Validation of an adapted falls efficacy scale in older rehabilitation patients.

OBJECTIVE: To determine the psychometric properties of an adapted version of the Falls Efficacy Scale (FES) in older rehabilitation patients. DESIGN: Cross-sectional survey. SETTING: Postacute rehabilitation facility in Switzerland. PARTICIPANTS: Seventy elderly persons aged 65 years and older receiving postacute, inpatient rehabilitation. INTERVENTIONS: Not applicable. MAIN OUTCOME MEASURES: FES questions asked about subject's confidence (range, 0 [none]-10 [full]) in performing 12 activities of daily living (ADLs) without falling. Construct validity was assessed using correlation with measures of physical (basic ADLs [BADLs]), cognitive (Mini-Mental State Examination [MMSE]), affective (15-item Geriatric Depression Scale [GDS]), and mobility (Performance Oriented Mobility Assessment [POMA]) performance. Predictive validity was assessed using the length of rehabilitation stay as the outcome. To determine test-retest reliability, FES administration was repeated in a random subsample (n=20) within 72 hours. RESULTS: FES scores ranged from 10 to 120 (mean, 88.7+/-26.5). Internal consistency was optimal (Cronbach alpha=.90), and item-to-total correlations were all significant, ranging from .56 (toilet use) to .82 (reaching into closets). Test-retest reliability was high (intraclass correlation coefficient, .97; 95% confidence interval, .95-.99; P<.001). Subjects reporting a fall in the previous year had lower FES scores than nonfallers (85.0+/-25.2 vs 94.4+/-27.9, P=.054). The FES correlated with POMA (Spearman rho=.40, P<.001), MMSE (rho=.37, P=.001), BADL (rho=.43, P<.001), and GDS (rho=-.53, P<.001) scores. These relationships remained significant in multivariable analysis for BADLs and GDS, confirming FES construct validity. There was a significant inverse relationship between FES score and the length of rehabilitation stay, independent of sociodemographic, functional, cognitive, and fall status. CONCLUSIONS: This adapted FES is reliable and valid in older patients undergoing postacute rehabilitation. The independent association between poor falls efficacy and increased length of stay has not been previously described and needs further investigations.

Three essays in international finance

Executive Summary The first essay of this dissertation investigates whether greater exchange rate uncertainty (i.e., variation over time in the exchange rate) fosters or depresses the foreign investment of multinational firms. In addition to the direct capital financing it supplies, foreign investment can be a source of valuable technology and know-how, which can have substantial positive effects on a host country's economic growth. Thus, it is critically important for policy makers and central bankers, among others, to understand how multinationals base their investment decisions on the characteristics of foreign exchange markets. In this essay, I first develop a theoretical framework to improve our knowledge regarding how the aggregate level of foreign investment responds to exchange rate uncertainty when an economy consists of many firms, each of which is making decisions. The analysis predicts a U-shaped effect of exchange rate uncertainty on the total level of foreign investment of the economy. That is, the effect is negative for low levels of uncertainty and positive for higher levels of uncertainty. This pattern emerges because the relationship between exchange rate volatility and 'the probability of investment is negative for firms with low productivity at home (i.e., firms that find it profitable to invest abroad) and the relationship is positive for firms with high productivity at home (i.e., firms that prefer exporting their product). This finding stands in sharp contrast to predictions in the existing literature that consider a single firm's decision to invest in a unique project. The main contribution of this research is to show that the aggregation over many firms produces a U-shaped pattern between exchange rate uncertainty and the probability of investment. Using data from industrialized countries for the period of 1982-2002, this essay offers a comprehensive empirical analysis that provides evidence in support of the theoretical prediction. In the second essay, I aim to explain the time variation in sovereign credit risk, which captures the risk that a government may be unable to repay its debt. The importance of correctly evaluating such a risk is illustrated by the central role of sovereign debt in previous international lending crises. In addition, sovereign debt is the largest asset class in emerging markets. In this essay, I provide a pricing formula for the evaluation of sovereign credit risk in which the decision to default on sovereign debt is made by the government. The pricing formula explains the variation across time in daily credit spreads - a widely used measure of credit risk - to a degree not offered by existing theoretical and empirical models. I use information on a country's stock market to compute the prevailing sovereign credit spread in that country. The pricing formula explains a substantial fraction of the time variation in daily credit spread changes for Brazil, Mexico, Peru, and Russia for the 1998-2008 period, particularly during the recent subprime crisis. I also show that when a government incentive to default is allowed to depend on current economic conditions, one can best explain the level of credit spreads, especially during the recent period of financial distress. In the third essay, I show that the risk of sovereign default abroad can produce adverse consequences for the U.S. equity market through a decrease in returns and an increase in volatility. The risk of sovereign default, which is no longer limited to emerging economies, has recently become a major concern for financial markets. While sovereign debt plays an increasing role in today's financial environment, the effects of sovereign credit risk on the U.S. financial markets have been largely ignored in the literature. In this essay, I develop a theoretical framework that explores how the risk of sovereign default abroad helps explain the level and the volatility of U.S. equity returns. The intuition for this effect is that negative economic shocks deteriorate the fiscal situation of foreign governments, thereby increasing the risk of a sovereign default that would trigger a local contraction in economic growth. The increased risk of an economic slowdown abroad amplifies the direct effect of these shocks on the level and the volatility of equity returns in the U.S. through two channels. The first channel involves a decrease in the future earnings of U.S. exporters resulting from unfavorable adjustments to the exchange rate. The second channel involves investors' incentives to rebalance their portfolios toward safer assets, which depresses U.S. equity prices. An empirical estimation of the model with monthly data for the 1994-2008 period provides evidence that the risk of sovereign default abroad generates a strong leverage effect during economic downturns, which helps to substantially explain the level and the volatility of U.S. equity returns.

