Rozwój technologiczny samolotów myśliwskich, a ich taktyka w Royal Air Force oraz US Army Air Force na zachodnioeuropejskim tetrze działań operacyjnych podczas II wojny światowej w latach 1939 – 1944

Wydział Historyczny: Instytut Historii

Podczas II WW na Zachodnioeuropejskim Teatrze Działań Operacyjnych (dalej ZTDO) miały miejsce ważne alianckie zwycięstwa w powietrzu, a to dzięki połączeniu technologii i taktyki samolotów myśliwskich. Do dobrze zbadanych należą tutaj bitwa o Anglię oraz myśliwce Spitfire lub P-51 Mustang, które były podstawą tych zwycięstw. Nieco zaniedbane pozostają zagadnienia dotyczące w jaki sposób U.S. Army Air Force (dalej USAAF) i Royal Air Force (dalej RAF) wdrażały nowe technologie i ulepszoną taktykę, częściowo w oparciu o doświadczenia bojowe. Dlatego też w rozprawie doktorskiej zamierzam dokonać analizy relacji między rozwojem technologicznym a taktycznym brytyjskich oraz amerykańskich samolotów myśliwskich na ZTDO w latach 1939-1944, a to w celu wykazania interakcji techniczno-taktycznej w przypadku alianckich sił powietrznych. Dla USAAF i RAF, główną rolę odegrała w tym zakresie doktryna, kształtując zarówno cechy techniczne myśliwców jak i ich taktykę. W przypadku RAF-u, wykazano się elastycznością w produkcji i modyfikacji samolotów myśliwskich, przede wszystkim Spitfire. Jednak początkowo walczyły wykorzystując taktykę niedostosowaną do techniki walki Luftwaffe-a. Dlatego też opracowano nową taktykę, która została stopniowo zadaptowana przez wszystkie dywizjony myśliwskie RAF. Mimo rozwoju w tych dziedzinach, na ZDTO RAF zostały przyćmiony przez USAAF. W USA, doktryna ograniczyła skuteczność ich floty myśliwskiej. Jednak miały możliwość do uczenia się taktyki przez doświadczenia bojowe RAF-u i produkowały najlepsze samoloty dalekiego zasięgu, które osiągnęły strategiczne zwycięstwo.

In the Western-European theater of operations (WETO) in WWII the Allies achieved a number of important victories due to the combination of technical and tactical developments of their fighter aircraft. These victories (such as the Battle of Britain) or the aircraft which enabled them (like the Spitfire or P-51 Mustang) are well studied. Less-well covered, however, is exactly how the US Army Air Force (USAAF) and the Royal Air Force (RAF) developed and synthesized new technolgies and improved tactics, many of which came directly from combat experience. Thus, in the following work I intend to analyze the relation between technological and tactical development for British and American fighter planes in the WETO from 1939-1944, leading to a more complete understanding of the technical-tactical relationship in the case of these Allied air forces. For the USAAF and RAF, their doctrine played an important role in shaping the technical traits of these aircraft and their tactics. The RAF was characterized by a flexibility in the production and modification of their fighters, particularly the Spitfire. However, they intially fought with ill-suited fighter tactics. New tactics appeared in the course of the war among different squadrons, and were gradually adopted by the entire RAF. In spite of these developments, the RAF was eventually eclipsed by the USAAF in the WETO. In the USA, their doctrine limited the effectivness of their fighter fleet. However, they did have the opportunity to learn new tactics through the experiences of the RAF and later produced the best long-range aircraft, which ultimately achieved strategic victory.