradient. The echocardiography was performed at low altitude and 40 h after rapid ascent to 3,450 m. Pulmonary artery pressure was more than twofold higher at high than at low altitude (35 ± 11 vs. 16 ± 3 mmHg; P < 0.0001), and there existed a wide variability of pulmonary artery pressure at high altitude with an estimated upper 95% limit of 52 mmHg. Moreover, pulmonary artery pressure and its altitude-induced increase were inversely related to age, resulting in an almost twofold larger increase in the 6- to 9- than in the 14- to 16-yr-old participants (24 ± 12 vs. 13 ± 8 mmHg; P = 0.004). Even in children with the most severe altitude-induced pulmonary hypertension, right ventricular systolic function did not decrease, but increased, and none of the children developed HAPE. HAPE appears to be a rare event in this young population after rapid ascent to this altitude at which major tourist destinations are located.

Decoupled post-glacial history in mutualistic plant-insect interactions: insights from the yellow loosestrife (Lysimachia vulgaris) and its associated oil-collecting bees (Macropis europaea and M-fulvipes)

AimWe take a comparative phylogeographical approach to assess whether three species involved in a specialized oil-rewarding pollination system (i.e. Lysimachia vulgaris and two oil-collecting bees within the genus Macropis) show congruent phylogeographical trajectories during post-glacial colonization processes. Our working hypothesis is that within specialized mutualistic interactions, where each species relies on the co-occurrence of the other for survival and/or reproduction, partners are expected to show congruent evolutionary trajectories, because they are likely to have followed parallel migration routes and to have shared glacial refugia. LocationWestern Palaearctic. MethodsOur analysis relies on the extensive sampling of 104 Western Palaearctic populations (totalling 434, 159 and 74 specimens of Lysimachiavulgaris, Macropiseuropaea and Macropisfulvipes, respectively), genotyped with amplified fragment length polymorphism. Based on this, we evaluated the regional genetic diversity (Shannon diversity and allele rarity index) and genetic structure (assessed using structure, population networks, isolation-by-distance and spatial autocorrelation metrics) of each species. Finally, we compared the general phylogeographical patterns obtained. ResultsContrary to our expectations, the analyses revealed phylogeographical signals suggesting that the investigated organisms demonstrate independent post-glacial trajectories as well as distinct contemporaneous demographic parameters, despite their mutualistic interaction. Main conclusionsThe mutualistic partners investigated here are likely to be experiencing distinct and independent evolutionary dynamics because of their contrasting life-history traits (e.g. dispersal abilities), as well as distinct hubs and migration routes. Such conditions would prevent and/or erase any signature of co-structuring of lineages in space and time. As a result, the lack of phylogeographical congruence driven by differences in life-history traits might have arisen irrespective of the three species having shared similar Pleistocene glacial refugia.

Ocular biocompatibility of a poly(ortho ester) characterized by autocatalyzed degradation.

The biocompatibility of autocatalyzed poly(ortho ester) (POE(70)LA(30)), a viscous, hydrophobic, bioerodible polymer, was investigated. POE(70)LA(30) was synthesized, sterilized by gamma irradiation, and injected in rabbit eyes at adequate volumes through subconjunctival, intracameral, intravitreal, and suprachoroidal routes. Clinical examinations were performed postoperatively at regular time points for 6 mo, and histopathologic analysis was carried out to confirm tissular biocompatibility. After subconjunctival injection, the polymer was well tolerated and persisted in the subconjunctival space for about 5 weeks. In the case of intracameral injections, polymer biocompatibility was good; the POE(70)LA(30) bubble was still present in the anterior chamber for up to 6 mo after injection. No major histopathologic anomalies were detected, with the exception of a localized Descemet membrane thickening. After intravitreal administration, POE(70)LA(30) biocompatibility was excellent, and no inflammatory reaction could be detected during the observation period. The polymer was degraded in approximately 3 mo. Suprachoroidal injections of POE(70)LA(30) were reproducible and well tolerated. POE(70)LA(30) triggered a slight elevation of the retina and choroid upon clinical observation. The polymer was detectable in the suprachoroidal space for about 6 mo. No inflammatory reaction and no major retinal anomalies could be detected by histology. In conclusion, POE(70)LA(30) appears to be a promising biomaterial for intraocular application, potentially providing sustained drug delivery over an extended period of time, with a good tolerance.

Mise en oeuvre des politiques de la mobilité urbaine : analyse comparée de processus de régulation des usages des voies publiques et de l'air dans quatre villes suisses

