Convergence in word structure: revisiting agglutinative noun inflection in Cappadocian Greek

Cappadocian Greek is reported to display agglutinative inflection in its nominal system, namely, mono-exponential formatives for the marking of case and number, and NOM.SG-looking forms as the morphemic units to which inflection applies. Previous scholarship has interpreted these developments as indicating a shift in morphological type from fusion to agglutination, brought about by contact with Turkish. This study takes issue with these conclusions. By casting a wider net over the inflectional system of the language, it shows that, of the two types of agglutinative formations identified, only one evidences a radical departure from the inherited structural properties of Cappadocian noun inflection. The other, on the contrary, represents a typologically more conservative innovation. The study presents evidence that a combination of system-internal and -external motivations triggered the development of both types, it describes the mechanisms through which the innovation was implemented, and discusses the factors that favoured change.

From syntagmatic to paradigmatic spatial zeroes: the loss of the preposition se in inner Asia Minor Greek

We trace the diachronic development of the preposition se in inner Asia Minor Greek from its use to mark a range of spatial functions to its ultimate loss and replacement by zero. We propose that, before spreading to all syntactic and semantic contexts, zero marking was contextually-dependent on the presence/absence of a prenominal genitive modifying the head noun of Ground-encoding NPs and on the presence/absence of Region-encoding postpositions. We attribute these developments to an informational load relief strategy aimed at producing more economical utterances as well as to language contact with Turkish, which favoured structural convergence on the adpositional level between the two languages.

Marking definiteness multiply: evidence from two varieties of Greek

Θέμα της μελέτης μας είναι οι πολυοριστικές δομές σε δύο νεοελληνικές ποικιλίες, την πρότυπη ελληνική (ΠΕ) και την καππαδοκική διάλεκτο (ΚΕ). Παρά την επιφανειακή ομοιότητα, οι δομές αυτές διαφέρουν ως προς τις συντακτικές και σημασιολογικές τους ιδιότητες. Για την ΠΕ υιοθετούμε την ανάλυση των Lekakou & Szendrői (2007, 2009, 2012, 2013), σύμφωνα με την οποία οι πολυοριστικές δομές είναι ένα είδος ονοματικής επεξήγησης, με την ιδιαιτερότητα ότι περιέχουν δομή ονοματικής απαλοιφής (noun ellipsis). Στην ΚΕ, η υποχρεωτική φύση του φαινομένου μας οδηγεί στην πρόταση ότι πρόκειται για ένα είδος μορφοσυντακτικής συμφωνίας. Συγκεκριμένα, τα άρθρα που συνοδεύουν το επίθετο είναι δείκτες ονοματικής συμφωνίας ως προς την οριστικότητα και προκύπτουν μετα-συντακτικά, στο θεωρητικό πλαίσιο της Κατανεμημένης Μορφολογίας. Υποστηρίζουμε ότι μια ενιαία ανάλυση της οριστικότητας στις δύο ποικιλίες είναι εφικτή, εφόσον δεχτούμε ότι σημασιολογική οριστικικότητα δεν εκφράζει κανένα από τα εκπεφρασμένα άρθρα, αλλά ένας φωνολογικά κενός τελεστής.