Wilhelm Ziely ("Olwier und Artus", "Valentin und Orsus", 1521) und das Fiktionsproblem des frühneuhochdeutschen Prosaromans

Wilhelm Zielys ca. 1511-21 in Bern entstandene Prosaromane ‛Olwier und Artus' und ‛Valentin und Orsus' nach französischer Vorlage sind bisher kaum erschlossen. Lediglich ihre Paratexte werden seit jeher registriert: Zielys Vorrede zum 1521 als Doppelausgabe erschienenen Erstdruck beider Romane sowie ein erläuterndes Schlusskapitel zu ‛Olwier und Artus' gelten als innovative Lösungsversuche des im 16. Jahrhundert virulenten Wahrheitsproblems der Literatur und als frühe Zeugnisse für die Entwicklung modernen Fiktionsbewusstseins. Der Beitrag analysiert zunächst in systematischem Zugriff Verbindungspunkte zur neuzeitlichen Literaturästhetik und zeigt auf, daß diese Verbindungen nicht historisch sein können. In einem zweiten, historischen Zugriff untersucht er Zielys Modell im Kontext seines Gesamtwerks und stellt es in den kulturgeschichtlichen Zusammenhang der Jahre um 1520 in der alten Eidgenossenschaft. Er arbeitet die enge Anbindung der poetologischen Positionierung Zielys an den glaubensgeschichtlichen Diskurs am Vorabend der Berner Reformation heraus und wirft neue Fragen zur Auseinandersetzung mit dem Fiktionsproblem im Prosaroman, zugleich auch nach dem literaturwissenschaftlichen Zugang zu vormoderner Fiktionalität, auf.

Beyond the usual suspects: positive attitudes towards positive symptoms is associated with medication noncompliance in psychosis.

Antipsychotic medication represents the treatment of choice in psychosis according to clinical guidelines. Nevertheless, studies show that half to almost three-quarter of all patients discontinue medication with antipsychotics after some time, a fact which is traditionally ascribed to side-effects, mistrust against the clinician and poor illness insight. The present study investigated whether positive attitudes toward psychotic symptoms (ie, gain from illness) represent a further factor for medication noncompliance. An anonymous online survey was set up in order to prevent conservative response biases that likely emerge in a clinical setting. Following an iterative selection process, data from a total of 113 patients with a likely diagnosis of schizophrenia and a history of antipsychotic treatment were retained for the final analyses (80%). While side-effect profile and mistrust emerged as the most frequent reasons for drug discontinuation, 28% of the sample reported gain from illness (eg, missing voices, feeling of power) as a motive for noncompliance. At least every fourth patient reported the following reasons: stigma (31%), mistrust against the physician/therapist (31%), and rejection of medication in general (28%). Approximately every fifth patient had discontinued antipsychotic treatment because of forgetfulness. On average, patients provided 4 different explanations for noncompliance. Ambivalence toward symptoms and treatment should thoroughly be considered when planning treatment in psychosis. While antipsychotic medication represents the evidence-based cornerstone of the current treatment in schizophrenia, further research is needed on nonpharmacological interventions for noncompliant patients who are willing to undergo intervention but refuse pharmacotherapy.

Vergleich 2012 der Kantons- und Gemeindefinanzen = Comparatif 2012 des finances cantonales et communales

Depuis 1999, l'Institut de hautes études en administration publique -IDHEAP- élabore et publie chaque année le comparatif des finances cantonales et communales. L'objectif est d'analyser la situation financière des collectivités publiques. L'analyse recourt à deux groupes de quatre indicateurs. Seit 1999 erarbeitet und veröffentlicht das Hochschulinstitut für Öffentliche Verwaltung -IDHEAP- jährlich den Vergleich der Kantons- und Gemeindefinanzen. Das Ziel besteht darin, die Entwicklung der finanziellen Situation der öffentlichen Gemeinwesen zu analysieren. Der Vergleich ist in zwei Gruppen à je vier Kennzahlen aufgeteilt.