Résumé Ce travail s'intéresse à la mise en oeuvre des politiques publiques visant à résoudre les problèmes engendrés par le développement de la mobilité urbaine. Nous adoptons sur cette dernière un point de vue nouveau, à savoir que l'enjeu de la régulation du trafic est d'abord celui de la maîtrise des usages nombreux et conflictuels sur deux ressources collectives, l'air et les voies publiques. Pour comprendre comment ces usages sont régulés, nous mobilisons les deux apports théoriques de l'économie institutionnelle (Bromley 1991, Devlin et Grafton 1990, Ostrom 1990, 2000) et de l'analyse des politiques publiques (Knoepfel et al. 2001) au sein du cadre d'analyse des régimes institutionnels de ressources collectives. La première problématise la difficulté de définir des règles communes d'usage pour éviter la surexploitation des ressources alors que la seconde met en jeu notamment le problème de la coordination des politiques publiques d'exploitation et de protection de l'environnement. Sur ce socle, nous choisissons de retenir une approche « institutionnaliste centrée sur les acteurs » (Scharpf 1997), aussi thématisée par les approches néo-institutionnalistes (Hall/Taylor 1996, March/Olsen 1989) visant à expliquer le changement politique par deux types de variables explicatives, à savoir les changements dans la régulation publique (variable institutionnelle) et les changements de la configuration des acteurs en présence, à partir desquels nous bâtissons nos hypothèses de recherche. En l'espèce, l'étude mobilise la variable explicative des régimes institutionnels de l'air et du sol mobilisés par les acteurs de la mobilité pour comprendre l'évolution de la répartition des usages sur les routes urbaines. Ce processus passe par le recours à des ressources de politiques publiques comme le droit, l'argent, l'information, le consensus, le soutien politique, l'infrastructure ou le temps que les acteurs peuvent activer en fonction des règles institutionnelles en présence. On peut classer ces dernières d'abord selon leur niveau de généralité (niveaux opérationnel, des choix collectifs et constitutionnel - Ostrom 1990). L'étude établit que la régulation des usages connaît une importante gradation que rend compte le concept de résistance normative. En fonction de cette dernière, les acteurs essaient de s'imposer au moyen de deux dimensions des règles, que ce travail met en exergue, à savoir selon qu'elles régulent tantôt le mode de décision tantôt le mode d'appropriation. Ces règles décisionnelles et possessionnelles déterminent les possibilités d'accès, ainsi que la procédure d'intervention et la place qui sont réservées aux acteurs, aussi bien pour les ressources collectives physiques que de politique publique. L'étude permet ainsi à la fois d'apporter des éléments nouveaux à la théorie des changements de régimes institutionnels de ressources collectives, d'éclairer un peu plus les processus de mise en couvre de l'action publique et de contribuer au débat sur les principales propositions permettant de maîtriser les impacts négatifs du développement de la mobilité.

Spiritual Kinship, Political Mobilization and Social Cooperation: a Swiss Alpine valley in the Eighteenth and Nineteenth Centuries

In this chapter I will present some observations and results about Ritual Kinship and political mobilization of popular groups in an Alpine valley: the Val de Bagnes, in the Swiss canton of Valais, - a mountain valley, well known today thanks to the tourist station of Verbier - where we can rely on excellent sources about local families. This region presents a particular political situation, because the 11 major villages of the valley form only one commune, which includes the whole valley.¦There are two major reasons to choose the Val de Bagnes for our inquiry on kinship and social networks in a rural society:¦A. The existence of sharp political and social conflicts during the 18th and the 19th centuries;¦B. The existence of almost systematic genealogical data between 1700 and 1900. (Casanova, Gard, Perrenoud 2005-08)¦The 18th century was characterized by the struggle of an important part of the community of Bagnes against the feudal lord, the abbot of St-Maurice. The culminating point was a local upheaval in 1745 in Le Châble, during which the abbot was forced to sign several documents in accordance with the wishes of the rebels (Guzzi-Heeb 2007). In the 19th century feudal lordship was abolished, but now the struggle confronted a liberal-radical faction and the conservative majority in the commune.¦The starting point of my presentation focuses on this question: which role did spiritual kinship play in the political mobilization of popular groups and in the organization of competing factions? This question allows us to shed light on some utilizations and meanings of spiritual kinship in the local society. Was spiritual kinship a significant instrument for economic cooperation? Or was it a channel for privileged social contacts and transactions?

