The Polish EU presidency in Polish press: Did we actually notice it?

The aim of this paper is to present the findings of a quantitative content analysis of the Polish print media. Sharing the codebook and procedures with an international team, we were able to gain a broad perspective on the media coverage of the first Polish EU presidency. In particular, we focused on: (1) the number of items covering events related to the presidency, (2) the prominence of the topic, (3) genres, (4) main topics, (5) authors of news, (6) authors of opinions, and (7) the way Polish journalists evaluated Poland’s performance during the EU presidency. The findings showed that although Polish print press reported the first Polish EU presidency, the topic’s prominence was not very high. Media organizations rather rarely presented the topic on the front page and they did not change their regular editorial policy. Most of the news items, as well as opinions and comments, were written by staff members. Furthermore, journalists seemed to be more interested in the opinions of national politicians, rather than experts. As a result, the framework of the coverage was predominantly domestic. Journalists working for daily newspapers focused mostly on providing news and their own interpretations of the reported events. On the contrary weekly magazines provided comments and interviews, but again, most of the opinions were expressed by their own journalists and editors.

Współczesna debata telewizyjna a konflikt destruktywny

W artykule dowodzi się tezy, że współczesne debaty publiczne, emitowane w telewizji (takie jak emitowany od 2004 roku w TVP2 program Jana Pospieszalskiego „Warto rozmawiać”), są zdarzeniami komunikacyjnymi zasadzonymi na konflikcie destruktywnym, a więc takim, który wg L. Kriesberga, nastawiony jest nie na problem wywołujący frustrację, ale jest manifestacją agresji, a celem sporu staje się nie pokonanie różnic dzielących strony, ale pokonanie oponenta. Wynika to z sytuacji komunikacyjnej debaty telewizyjnej i nastawienia w pierwszej kolejności na zdobycie uwagi, a potem zaspokajanie potrzeb odbiorcy sekundarnego – widza. Podporządkowane są temu takie elementy, jak wybór tematu debaty, jej scenariusz, dobór uczestników, a w dalszej kolejności ich zachowania werbalne i niewerbalne. W rezultacie, w debacie telewizyjnej złamane zostają typowe dla debaty konstruktywnej reguły i strategie, i zastąpione zostają zachowaniami typowymi dla konfliktu destruktywnego, takimi jak: brak otwartości na argumenty drugiej strony, nastawienie na pokonanie antagonisty, niechęć do szukania innych rozwiązań, jak tylko moja wygrana - twoja przegrana, działania nastawione na prowokację i podważanie wiarygodności partnera, przenoszenie ciężaru debaty ze sprawy na osobę, posługiwanie się argumentacją niemerytoryczną, niezgoda na konstruowanie wspólnego stanowiska. Taki wzorzec debaty telewizyjnej, która stała się pośpieszną, bezproduktywną prezentacją rozbieżnych stanowisk, nie prowadzącą do żadnych konkluzji, nastawioną najwyżej na obrażenie rozmówcy i dostarczenie widzowi krótkotrwałych emocji, buduje powszechne przekonania o niemożności dialogu i porozumienia w dyskursie publicznym i dominującym w nim antagonizmie.

Rethinking Open Science: The Role of Communication

The first version of this text was presented in the “Philosophy of Communication” section at the ECREA’s 5th European Communication Conference, “Communication for Empowerment,” in Lisbon in November 2014. I would like to thank the audience for the lively post-presentation discussion.