Eretria - Nea Psara : eine klassizistische Stadtanlage über der antiken Polis

Résumé: Le présent ouvrage propose une histoire de l'Erétrie moderne, de la redécouverte du site antique au projet urbanistique de 1834 pour une ville nouvelle destinée à accueillir les réfugiés de l'île de Psara - anéantie en 1824 par les Ottomans - et au développement urbain d'Erétrie/Nea Psara au XIXe et au XXe siècles. Le nom d'Erétrie englobe trois couches historiques distinctes: la cité antique, la ville néoclassique, dessinée par l'architecte allemand Eduard Schaubert (1804-1860), et le village moderne, issu de son projet. Chacune de ces strates - vestiges antiques, tissu urbain néoclassique et constructions plus récentes - est perceptible au sein de cet ensemble urbain et se trouve en relation constante avec les autres. L'exposé des recherches archéologiques - depuis la redécouverte du site antique par Ciriaco de' Pizzicolli d'Ancona (Cyriaque d'Ancône) en 1436 déjà, puis de manière systématique par des voyageurs-archéologues dès le XIXe siècle - comble une lacune dans l'historiographie de la cité antique. Cette approche met également en lumière la relation étroite entre archéologie et urbanisme au XIXe siècle. Si l'exploration de la Grèce avait été jusqu'à son indépendance en 1827 essentiellement le fait des archéologues, des historiens et des philologues, après cette date, des géologues, des ingénieurs et des topographes travaillant pour le développement économique du jeune Etat se mirent également à parcourir le pays, le regard tourné non plus seulement vers l'Antiquité, mais aussi vers l'avenir. L'histoire de la redécouverte d'Erétrie permet ainsi d'éclairer divers aspects liés à la gestation de l'Etat grec. Le projet conçu en 1834 par Ecluard Schaubert de ville néoclassique superposée aux ruines de la cité antique d'Erétrie s'inscrit dans un réseau de créations de villes nouvelles et de modernisations de villes existantes par le nouvel Etat grec, qui cherchait à fonder sa légitimité et son identité, après la domination ottomane, sur les valeurs idéales (ou idéalisées) de l'Antiquité classique. Dans le projet de développement urbain d'Erétrie, la relation étroite entre archéologie et urbanisme et, par conséquent, la référence à l'Antiquité sont évidentes: Eduard Schaubert commença par tracer sur son plan toutes les ruines antiques, dressant ainsi l'état des connaissances archéologiques du site. Sur cette base, l'architecte conçut la ville néoclassique en y incluant les principales ruines, qui devaient servir de repères visuels et qui concrétisaient ainsi le lien idéologique de la monarchie absolue avec l'Antiquité. A Erétrie, deux perspectives principales reliaient le port à l'acropole et l'Ecole navale au théâtre antique. L'intégration de ruines antiques dans un projet urbanistique avait été réalisée par Stamatios Kleanthes et Eduard Schaubert en 1831-1832 dans le plan de l'Athènes moderne, avant que celle-ci n'ait été promue capitale de la Grèce. Les deux architectes ont ainsi anticipé le caractère idéal d'Athènes dans le processus de gestation de l'Etat grec. L'importance de ce plan et de celui qu'ifs ont établi sur le même modèle pour le Pirée a été reconnue par les historiens de l'urbanisme. En revanche, le plan d'Erétrie, qui suit pourtant les mêmes principes, n'a été que partiellement étudié. Cette monographie montre que le projet d'Erétrie était le plus abouti des trois, qui tous se caractérisent par un système de routes rayonnant depuis le siège du gouvernement (résidences royales à Athènes et au Pirée, mairie à Erétrie). Cet éventail de rues ou u patte d'oie» embrasse à Athènes l'acropole et au Pirée fa baie du port, alors qu'a Erétrie il est double, axé en raison de la topographie sur l'acropole et sur Pa baie du port. Cette double patte d'oie crée ainsi le lien idéologique avec l'Antiquité et témoigne, par son ouverture sur le port, de l'essor économique souhaité par le gouvernement. Le plan d'Erétrie représente de manière exemplaire l'urbanisme programmatique de la Grèce sous Othon ler (1832-1862). L'ouvrage s'intéresse ensuite à la réalisation du projet de Schaubert, dont la mise en oeuvre n'a pas répondu aux attentes du Gouvernement. Le faible développement d'Erétrie s'explique principalement par le surdimensionnement du projet, des finances publiques modestes, la malaria endémique et une politique économique inadaptée aux traditions commerciales des Psariotes. Les lenteurs dans la réalisation du projet et même des régressions au cours du XIXe siècle et au début du XXe siècle, puis l'urbanisation accélérée d'Erétrie à partir des années 1960, ont eu pour conséquence que les historiens de l'urbanisme et les urbanistes ont sous-estimé, voire ignoré la valeur historique de ce concept Cependant, l'exécution du projet néoclassique s'est poursuivie de manière continue et des références au plan de Schaubert peuvent être observées dans l'aménagement récent de la localité aujourd'hui encore. Ainsi, des arbres ont été plantés dans les années 1960 le long de l'enceinte urbaine antique, à l'emplacement où Schaubert avait prévu la création d'une promenade arborée. Au centre d'Erétrie, là où l'agora principale aurait dû être aménagée, une grande place publique servant au marché hebdomadaire a été créée. Dans le quartier oriental, une petite église dédiée à la Pan hagia Paravouniotissa a été construite en 2001 sur la parcelle où