Eretria - Nea Psara : eine klassizistische Stadtanlage über der antiken Polis

Résumé: Le présent ouvrage propose une histoire de l'Erétrie moderne, de la redécouverte du site antique au projet urbanistique de 1834 pour une ville nouvelle destinée à accueillir les réfugiés de l'île de Psara - anéantie en 1824 par les Ottomans - et au développement urbain d'Erétrie/Nea Psara au XIXe et au XXe siècles. Le nom d'Erétrie englobe trois couches historiques distinctes: la cité antique, la ville néoclassique, dessinée par l'architecte allemand Eduard Schaubert (1804-1860), et le village moderne, issu de son projet. Chacune de ces strates - vestiges antiques, tissu urbain néoclassique et constructions plus récentes - est perceptible au sein de cet ensemble urbain et se trouve en relation constante avec les autres. L'exposé des recherches archéologiques - depuis la redécouverte du site antique par Ciriaco de' Pizzicolli d'Ancona (Cyriaque d'Ancône) en 1436 déjà, puis de manière systématique par des voyageurs-archéologues dès le XIXe siècle - comble une lacune dans l'historiographie de la cité antique. Cette approche met également en lumière la relation étroite entre archéologie et urbanisme au XIXe siècle. Si l'exploration de la Grèce avait été jusqu'à son indépendance en 1827 essentiellement le fait des archéologues, des historiens et des philologues, après cette date, des géologues, des ingénieurs et des topographes travaillant pour le développement économique du jeune Etat se mirent également à parcourir le pays, le regard tourné non plus seulement vers l'Antiquité, mais aussi vers l'avenir. L'histoire de la redécouverte d'Erétrie permet ainsi d'éclairer divers aspects liés à la gestation de l'Etat grec. Le projet conçu en 1834 par Ecluard Schaubert de ville néoclassique superposée aux ruines de la cité antique d'Erétrie s'inscrit dans un réseau de créations de villes nouvelles et de modernisations de villes existantes par le nouvel Etat grec, qui cherchait à fonder sa légitimité et son identité, après la domination ottomane, sur les valeurs idéales (ou idéalisées) de l'Antiquité classique. Dans le projet de développement urbain d'Erétrie, la relation étroite entre archéologie et urbanisme et, par conséquent, la référence à l'Antiquité sont évidentes: Eduard Schaubert commença par tracer sur son plan toutes les ruines antiques, dressant ainsi l'état des connaissances archéologiques du site. Sur cette base, l'architecte conçut la ville néoclassique en y incluant les principales ruines, qui devaient servir de repères visuels et qui concrétisaient ainsi le lien idéologique de la monarchie absolue avec l'Antiquité. A Erétrie, deux perspectives principales reliaient le port à l'acropole et l'Ecole navale au théâtre antique. L'intégration de ruines antiques dans un projet urbanistique avait été réalisée par Stamatios Kleanthes et Eduard Schaubert en 1831-1832 dans le plan de l'Athènes moderne, avant que celle-ci n'ait été promue capitale de la Grèce. Les deux architectes ont ainsi anticipé le caractère idéal d'Athènes dans le processus de gestation de l'Etat grec. L'importance de ce plan et de celui qu'ifs ont établi sur le même modèle pour le Pirée a été reconnue par les historiens de l'urbanisme. En revanche, le plan d'Erétrie, qui suit pourtant les mêmes principes, n'a été que partiellement étudié. Cette monographie montre que le projet d'Erétrie était le plus abouti des trois, qui tous se caractérisent par un système de routes rayonnant depuis le siège du gouvernement (résidences royales à Athènes et au Pirée, mairie à Erétrie). Cet éventail de rues ou u patte d'oie» embrasse à Athènes l'acropole et au Pirée fa baie du port, alors qu'a Erétrie il est double, axé en raison de la topographie sur l'acropole et sur Pa baie du port. Cette double patte d'oie crée ainsi le lien idéologique avec l'Antiquité et témoigne, par son ouverture sur le port, de l'essor économique souhaité par le gouvernement. Le plan d'Erétrie représente de manière exemplaire l'urbanisme programmatique de la Grèce sous Othon ler (1832-1862). L'ouvrage s'intéresse ensuite à la réalisation du projet de Schaubert, dont la mise en oeuvre n'a pas répondu aux attentes du Gouvernement. Le faible développement d'Erétrie s'explique principalement par le surdimensionnement du projet, des finances publiques modestes, la malaria endémique et une politique économique inadaptée aux traditions commerciales des Psariotes. Les lenteurs dans la réalisation du projet et même des régressions au cours du XIXe siècle et au début du XXe siècle, puis l'urbanisation accélérée d'Erétrie à partir des années 1960, ont eu pour conséquence que les historiens de l'urbanisme et les urbanistes ont sous-estimé, voire ignoré la valeur historique de ce concept Cependant, l'exécution du projet néoclassique s'est poursuivie de manière continue et des références au plan de Schaubert peuvent être observées dans l'aménagement récent de la localité aujourd'hui encore. Ainsi, des arbres ont été plantés dans les années 1960 le long de l'enceinte urbaine antique, à l'emplacement où Schaubert avait prévu la création d'une promenade arborée. Au centre d'Erétrie, là où l'agora principale aurait dû être aménagée, une grande place publique servant au marché hebdomadaire a été créée. Dans le quartier oriental, une petite église dédiée à la Pan hagia Paravouniotissa a été construite en 2001 sur la parcelle où