Symbole w działaniu. Akademickie konteksty nurtu symbolicznego w antropologii

Niniejsza publikacja podejmuje problem, który jest dla antropologii symbolicznej fundamentalny. Jest nim ukazanie tego, jak w ramach tego kierunku ujmowano kwestię działań o charakterze symbolicznym oraz tego, jak działają same symbole w kulturze. Równie istotnym problemem wiążącym się ze sposobem pojmowania przez ten nurt powyższych kwestii jest jego uwarunkowanie kontekstualne. Chodzi w tym miejscu nie tylko o źródła naukowych inspiracji, ale również o mniej oczywiste czynniki kształtujące teoretyczne stanowiska Geertza czy Turnera. Antropologia symboliczna stanowiła część paradygmatu interpretacyjnego. To właśnie wpływ wiążącego się ze zwrotem interpretacyjnym klimatu intelektualnego, jak też instytucjonalne oddziaływanie wspomnianych powyżej ośrodków akademickich jest najbardziej interesujące. Historyczno-naukowa kontekstualizacja określonych prądów naukowych wywiera wpływ na kształt realizowanych w ich ramach teorii w takim samym stopniu, co relacje pomiędzy stanowiskami poszczególnych badaczy i ich autorskie programy antropologiczne.

Poziom autonarracyjności wypowiedzi i użyteczność wybranych sposobów ich generowania

Autonarracja (jako relacjonowanie własnego doświadczenia) jest dla psychologa istotnym źródłem informacji diagnostycznych, ponieważ w autonarracji odzwierciedla się indywidualny sposób nadawania znaczenia rzeczywistości (wewnętrznej i zewnętrznej), który konstytuuje poczucie tożsamości. Wydaje się ważne określenie użyteczności metod (instrukcji) wywoływania autonarracji pod względem ich potencjału w zakresie stymulowania wypowiedzi o wysokim poziomie narracyjności. Istnieją czynniki (intrapersonalne i sytuacyjne), które mogą modyfikować efekty instrukcji autonarracyjnych. Jednym z intrapersonalnych czynników jest tzw. inklinacja narracyjna – dyspozycyjna tendencja do opowiadania o sobie w konwencji opowieści. W referowanych badaniach podjęto się próby określania poziomu narracyjności w tekstach, zebranych za pomocą trzech różnych instrukcji autonarracyjnych w wywiadach (1. pytania otwartego, 2. rozmowy o przyniesionej fotografii, 3. metafory życia jako książki) od osób o różnym poziomie inklinacji autonarracyjnej. Teksty poddano ilościowej analizie treści w celu określenia wskaźników oraz poziomu narracyjności. Badania między innymi sugerują, że psycholog stosujący instrukcje autonarracyjne, nie powinien abstrahować od wpływu inklinacji narracyjnej na użyteczność instrukcji generowania autonarracji.

O interdyscyplinarności komparatystyki

For the past fifty years, the interest in issues beyond pure philology has been a watchword in comparative literary studies. Comparative studies, which by default employ a variety of methods, run the major risk – as the experience of American comparative literature shows – of descending into dangerous ‘everythingism’ or losing its identity. However, it performs well when literature remains one of the segments of comparison. In such instances, it proves efficacious in exploring the ‘correspondences of arts’, the problems of identity and multiculturalism as well as contributes to the research into the transfer of ideas. Hence, it delves into phenomena which exist on the borderlines of literature, fine arts and other fields of humanities, employing strategies of interpretation which are typical for each of those fields. This means that in the process there emerges a “borderline methodology”, whose distinctive feature is heterogeneity of conducting research. This, in turn, requires the scholar to be both ingenious and creative while selecting topics as well as to possess competence in literary studies and the related field.

Zinstytucjonalizowane sieci współdziałania międzygminnego w Polsce

Podstawowym problemem badawczym rozprawy doktorskiej mgra Bartłomieja Kołsuta jest powstawanie i funkcjonowanie zinstytucjonalizowanych sieci współdziałania międzygminnego w Polsce. W pracy skoncentrowano się na realizacji pięciu najważniejszych celów poznawczych. Dotyczą one: 1. identyfikacji zinstytucjonalizowanych sieci współdziałania międzygminnego w Polsce według stanu na koniec 2014 roku, 2. typologii funkcjonalnej zidentyfikowanych sieci, 3. próby wyjaśnienia przyczyn powstawania sieci w okresie 1990-2014, 4. weryfikacji wybranych czynników usieciowienia gmin, 5. próby oceny przydatności wybranych teorii instytucjonalnych w wyjaśnianiu przyczyn powstawania i funkcjonowania sieci. W rozprawie wykorzystano szereg metod i technik badawczych, m. in. metodę analizy treści, statystyczne miary współzmienności (współczynnik phi Yule’a, iloraz szans, współczynnik korelacji liniowej Pearsona). W procesie identyfikacji sieci przeanalizowano ponad 2,5 tys. dokumentów i opracowań, korzystając przy tym z kilkudziesięciu, różnego rodzaju baz danych. Wyniki przeprowadzonych badań empirycznych pozwoliły także dokonać oceny przydatności teorii instytucjonalnych (m. in. instytucjonalizmu wyboru racjonalnego, instytucjonalizmu socjologicznego oraz instytucjonalizmu historycznego) w wyjaśnianiu przyczyn powstawania i funkcjonowania sieci. Zrealizowana rozprawa jest pierwszym tak kompleksowym i pogłębionym opracowaniem geograficznego wymiaru zinstytucjonalizowanej współpracy międzygminnej w Polsce.