Schaubert en avait prévue une. D'importants éléments des projets de Schaubert, qui ne sont actuellement plus guère perceptibles à Athènes et au Pirée, le sont toujours à Erétrie. Les espaces verts, par exemple, occupent une place importante dans le domaine privé: malgré la densification du tissu urbain, des parcelles caractéristiques contiennent encore des maisons isolées d'un ou de deux niveaux côté rue, avec un grand jardin à l'arrière, séparé des parcelles voisines par un mur en pierre ou en brique crue. Erétrie mérite donc une reconnaissance plus considérable dans l'histoire de l'urbanisme, puisqu'elle contribue à faire mieux comprendre les projets de ses deux villes soeurs. L'étude du projet urbanistique est complétée par une approche typologique des constructions néoclassiques d'Erétrie qui souligne encore la valeur historique de cet ensemble. Comme la plupart des édifices sont, menacés de démolition, à l'exception d'un petit nombre d'entre eux qui bénéficient d'un bon entretien, un inventaire photographique des constructions d'Erétrie datant du XIXe et du début du XXe siècle a été constitué entre 1994 et 2005, complété par des photographies anciennes. Il en ressort que les formes et les techniques de construction sont représentatives de l'architecture privée à l'époque de la création de l'Etat. Enfin, le plan directeur d'Erétrie, réalisé en 1975-1976 par un séminaire du Département d'architecture de l'Ecole polytechnique fédérale de Zurich avec l'appui de l'Ecole suisse d'archéologie en Grèce, est publié ici intégralement pour la première fois. Le présent ouvrage rend ses lettres de noblesse à un ensemble urbain néoclassique, certes modeste, mais issu d'un projet urbanistique ambitieux, témoin significatif du programme politique du nouvel Etat grec. SUMMARY Translated by William Eisler This book gives an account of the history of modern Eretria. It encompasses the rediscovery of the ancient city, the 1834 urban plan for the new town designed to accommodate the refugees from the island of Psara - destroyed by the Ottomans in 1824 - and also the urban development of Eretria/Nea Psara in the 19th and 20th centuries. The name Eretria carries a rich heritage: the ancient city, the neoclassical town designed by the Germen architect Eduard Schaubert (1804-1860), and the modern village. These three distinct historical layers ancient ruins, neoclassical plan and more recent constructions - can be seen within this urban area and are interlinked with each other. The account of the archeological investigations fills a gap in the historiography of the ancient city. This started with the early rediscovery of the ancient site by Ciriaco de'Pizzicolli d'Ancona in 1436, and was followed by systematic research by travellers/ archeologists from the 19th century onward. Furthermore, this shows the close relationship between archeology and urbanism in the 19th century. The exploration of Greece prier te its independence in 1827 was mainly red by archeologists, historians and philologists. Subsequently, geologists, engineers and topographers working for the young state's economic development travelled across the country, with their attention focused not only on Antiquity but are on the future. The history of Eretria's rediscovery gives new insights on various aspects related to the development of the Greek state. In 1834, Eduard Schaubert's project, planning a neoclassical town built upon the ancient Eretria, took place alongside the development of other new cities and the modernization of existing ones du ring the Ottoman domination. By doing so, the new Greek state wanted to build its legitimacy and identity, based upon the ideal (or idealized) values of Classical Antiquity. In the urban development of Eretria, the close connection between archeology and urbanism, and the reference to Antiquity, are obvious. Eduard Schaubert began by tracing on his plan ail of the ancient ruins, thus showing the knowledge of the archeological site at that time. On this basis, the architect planned the neoclassical town, incorporating the principal ruins which were to serve as visual references embodying the ideological link between Antiquity and King Otto's absolute monarchy. In Eretria, two principal visual axes linked the port to the acropolis and the Naval School to the ancient theatre. The integration of ancient ruins in an urban project had already been achieved by Stamatios Kleanthes and Eduard Schaubert in 1831-1832 in their plan for modern Athens, before it became the capital of Greece. The two architects had therefore anticipated the ideal character of Athens at the beginning of the Greek state. The importance of this plan and that of Piraeus (designed along the same model) has long been recognized by urban historians. By contrast, the plan of Eretria based open the same principles has been only partly studied. This book explains clearly that the Eretria project was the most elaborate. The three cities are characterized by a system of roads radiating from the seat of government (the royal residences in Athens and Piraeus, the town hall in Eretria). This fan-like arrangement of streets includes the Acropolis in Athens and the harbour in Piraeus, whereas in Eretria it is twofold, orientated towards the acropolis and the harbour on account of the topography. This double fan-like arrangement shows the ideological link with Antiquity and, with its