Schaubert en avait prévue une. D'importants éléments des projets de Schaubert, qui ne sont actuellement plus guère perceptibles à Athènes et au Pirée, le sont toujours à Erétrie. Les espaces verts, par exemple, occupent une place importante dans le domaine privé: malgré la densification du tissu urbain, des parcelles caractéristiques contiennent encore des maisons isolées d'un ou de deux niveaux côté rue, avec un grand jardin à l'arrière, séparé des parcelles voisines par un mur en pierre ou en brique crue. Erétrie mérite donc une reconnaissance plus considérable dans l'histoire de l'urbanisme, puisqu'elle contribue à faire mieux comprendre les projets de ses deux villes soeurs. L'étude du projet urbanistique est complétée par une approche typologique des constructions néoclassiques d'Erétrie qui souligne encore la valeur historique de cet ensemble. Comme la plupart des édifices sont, menacés de démolition, à l'exception d'un petit nombre d'entre eux qui bénéficient d'un bon entretien, un inventaire photographique des constructions d'Erétrie datant du XIXe et du début du XXe siècle a été constitué entre 1994 et 2005, complété par des photographies anciennes. Il en ressort que les formes et les techniques de construction sont représentatives de l'architecture privée à l'époque de la création de l'Etat. Enfin, le plan directeur d'Erétrie, réalisé en 1975-1976 par un séminaire du Département d'architecture de l'Ecole polytechnique fédérale de Zurich avec l'appui de l'Ecole suisse d'archéologie en Grèce, est publié ici intégralement pour la première fois. Le présent ouvrage rend ses lettres de noblesse à un ensemble urbain néoclassique, certes modeste, mais issu d'un projet urbanistique ambitieux, témoin significatif du programme politique du nouvel Etat grec. SUMMARY Translated by William Eisler This book gives an account of the history of modern Eretria. It encompasses the rediscovery of the ancient city, the 1834 urban plan for the new town designed to accommodate the refugees from the island of Psara - destroyed by the Ottomans in 1824 - and also the urban development of Eretria/Nea Psara in the 19th and 20th centuries. The name Eretria carries a rich heritage: the ancient city, the neoclassical town designed by the Germen architect Eduard Schaubert (1804-1860), and the modern village. These three distinct historical layers ancient ruins, neoclassical plan and more recent constructions - can be seen within this urban area and are interlinked with each other. The account of the archeological investigations fills a gap in the historiography of the ancient city. This started with the early rediscovery of the ancient site by Ciriaco de'Pizzicolli d'Ancona in 1436, and was followed by systematic research by travellers/ archeologists from the 19th century onward. Furthermore, this shows the close relationship between archeology and urbanism in the 19th century. The exploration of Greece prier te its independence in 1827 was mainly red by archeologists, historians and philologists. Subsequently, geologists, engineers and topographers working for the young state's economic development travelled across the country, with their attention focused not only on Antiquity but are on the future. The history of Eretria's rediscovery gives new insights on various aspects related to the development of the Greek state. In 1834, Eduard Schaubert's project, planning a neoclassical town built upon the ancient Eretria, took place alongside the development of other new cities and the modernization of existing ones du ring the Ottoman domination. By doing so, the new Greek state wanted to build its legitimacy and identity, based upon the ideal (or idealized) values of Classical Antiquity. In the urban development of Eretria, the close connection between archeology and urbanism, and the reference to Antiquity, are obvious. Eduard Schaubert began by tracing on his plan ail of the ancient ruins, thus showing the knowledge of the archeological site at that time. On this basis, the architect planned the neoclassical town, incorporating the principal ruins which were to serve as visual references embodying the ideological link between Antiquity and King Otto's absolute monarchy. In Eretria, two principal visual axes linked the port to the acropolis and the Naval School to the ancient theatre. The integration of ancient ruins in an urban project had already been achieved by Stamatios Kleanthes and Eduard Schaubert in 1831-1832 in their plan for modern Athens, before it became the capital of Greece. The two architects had therefore anticipated the ideal character of Athens at the beginning of the Greek state. The importance of this plan and that of Piraeus (designed along the same model) has long been recognized by urban historians. By contrast, the plan of Eretria based open the same principles has been only partly studied. This book explains clearly that the Eretria project was the most elaborate. The three cities are characterized by a system of roads radiating from the seat of government (the royal residences in Athens and Piraeus, the town hall in Eretria). This fan-like arrangement of streets includes the Acropolis in Athens and the harbour in Piraeus, whereas in Eretria it is twofold, orientated towards the acropolis and the harbour on account of the topography. This double fan-like arrangement shows the ideological link with Antiquity and, with its