opening onto the harbour, the government's desire for economic development. The plan of Eretria is a typical ex- ample of the programmatic urbanism of Greece under Otto I (1832-1862). The book discusses the completion of Schaubert's project, which was not fully carried out as expected by the government. The poor development of Eretria can be explained primarily by the excessive scale of the project, the modest public finances, the endemic malaria and an economic policy unsuitable to the commercial traditions of the Psariotes. Delays, even regressions in the implementation of the project in the course of the 19th and the beginning of the 20th centuries, followed by the growing urbanization of Eretria starting in the 1960's, led urban historians and town planners to underestimate or even to ignore the historical value of this concept. Nevertheless, the neoclassical project was carried out steadfastly, and references to the Schaubert plan can still be seen in the modern layout of the town. Trees were planted in the 1960's all along the circumference of the ancient city, where Schaubert had planned a tree-lined promenade. A big public square serving as a weekly market place was created in the centre of Eretria, where the principal agora had been originally planned. In 2001 a small church dedicated to the Panhagia Paravouniotissa was built on a plot of land in the eastern district, where this had been intended by Schaubert. Important elements of Schaubert's projects, which are barely perceptible in modern-day Athens and Piraeus, remain visible in Eretria. Green areas, for example, occupy a significant place within the private properties. In spite of the urban densification, characteristic plots still include isolated houses of one or two stories facing the street, with large gardens in the rear, separated from neighbours by stone or mudbrick walls. Eretria therefore deserves a more prominent position in the history of urbanism, as it contributes to a better understanding of ifs two sister cities. The study of the urban project is enriched by a typological approach to the neoclassical constructions of Eretria, underlining once again the historical value of this heritage. Since only a small number of the buildings have benefited from good maintenance and the greater part is threatened with demolition, a photographic inventory of the constructions of Eretria dating from the 19tIt and early 20th centuries was produced between 1994 and 2005, supplemented by old photographs. This documentation clearly shows that the forms and techniques of construction are characteristic of private architecture at the beginning of modern Greece. Finally, the master plan of Eretria drafted in 1975-1976 by a seminar of the Department of Architecture of the Swiss Federal Institute of Technology, Zurich, with the support of the Swiss School of Archeology in Greece, is published here in full for the first time. This book gives credit to a neoclassical urban heritage which, although modest in scale, derives from an ambitious project that embodies the political programme of the new Greek state. ΠΕΡΙΛΗΨΗ Μετάβραση Ελενή Δημητρακοπούλου Η παρούσα εργασία προτείνει μια. ιστορία της σύγχρονης πόλης της Ερέτριας, ξεκινώντας από την αποκάλύψη του αρχαιολογικού χώρου, περνώντας από την σύνταξη, το 1834, του ρυμοτομικού σχεδίου για μια νέα. πόλη που σκοπό είχε να υποδεχθεί τούς πρόσφυγες από τα Ψαρά. - που καταστράφηκαν ολοσχερώς το 1824 από τούς Οθωμανούς - και εξετάζοντας τέλος την πολεοδομική εξέλιξη της Ερέτριας/Νέων Ψαρών κατά τον 19° και τον 20° αι. Πίσω από το όνομα της Ερέτριας κρύβονται τρία διαφορετικά. ιστορικά στρώματα,: η αρχαία πόλη, η νεοκλασική πόλη πού σχεδιάστηκε από τον γερμανό αρχιτε κτονα "Εντοναρντ Σάουμπερτ (1804-1860) και η σύγχρονη πόλη που κτίστηκε πάνω στά. σχέδια του τελευταίού. Κάθε ένα από αυτά τα στρώματα - αρχαία κατάλοιπα. νεοκλασικός πολεοδομικός ιστός και νεώτερα κτίσματα - γίνεται αντιληπτό στο πλαίσιο αυτού του πολεοδομικού συνόλου και βρίσκεται σε άμεση σχέση με τα άλλα δύο. Ηπαρονσίαση των αρχαιολογικών ερευνών, που ξεκινούν το 1436 με την αποκάλυψη τον αρχαιολογικού χώρού από τον Ciriaco de' Pizzicolli d'Ancona (Κυριάκος ο Αγκωνίτης) και συνεχίζονται συστηματικά. από περιηγητές_αρχαιολόγούς κατά το 19° αι., καλύπτει ένα κενό στην ιστοριογραφία της έρεύνας της αρχαίας πύλης. Η προσέγγιση αυτή φωτίζει επίσης τη στενή σχέσημεταξύαρχαιολογίας και πολεοδομίας κατά τον 190 αι. Αν η εξερεύνηση της Ελλάδος, ως την ανεξαρτησία της το 1827, ήταν έργο κνρϊως αρχαιολόγων, ιστορικών και φιλολόγων, μετά από αυτήν την χρονολογία., γεωλόγοι, μηχανικοί και τοπογράφοι που εργάζονταν για την οικονομική ανάπτυξη τον νεοσύστατου Ελληνικού Κράτούς, άρχισαν επίσης να περιτρέχονν όλη την χώρα., με το βλέμμα. στραμμένο όχι μόνο προς την Αρχαιότητα, αλλά και προς το μέλλον. Η ιστορία της αποκάλυψης της Ερέτριας φωτίζει έτσι και διάφορες όψεις που συνδέονται με την γένεση του Ελληνικού Κράτους. Το 1834, υ 'Εντοναρντ Σάουμπερτ εκπόνησε το σχέδιο μιας νεοκλασικής πόλης που Θα επικαθόταν στα; ερείπια. της αρχαίας Ερέτριας?