opening onto the harbour, the government's desire for economic development. The plan of Eretria is a typical ex- ample of the programmatic urbanism of Greece under Otto I (1832-1862). The book discusses the completion of Schaubert's project, which was not fully carried out as expected by the government. The poor development of Eretria can be explained primarily by the excessive scale of the project, the modest public finances, the endemic malaria and an economic policy unsuitable to the commercial traditions of the Psariotes. Delays, even regressions in the implementation of the project in the course of the 19th and the beginning of the 20th centuries, followed by the growing urbanization of Eretria starting in the 1960's, led urban historians and town planners to underestimate or even to ignore the historical value of this concept. Nevertheless, the neoclassical project was carried out steadfastly, and references to the Schaubert plan can still be seen in the modern layout of the town. Trees were planted in the 1960's all along the circumference of the ancient city, where Schaubert had planned a tree-lined promenade. A big public square serving as a weekly market place was created in the centre of Eretria, where the principal agora had been originally planned. In 2001 a small church dedicated to the Panhagia Paravouniotissa was built on a plot of land in the eastern district, where this had been intended by Schaubert. Important elements of Schaubert's projects, which are barely perceptible in modern-day Athens and Piraeus, remain visible in Eretria. Green areas, for example, occupy a significant place within the private properties. In spite of the urban densification, characteristic plots still include isolated houses of one or two stories facing the street, with large gardens in the rear, separated from neighbours by stone or mudbrick walls. Eretria therefore deserves a more prominent position in the history of urbanism, as it contributes to a better understanding of ifs two sister cities. The study of the urban project is enriched by a typological approach to the neoclassical constructions of Eretria, underlining once again the historical value of this heritage. Since only a small number of the buildings have benefited from good maintenance and the greater part is threatened with demolition, a photographic inventory of the constructions of Eretria dating from the 19tIt and early 20th centuries was produced between 1994 and 2005, supplemented by old photographs. This documentation clearly shows that the forms and techniques of construction are characteristic of private architecture at the beginning of modern Greece. Finally, the master plan of Eretria drafted in 1975-1976 by a seminar of the Department of Architecture of the Swiss Federal Institute of Technology, Zurich, with the support of the Swiss School of Archeology in Greece, is published here in full for the first time. This book gives credit to a neoclassical urban heritage which, although modest in scale, derives from an ambitious project that embodies the political programme of the new Greek state. ΠΕΡΙΛΗΨΗ Μετάβραση Ελενή Δημητρακοπούλου Η παρούσα εργασία προτείνει μια. ιστορία της σύγχρονης πόλης της Ερέτριας, ξεκινώντας από την αποκάλύψη του αρχαιολογικού χώρου, περνώντας από την σύνταξη, το 1834, του ρυμοτομικού σχεδίου για μια νέα. πόλη που σκοπό είχε να υποδεχθεί τούς πρόσφυγες από τα Ψαρά. - που καταστράφηκαν ολοσχερώς το 1824 από τούς Οθωμανούς - και εξετάζοντας τέλος την πολεοδομική εξέλιξη της Ερέτριας/Νέων Ψαρών κατά τον 19° και τον 20° αι. Πίσω από το όνομα της Ερέτριας κρύβονται τρία διαφορετικά. ιστορικά στρώματα,: η αρχαία πόλη, η νεοκλασική πόλη πού σχεδιάστηκε από τον γερμανό αρχιτε κτονα "Εντοναρντ Σάουμπερτ (1804-1860) και η σύγχρονη πόλη που κτίστηκε πάνω στά. σχέδια του τελευταίού. Κάθε ένα από αυτά τα στρώματα - αρχαία κατάλοιπα. νεοκλασικός πολεοδομικός ιστός και νεώτερα κτίσματα - γίνεται αντιληπτό στο πλαίσιο αυτού του πολεοδομικού συνόλου και βρίσκεται σε άμεση σχέση με τα άλλα δύο. Ηπαρονσίαση των αρχαιολογικών ερευνών, που ξεκινούν το 1436 με την αποκάλυψη τον αρχαιολογικού χώρού από τον Ciriaco de' Pizzicolli d'Ancona (Κυριάκος ο Αγκωνίτης) και συνεχίζονται συστηματικά. από περιηγητές_αρχαιολόγούς κατά το 19° αι., καλύπτει ένα κενό στην ιστοριογραφία της έρεύνας της αρχαίας πύλης. Η προσέγγιση αυτή φωτίζει επίσης τη στενή σχέσημεταξύαρχαιολογίας και πολεοδομίας κατά τον 190 αι. Αν η εξερεύνηση της Ελλάδος, ως την ανεξαρτησία της το 1827, ήταν έργο κνρϊως αρχαιολόγων, ιστορικών και φιλολόγων, μετά από αυτήν την χρονολογία., γεωλόγοι, μηχανικοί και τοπογράφοι που εργάζονταν για την οικονομική ανάπτυξη τον νεοσύστατου Ελληνικού Κράτούς, άρχισαν επίσης να περιτρέχονν όλη την χώρα., με το βλέμμα. στραμμένο όχι μόνο προς την Αρχαιότητα, αλλά και προς το μέλλον. Η ιστορία της αποκάλυψης της Ερέτριας φωτίζει έτσι και διάφορες όψεις που συνδέονται με την γένεση του Ελληνικού Κράτους. Το 1834, υ 'Εντοναρντ Σάουμπερτ εκπόνησε το σχέδιο μιας νεοκλασικής πόλης που Θα επικαθόταν στα; ερείπια. της αρχαίας Ερέτριας?το έργο εντάσσεται στο δίκτυο δημιουργίας νέων πόλεων και εκσυγχρονισμού των υπαρχυυσών από το νεοσύστατο Ελληνικό Κράτος. το οποίο, μετά την Οθωμανική κυριαρχία, επεδίωκε να Θεμελιώσει την νομιμότητα και την ταυτότητά του πάνω στις ιδανικές ή εξιδανικευμένες αξίες της κλασικής αρχαιότητας. Στο σχέδιο της πολεοδομικής ανάπτυξης της Ερέτριας, η στενή σχέση μεταξύ αρχαιολογίας και πολεοδομίας και, κατ επέκταση. οι σαφείς αναφορές στην Αρχαιότητα. είναι εμφανείς: ο Εντοναρντ Σάουμπερτ άρχισε σχεδιάζοντας στο τοπογραφικό τον όλα τα αρχαία. ερείπια, καταγράφοντας έτσι τις τότε αρχαιολογικές γνώσεις για, το χώρο. Σε αυτή τη βάση, ο αρχιτέκτονας συνέλαβε την νεοκλασική πόλη εντάσσοντας σε αυτήν τα κυριότερα αρχαία μνημεία, τα οποία χρησίμευαν ως οπτικά σημεία αναφοράς, ενώ συγχρόνως υλοποιούσαν την ιδεολογική σχέση της απόλύτης μοναρχίας με την Αρχαιότητα. Στην Ερέτρια, δυο βασικοί άξονες συνέδεαν το λιμάνι με την Ακρόπολη και τη Ναυτική Σχολή με το Αρχαίο Θέατρο. Η ένταξη αρχαίων ερειπίων σε ένα πολεοδομικό σχέδιο είχε ήδη πραγματοποιηθεί από τούς Σταμάτιο Κλεάνθη και'Εντουαρντ Σάουμπερτ στα 1831-1832, στον σχεδιασμό της νέας Αθήνας, πριν αυτή ανακηρυχθεί σε πρωτεύουσα. της Ελλάδος. Οι δυο αρχιτέκτονες προεξόφλησαν έτσι τον συμβολικό χαρακτήρα της Αθήνας στην διαδικασία. γένεσης του Ελληνικού Κράτούς, Η σημασία αυτού τον σχεδίου καθώς και εκείνου που συνέταξαν, πάνω στο ίδιο πνεύμα, για τον Πειραιά έχει αναγνωριστεί από τους σύγχρονούς πολεοδόμους. Αντίθετα, το σχέδιο της Ερέτριας, παρ όλο που ακολούθεί τις ίδιες αρχές, μελετήθηκε πολύ λίγο. Η παρούσα μονογραφία δείχνει ότι το σχέδιο της Ερέτριας ήταν το πιο ολοκληρωμένο από τα τρία. Βασικό χαρακτηριστικό των σχεδίων αυτών είναι ένα σύστημα οδών που αναπτύσσονται ακτινωτά από το κέντρο εξουσίας (βασιλική κατοικία στην Αθήνα και τον Πειραιά, δημαρχείο στην Ερέτρια). Αυτή η ακτινωτή διάταξη των οδών συμπεριλαμβάνει στην Αθήνα την Ακρόπολη και στον Πειραιά το λιμάνι, ενώ στην Ερέτρια είναι αμφίροπη, προσανατολισμένη, λόγω της τοπογραφίας, προς την ακρόπολη αλλά και προς τον όρμο του λιμανιού. Αυτή η διπλή ακτινωτή διάταξη από τη μια δημιούργεί τον ιδεολογικό δεσμό ιιε την Αρχαιότητα, ενώ από την άλλη τονίζει, με το άνοιγμά της προς το λιμάνι, την οικονομική άνθηση της πόλης που επιθυμούσε η κεντρική εξουσία. Τα σχέδιο της Ερέτριας αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα της προγραμματικής πολεοδομίας της Ελλάδος κατά τα, χρόνια της Βασιλείας του "Οθωνος (1832-1862). Η υλοποίηση του σχεδίου του Σάουμπερτ δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες της κυβέρνησης. Η μικρή ανάπτύξη της Ερέτριας οφείλεται κυρίως στούς ανεδαφικούς, μεγαλεπί βολονς στόχους του σχεδίού, στα μέτρια δημόσια οικονομικά, στην ενδημική ελονοσία λόγω των υφισταμένων ελών καθώς και σε μια, οικονομική πολιτική που ήταν ξένη στις εμπορικές παραδόσεις των Ψαριανών. Οι αργοί ρυθμοί της πραγματοποίησης του σχεδίού και μάλιστα κάποιες περικοπές τον κατά τη διάρκεια τον 19°ν και στις αρχές του 2θ αι., και στη συνέχεια η ταχεία πολεοδομική εξέλιξη της Ερέτριας από τη δεκαετία του 1960, είχαν σαν συνέπεια να υποτιμηθεί ή κατ να αγνοηθεί η ιστορική αξία του πολεοδομικού σχεδίου από τους ιστορικούς της πολεοδομίας. Ωστόσο, η εκτέλεση τον νεοκλασικού σχεδίου ακολουθήθηκε με συνέπεια, ενώ αναφορές στο σχέδιο του Σάουμπερτ μπορούν να παρατηρηθούν, ακόμα. και σήμερα. στις νεώτερες διευθετήσεις τον χώρου. Ετσι, στη δεκαετία του 1960, κατά μήκος του αρχαίού τείχούς της πόλης φυτεύθηκαν δέντρα, στη Θέση όπού ο Σάουμπερτ είχε προβλέψει τη δημιουργία ενός δεντροφυτεμένου περιπάτου. Στο κέντρο της Ερέτριας, εκεί όπου Θα έπρεπε να διαμορφωθεί η κύρια αγορά της πόλης, δημιουργήθηκε μια μεγάλη δημόσια πλατεία όπου γίνεται η εβδομαδιαία λαϊκή αγορά. Στην ανατολική συνοικία, χτίστηκε, το 2001, μια μικρή εκκλησία αφιερωμένη στην Παναγία, την Παραβοννιώτισσα, στο οικόπεδο όπου ο Σάουμπερτ είχε προβλέψει μια εκκλησία. Σημαντικά στοιχεία των σχεδίων του Σάουμπερτ, που δεν γίνονται πια καθόλου αντιληπτά στην ΑΘήνα και στον Πειραιά, μπορούν να παρατηρηθούν στην Ερέτρια. Το πράσινο, για παράδειγμα, καταλαμβάνει σημαντική Θέση τον ιδιωτικού χώρου: παρά την πύκνωση τον πολεοδομικού ιστού, χαρακτηριστικά είναι τα οικόπεδα που περιέχούν ακόμα μεμονωμένα σπίτια, μονώροφα ή διώροφα, επί προσώπου οδού, με ένα μεγάλο κήπο στο πίσω μέρος, που χωρίζονται από τα, γειτονικά οικόπεδα με ένα μαντρότοιχο πέτρινο ή από ωμές πλίνθους. Η Ερέτρια οφείλει λοιπόν να λάβει τη Θέση που της αξίζει στην ιστορία της Νεοελληνικής πολεοδομίας, εφόσον συμβάλλει στην καλύτερη κατανόηση των σχεδίων των δυο αυτών αδελφών πόλεων. Η μελέτη τον πολεοδομικού σχεδίού συμπληρώνεται από μια τυπολογική προσέγγιση των νεοκλασικών κτηρίων της Ερέτριας, η οποία υπογραμμίζει ακόμα περισσότερο την ιστορική αξία του συνόλου αυτού. Καθώς τα περισσότερα κτήρια απειλούνται με κατεδάφιση, με εξαίρεση λίγα από αυτά που είχαν την τύχη να συντηρούνται σωστά, μεταξύ 1994 και 2005, καταρτίστηκε ένα φωτογραφικό αρχείο των κτιρίων της Ερέτριας που χρονολογούνται στο 19° και στις αρχές τον 200υ αι., συμπληρωμένο και από παλιές φωτογραφίες. Από αυτό προκύπτει ότι οι μορφές κατ οι τεχνικές δομήσεως είναι αντιπροσωπευτικές της ιδιωτικής αρχιτεκτονικής κατά την εποχή της σύστασης τον Ελληνικού Κράτους. Τέλος, το γενικό ρυθμιστικό σχέδιο της Ερέτριας, που εκπονήθηκε στα 1975-1976 από μελετητική ομάδατης σχολής Αρχιτεκτόνων του Ομοσπονδιακού Πολυτεχνείου της Ζυρίχης, με την υποστήριξη της Ελβετικής Αρχαιολογικής Σχολής στην Ελλάδα., δημοσιεύεται εδώ για πρώτη φορά στην πλήρη μορφή του. Η παρούσα εργασία, αφορά ένα νεοκλασικό πολεοδομικό σύνολο, ταπεινό ίσως, αλλά αποτέλεσμα ενός φιλόδοξου πολεοδομικού σχεδιασμού, ο οποίος αποτελεί σημαντικό μάρτυρα του πολιτικού προγράμματος τον νεοσύστατού Ελληνικού Κράτους.