το έργο εντάσσεται στο δίκτυο δημιουργίας νέων πόλεων και εκσυγχρονισμού των υπαρχυυσών από το νεοσύστατο Ελληνικό Κράτος. το οποίο, μετά την Οθωμανική κυριαρχία, επεδίωκε να Θεμελιώσει την νομιμότητα και την ταυτότητά του πάνω στις ιδανικές ή εξιδανικευμένες αξίες της κλασικής αρχαιότητας. Στο σχέδιο της πολεοδομικής ανάπτυξης της Ερέτριας, η στενή σχέση μεταξύ αρχαιολογίας και πολεοδομίας και, κατ επέκταση. οι σαφείς αναφορές στην Αρχαιότητα. είναι εμφανείς: ο Εντοναρντ Σάουμπερτ άρχισε σχεδιάζοντας στο τοπογραφικό τον όλα τα αρχαία. ερείπια, καταγράφοντας έτσι τις τότε αρχαιολογικές γνώσεις για, το χώρο. Σε αυτή τη βάση, ο αρχιτέκτονας συνέλαβε την νεοκλασική πόλη εντάσσοντας σε αυτήν τα κυριότερα αρχαία μνημεία, τα οποία χρησίμευαν ως οπτικά σημεία αναφοράς, ενώ συγχρόνως υλοποιούσαν την ιδεολογική σχέση της απόλύτης μοναρχίας με την Αρχαιότητα. Στην Ερέτρια, δυο βασικοί άξονες συνέδεαν το λιμάνι με την Ακρόπολη και τη Ναυτική Σχολή με το Αρχαίο Θέατρο. Η ένταξη αρχαίων ερειπίων σε ένα πολεοδομικό σχέδιο είχε ήδη πραγματοποιηθεί από τούς Σταμάτιο Κλεάνθη και'Εντουαρντ Σάουμπερτ στα 1831-1832, στον σχεδιασμό της νέας Αθήνας, πριν αυτή ανακηρυχθεί σε πρωτεύουσα. της Ελλάδος. Οι δυο αρχιτέκτονες προεξόφλησαν έτσι τον συμβολικό χαρακτήρα της Αθήνας στην διαδικασία. γένεσης του Ελληνικού Κράτούς, Η σημασία αυτού τον σχεδίου καθώς και εκείνου που συνέταξαν, πάνω στο ίδιο πνεύμα, για τον Πειραιά έχει αναγνωριστεί από τους σύγχρονούς πολεοδόμους. Αντίθετα, το σχέδιο της Ερέτριας, παρ όλο που ακολούθεί τις ίδιες αρχές, μελετήθηκε πολύ λίγο. Η παρούσα μονογραφία δείχνει ότι το σχέδιο της Ερέτριας ήταν το πιο ολοκληρωμένο από τα τρία. Βασικό χαρακτηριστικό των σχεδίων αυτών είναι ένα σύστημα οδών που αναπτύσσονται ακτινωτά από το κέντρο εξουσίας (βασιλική κατοικία στην Αθήνα και τον Πειραιά, δημαρχείο στην Ερέτρια). Αυτή η ακτινωτή διάταξη των οδών συμπεριλαμβάνει στην Αθήνα την Ακρόπολη και στον Πειραιά το λιμάνι, ενώ στην Ερέτρια είναι αμφίροπη, προσανατολισμένη, λόγω της τοπογραφίας, προς την ακρόπολη αλλά και προς τον όρμο του λιμανιού. Αυτή η διπλή ακτινωτή διάταξη από τη μια δημιούργεί τον ιδεολογικό δεσμό ιιε την Αρχαιότητα, ενώ από την άλλη τονίζει, με το άνοιγμά της προς το λιμάνι, την οικονομική άνθηση της πόλης που επιθυμούσε η κεντρική εξουσία. Τα σχέδιο της Ερέτριας αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα της προγραμματικής πολεοδομίας της Ελλάδος κατά τα, χρόνια της Βασιλείας του "Οθωνος (1832-1862). Η υλοποίηση του σχεδίου του Σάουμπερτ δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες της κυβέρνησης. Η μικρή ανάπτύξη της Ερέτριας οφείλεται κυρίως στούς ανεδαφικούς, μεγαλεπί βολονς στόχους του σχεδίού, στα μέτρια δημόσια οικονομικά, στην ενδημική ελονοσία λόγω των υφισταμένων ελών καθώς και σε μια, οικονομική πολιτική που ήταν ξένη στις εμπορικές παραδόσεις των Ψαριανών. Οι αργοί ρυθμοί της πραγματοποίησης του σχεδίού και μάλιστα κάποιες περικοπές τον κατά τη διάρκεια τον 19°ν και στις αρχές του 2θ αι., και στη συνέχεια η ταχεία πολεοδομική εξέλιξη της Ερέτριας από τη δεκαετία του 1960, είχαν σαν συνέπεια να υποτιμηθεί ή κατ να αγνοηθεί η ιστορική αξία του πολεοδομικού σχεδίου από τους ιστορικούς της πολεοδομίας. Ωστόσο, η εκτέλεση τον νεοκλασικού σχεδίου ακολουθήθηκε με συνέπεια, ενώ αναφορές στο σχέδιο του Σάουμπερτ μπορούν να παρατηρηθούν, ακόμα. και σήμερα. στις νεώτερες διευθετήσεις τον χώρου. Ετσι, στη δεκαετία του 1960, κατά μήκος του αρχαίού τείχούς της πόλης φυτεύθηκαν δέντρα, στη Θέση όπού ο Σάουμπερτ είχε προβλέψει τη δημιουργία ενός δεντροφυτεμένου περιπάτου. Στο κέντρο της Ερέτριας, εκεί όπου Θα έπρεπε να διαμορφωθεί η κύρια αγορά της πόλης, δημιουργήθηκε μια μεγάλη δημόσια πλατεία όπου γίνεται η εβδομαδιαία λαϊκή αγορά. Στην ανατολική συνοικία, χτίστηκε, το 2001, μια μικρή εκκλησία αφιερωμένη στην Παναγία, την Παραβοννιώτισσα, στο οικόπεδο όπου ο Σάουμπερτ είχε προβλέψει μια εκκλησία. Σημαντικά στοιχεία των σχεδίων του Σάουμπερτ, που δεν γίνονται πια καθόλου αντιληπτά στην ΑΘήνα και στον Πειραιά, μπορούν να παρατηρηθούν στην Ερέτρια. Το πράσινο, για παράδειγμα, καταλαμβάνει σημαντική Θέση τον ιδιωτικού χώρου: παρά την πύκνωση τον πολεοδομικού ιστού, χαρακτηριστικά είναι τα οικόπεδα που περιέχούν ακόμα μεμονωμένα σπίτια, μονώροφα ή διώροφα, επί προσώπου οδού, με ένα μεγάλο κήπο στο πίσω μέρος, που χωρίζονται από τα, γειτονικά οικόπεδα με ένα μαντρότοιχο πέτρινο ή από ωμές πλίνθους. Η Ερέτρια οφείλει λοιπόν να λάβει τη Θέση που της αξίζει στην ιστορία της Νεοελληνικής πολεοδομίας, εφόσον συμβάλλει στην καλύτερη κατανόηση των σχεδίων των δυο αυτών αδελφών πόλεων. Η μελέτη τον πολεοδομικού σχεδίού συμπληρώνεται από μια τυπολογική προσέγγιση των νεοκλασικών κτηρίων της Ερέτριας, η οποία υπογραμμίζει ακόμα περισσότερο την ιστορική αξία του συνόλου αυτού. Καθώς τα περισσότερα κτήρια απειλούνται με κατεδάφιση, με εξαίρεση λίγα από αυτά που είχαν την τύχη να συντηρούνται σωστά, μεταξύ 1994 και 2005, καταρτίστηκε ένα φωτογραφικό αρχείο των κτιρίων της Ερέτριας που χρονολογούνται στο 19° και στις αρχές τον 200υ αι., συμπληρωμένο και από παλιές φωτογραφίες. Από αυτό προκύπτει ότι οι μορφές κατ οι τεχνικές δομήσεως είναι αντιπροσωπευτικές της ιδιωτικής αρχιτεκτονικής κατά την εποχή της σύστασης τον Ελληνικού Κράτους. Τέλος, το γενικό ρυθμιστικό σχέδιο της Ερέτριας, που εκπονήθηκε στα 1975-1976 από μελετητική ομάδατης σχολής Αρχιτεκτόνων του Ομοσπονδιακού Πολυτεχνείου της Ζυρίχης, με την υποστήριξη της Ελβετικής Αρχαιολογικής Σχολής στην Ελλάδα., δημοσιεύεται εδώ για πρώτη φορά στην πλήρη μορφή του. Η παρούσα εργασία, αφορά ένα νεοκλασικό πολεοδομικό σύνολο, ταπεινό ίσως, αλλά αποτέλεσμα ενός φιλόδοξου πολεοδομικού σχεδιασμού, ο οποίος αποτελεί σημαντικό μάρτυρα του πολιτικού προγράμματος τον νεοσύστατού Ελληνικού Κράτους.

Effect of antenatal corticosteroids on fetal growth and gestational age at birth.

OBJECTIVE: To estimate the effect of multiple courses of antenatal corticosteroids on neonatal size, controlling for gestational age at birth and other confounders, and to determine whether there was a dose-response relationship between number of courses of antenatal corticosteroids and neonatal size. METHODS: This is a secondary analysis of the Multiple Courses of Antenatal Corticosteroids for Preterm Birth Study, a double-blind randomized controlled trial of single compared with multiple courses of antenatal corticosteroids in women at risk for preterm birth and in which fetuses administered multiple courses of antenatal corticosteroids weighed less, were shorter, and had smaller head circumferences at birth. All women (n=1,858) and children (n=2,304) enrolled in the Multiple Courses of Antenatal Corticosteroids for Preterm Birth Study were included in the current analysis. Multiple linear regression analyses were undertaken. RESULTS: Compared with placebo, neonates in the antenatal corticosteroids group were born earlier (estimated difference and confidence interval [CI]: -0.428 weeks, CI -0.10264 to -0.75336; P=.01). Controlling for gestational age at birth and confounding factors, multiple courses of antenatal corticosteroids were associated with a decrease in birth weight (-33.50 g, CI -66.27120 to -0.72880; P=.045), length (-0.339 cm, CI -0.6212 to -0.05676]; P=.019), and head circumference (-0.296 cm, -0.45672 to -0.13528; P<.001). For each additional course of antenatal corticosteroids, there was a trend toward an incremental decrease in birth weight, length, and head circumference. CONCLUSION: Fetuses exposed to multiple courses of antenatal corticosteroids were smaller at birth. The reduction in size was partially attributed to being born at an earlier gestational age but also was attributed to decreased fetal growth. Finally, a dose-response relationship exists between the number of corticosteroid courses and a decrease in fetal growth. The long-term effect of these findings is unknown. CLINICAL TRIAL REGISTRATION: ClinicalTrials.gov, www.clinicaltrials.gov, NCT00187382. LEVEL OF EVIDENCE: II.

Characterization of the rice PHO1 gene family reveals a key role for OsPHO1;2 in phosphate homeostasis and the evolution of a distinct clade in dicotyledons.

Phosphate homeostasis was studied in a monocotyledonous model plant through the characterization of the PHO1 gene family in rice (Oryza sativa). Bioinformatics and phylogenetic analysis showed that the rice genome has three PHO1 homologs, which cluster with the Arabidopsis (Arabidopsis thaliana) AtPHO1 and AtPHO1;H1, the only two genes known to be involved in root-to-shoot transfer of phosphate. In contrast to the Arabidopsis PHO1 gene family, all three rice PHO1 genes have a cis-natural antisense transcript located at the 5 ' end of the genes. Strand-specific quantitative reverse transcription-PCR analyses revealed distinct patterns of expression for sense and antisense transcripts for all three genes, both at the level of tissue expression and in response to nutrient stress. The most abundantly expressed gene was OsPHO1;2 in the roots, for both sense and antisense transcripts. However, while the OsPHO1;2 sense transcript was relatively stable under various nutrient deficiencies, the antisense transcript was highly induced by inorganic phosphate (Pi) deficiency. Characterization of Ospho1;1 and Ospho1;2 insertion mutants revealed that only Ospho1;2 mutants had defects in Pi homeostasis, namely strong reduction in Pi transfer from root to shoot, which was accompanied by low-shoot and high-root Pi. Our data identify OsPHO1;2 as playing a key role in the transfer of Pi from roots to shoots in rice, and indicate that this gene could be regulated by its cis-natural antisense transcripts. Furthermore, phylogenetic analysis of PHO1 homologs in monocotyledons and dicotyledons revealed the emergence of a distinct clade of PHO1 genes in dicotyledons, which include members having roles other than long-distance Pi transport.