Virushepatitis [Viral hepatitis].

Viral hepatitis is associated with significant morbidity and mortality worldwide. Hepatitis A and E viruses are enterally transmitted and lead to usually self-limited acute hepatitis. Hepatitis B, C and D viruses are transmitted by parenteral routes and can lead to chronic hepatitis with progression to liver cirrhosis and hepatocellular carcinoma. Here, we briefly review current understanding and new developments in the virology and epidemiology, diagnosis, natural history, therapy and prevention of viral hepatitis.

Dietary lipids reduce the expression of carotenoid-based coloration in Lacerta vivipara

1. The importance of dietary lipids for carotenoid-based ornaments has rarely been investigated, although theory predicts that dietary lipids may control the development of these widespread animal signals. Dietary lipids have been suggested to enhance the expression of male carotenoid-based ornaments because they provide carotenoids with a hydrophobic domain that facilitates their absorption and transport. Dietary lipids may also enhance the uptake of tocopherols (vitamin E), which share common absorption and transport routes with carotenoids. Here, we test whether dietary lipids enhance carotenoid availability and male carotenoid-based colorations. We also explore the effects of dietary lipids on plasma tocopherol concentration, which allow disentangling between different pathways that may explain how dietary lipids affect ornamental expression. 2. Following a two-factorial design, we manipulated dietary access of naturally occurring fatty acids (oleic acid) and carotenoids (lutein and zeaxanthin) and measured its effects on the circulating concentrations of carotenoids (lutein and zeaxanthin) and vitamin E (α- and γ-(β-) tocopherols) and on the ventral, carotenoid-based coloration of male common lizards (Lacerta vivipara). 3. Lutein but not zeaxanthin plasma concentrations increased with carotenoid supplementation, which, however, did not affect coloration. Lipid intake negatively affected circulating concentrations of lutein and γ-(β-) tocopherol and led to significantly less orange colorations. The path analysis suggests that a relationship between the observed colour change and the change in plasma concentrations of γ-(β-) tocopherol may exist. 4. Our study shows for the first time that dietary lipids do not enhance but reduce the intensity of male carotenoid-based ornaments. Although dietary lipids affected plasma carotenoid concentration, its negative effect on coloration appeared to be linked to lower vitamin E plasma concentrations. These findings suggest that a conflict between dietary lipids and carotenoid and tocopherol uptake may arise if these nutrients are independently obtained from natural diets and that such conflict may reinforce signal honesty in carotenoid-based ornaments. They also suggest that, at least in the common lizard, sexual selection with respect to carotenoid-based coloration may select for males with low antioxidant capacity and thus for males of superior health.

Molecular epidemiology reveals long-term changes in HIV type 1 subtype B transmission in Switzerland.

BACKGROUND: Sequence data from resistance testing offer unique opportunities to characterize the structure of human immunodeficiency virus (HIV) infection epidemics. METHODS: We analyzed a representative set of HIV type 1 (HIV-1) subtype B pol sequences from 5700 patients enrolled in the Swiss HIV Cohort Study. We pooled these sequences with the same number of sequences from foreign epidemics, inferred a phylogeny, and identified Swiss transmission clusters as clades having a minimal size of 10 and containing >or=80% Swiss sequences. RESULTS: More than one-half of Swiss patients were included within 60 transmission clusters. Most transmission clusters were significantly dominated by specific transmission routes, which were used to identify the following patient groups: men having sex with men (MSM) (38 transmission clusters; average cluster size, 29 patients) or patients acquiring HIV through heterosexual contact (HETs) and injection drug users (IDUs) (12 transmission clusters; average cluster size, 144 patients). Interestingly, there were no transmission clusters dominated by sequences from HETs only. Although 44% of all HETs who were infected between 1983 and 1986 clustered with injection drug users, this percentage decreased to 18% for 2003-2006 (P<.001), indicating a diminishing role of injection drug users in transmission among HETs over time. CONCLUSIONS: Our analysis suggests (1) the absence of a self-sustaining epidemic of HIV-1 subtype B in HETs in Switzerland and (2) a temporally decreasing clustering of HIV infections in HETs and IDUs.

The bioavailability of bromazepam, omeprazole and paracetamol given by nasogastric feeding tube.

AIMS: To characterize and compare the pharmacokinetic profiles of bromazepam, omeprazole and paracetamol when administered by the oral and nasogastric routes to the same healthy cohort of volunteers. METHODS: In a prospective, monocentric, randomized crossover study, eight healthy volunteers received the three drugs by the oral (OR) and nasogastric routes (NT). Sequential plasma samples were analyzed by high-performance liquid chromatography-UV, pharmacokinetic parameters (Cmax, AUC(0-infinity), t(1/2), k(e), tmax) were compared statistically, and Cmax, AUC(0-infinity) and t(max) were analyzed for bioequivalence. RESULTS: A statistically significant difference was seen in the AUC(0-infinity) of bromazepam, with nasogastric administration decreasing availability by about 25%: AUC(OR) = 2501 ng mL(-1) h; AUC(NT) = 1855 ng mL(-1) h (p < 0.05); ratio (geometric mean) = 0.74 [90% confidence interval (CI) 0.64-0.87]. However, this does not appear to be clinically relevant given the usual dosage range and the drug's half-life (approx. 30 h). A large interindividual variability in omeprazole parameters prevented any statistical conclusion from being drawn in terms of both modes of administration despite their similar average profile: AUC(OR) = 579 ng mL(-1) h; AUC(NT) = 587 ng mL(-1) h (p > 0.05); ratio (geometric mean) = 1.01 (90% CI 0.64-1.61). An extended study with a larger number of subjects may possibly provide clearer answers. The narrow 90% confidence limits of paracetamol indicate bioequivalence: AUC(OR) = 37 microg mL(-1) h; AUC(NT) = 41 microg mL(-1) h(p > 0.05); ratio (geometric mean) = 1.12 (90% CI 0.98-1.28). CONCLUSION: The results of this study show that the nasogastric route of administration does not appear to cause marked, clinically unsuitable alterations in the bioavailability of the tested drugs.

Histology-driven data mining of lipid signatures from multiple imaging mass spectrometry analyses: application to human colorectal cancer liver metastasis biopsies.

Imaging mass spectrometry (IMS) represents an innovative tool in the cancer research pipeline, which is increasingly being used in clinical and pharmaceutical applications. The unique properties of the technique, especially the amount of data generated, make the handling of data from multiple IMS acquisitions challenging. This work presents a histology-driven IMS approach aiming to identify discriminant lipid signatures from the simultaneous mining of IMS data sets from multiple samples. The feasibility of the developed workflow is evaluated on a set of three human colorectal cancer liver metastasis (CRCLM) tissue sections. Lipid IMS on tissue sections was performed using MALDI-TOF/TOF MS in both negative and positive ionization modes after 1,5-diaminonaphthalene matrix deposition by sublimation. The combination of both positive and negative acquisition results was performed during data mining to simplify the process and interrogate a larger lipidome into a single analysis. To reduce the complexity of the IMS data sets, a sub data set was generated by randomly selecting a fixed number of spectra from a histologically defined region of interest, resulting in a 10-fold data reduction. Principal component analysis confirmed that the molecular selectivity of the regions of interest is maintained after data reduction. Partial least-squares and heat map analyses demonstrated a selective signature of the CRCLM, revealing lipids that are significantly up- and down-regulated in the tumor region. This comprehensive approach is thus of interest for defining disease signatures directly from IMS data sets by the use of combinatory data mining, opening novel routes of investigation for addressing the demands of the clinical setting.

Parenteral is more efficient than mucosal immunization to induce regression of human papillomavirus-associated genital tumors.

Cervical cancer is a public health concern as it represents the second cause of cancer death in women worldwide. High-risk human papillomaviruses (HPV) are the etiologic agents, and HPV E6 and/or E7 oncogene-specific therapeutic vaccines are under development to treat HPV-related lesions in women. Whether the use of mucosal routes of immunization may be preferable for inducing cell-mediated immune responses able to eradicate genital tumors is still debated because of the uniqueness of the female genital mucosa (GM) and the limited experimentation. Here, we compared the protective activity resulting from immunization of mice via intranasal (i.n.), intravaginal (IVAG) or subcutaneous (s.c.) routes with an adjuvanted HPV type 16 E7 polypeptide vaccine. Our data show that s.c. and i.n. immunizations elicited similar frequencies and avidity of TetE71CD81 and E7-specific Interferon-gamma-secreting cells in the GM, whereas slightly lower immune responses were induced by IVAG immunization. In a novel orthotopic murine model, both s.c. and i.n. immunizations allowed for complete long-term protection against genital E7-expressing tumor challenge. However, only s.c. immunization induced complete regression of already established genital tumors. This suggests that the higher E7-specific systemic response observed after s.c. immunization may contribute to the regression of growing genital tumors, whereas local immune responses may be sufficient to impede genital challenges. Thus, our data show that for an efficiently adjuvanted protein-based vaccine, parenteral vaccination route is superior to mucosal vaccination route for inducing regression of established genital tumors in a murine model of HPV-associated genital cancer.