Oral epidermal growth factor receptor tyrosine kinase inhibitors for the treatment of non-small cell lung cancer: comparative pharmacokinetics and drug-drug interactions.

The development of orally active small molecule inhibitors of the epidermal growth factor receptor (EGFR) has led to new treatment options for non-small cell lung cancer (NSCLC). Patients with activating mutations of the EGFR gene show sensitivity to, and clinical benefit from, treatment with EGFR tyrosine kinase inhibitors (EGFR-TKls). First generation reversible ATP-competitive EGFR-TKls, gefitinib and erlotinib, are effective as first, second-line or maintenance therapy. Despite initial benefit, most patients develop resistance within a year, 50-60% of cases being related to the appearance of a T790M gatekeeper mutation. Newer, irreversible EGFR-TKls - afatinib and dacomitinib - covalently bind to and inhibit multiple receptors in the ErbB family (EGFR, HER2 and HER4). These agents have been mainly evaluated for first-line treatment but also in the setting of acquired resistance to first-generation EGFR-TKls. Afatinib is the first ErbB family blocker approved for patients with NSCLC with activating EGFR mutations; dacomitinib is in late stage clinical development. Mutant-selective EGFR inhibitors (AZD9291, CO-1686, HM61713) that specifically target the T790M resistance mutation are in early development. The EGFR-TKIs differ in their spectrum of target kinases, reversibility of binding to EGFR receptor, pharmacokinetics and potential for drug-drug interactions, as discussed in this review. For the clinician, these differences are relevant in the setting of polymedicated patients with NSCLC, as well as from the perspective of innovative anticancer drug combination strategies.

Patients presenting with somatic complaints in general practice: depression, anxiety and somatoform disorders are frequent and associated with psychosocial stressors.

BACKGROUND: Mental disorders in primary care patients are frequently associated with physical complaints that can mask the disorder. There is insufficient knowledge concerning the role of anxiety, depression, and somatoform disorders in patients presenting with physical symptoms. Our primary objective was to determine the prevalence of depression, anxiety, and somatoform disorders among primary care patients with a physical complaint. We also investigated the relationship between cumulated psychosocial stressors and mental disorders. METHODS: We conducted a multicentre cross-sectional study in twenty-one private practices and in one academic primary care centre in Western Switzerland. Randomly selected patients presenting with a spontaneous physical complaint were asked to complete the self-administered Patient Health Questionnaire (PHQ) between November 2004 and July 2005. The validated French version of the PHQ allowed the diagnosis of mental disorders (DSM-IV criteria) and the analyses of exposure to psychosocial stressors. RESULTS: There were 917 patients exhibiting at least one physical symptom included. The rate of depression, anxiety, and somatoform disorders was 20.0% (95% confidence interval [CI] = 17.4% to 22.7%), 15.5% (95% CI = 13.2% to 18.0%), and 15.1% (95% CI = 12.8% to 17.5%), respectively. Psychosocial stressors were significantly associated with mental disorders. Patients with an accumulation of psychosocial stressors were more likely to present anxiety, depression, or somatoform disorders, with an increase of 2.2 fold (95% CI = 2.0 to 2.5) for each additional stressor. CONCLUSIONS: The investigation of mental disorders and psychosocial stressors among patients with physical complaints is relevant in primary care. Psychosocial stressors should be explored as potential epidemiological causes of mental disorders.

Risk determinants of acute mountain sickness in trekkers in the Nepali Himalaya: a 24-year follow-up.

OBJECTIVE: Exposure to altitude may lead to acute mountain sickness (AMS) in nonacclimatized individuals. We surveyed AMS prevalence and potential risk factors in trekkers crossing a 5400-m pass in Nepal and compared the results with those of 2 similar studies conducted 12 and 24 years earlier. METHODS: In April 2010, 500 surveys were distributed to English-speaking trekkers at 3500 m on their way to 5400 m, of which 332 (66%) surveys were returned complete. Acute mountain sickness was quantified with the Lake Louise Scoring System (LLSS, cutoff ≥3 and ≥5) and the Environmental Statistical Questionnaire III AMS-C score (ESQ-III, cutoff ≥0.7). We surveyed demographics, body mass index (BMI), smoking habit, rate of ascent, awareness of AMS, and acetazolamide use. RESULTS: Prevalence of AMS was 22%, 23%, and 48% (ESQ-III ≥0.7, LLSS ≥5, and LLSS ≥3, respectively) lower when compared with earlier studies. Risk factors for AMS were younger age, female sex, higher BMI, and smoking habit. Forty-two percent had elementary knowledge about the risk and prevention of AMS. Forty-four percent used acetazolamide. Trekkers took longer to climb from 3500 to 5400 m than in earlier studies. CONCLUSIONS: Prevalence of AMS continued to decline over a period of 24 years, likely as a result of slower ascent and increased use of acetazolamide. The AMS risk factors of younger age, female sex, and high BMI are consistent with prior studies. Awareness of risk and prevention of AMS remains low, indicating an opportunity to better educate trekkers and potentially further reduce AMS prevalence.