HPV infection, a described cause for human cancer: HPV detection and molecular mechanisms of HPV carcinogenesis (Review).

[en]Human papillomavirus (HPV) belongs to the Papillomaviridae virus family and it is one of the most common sexual transmission infections. HPV genome is composed of eight genes, including two early genes and six late genes. Among these late genes, E6 and E7 code for proteins that trigger cell-cycle re-entry in infected cells, which can lead to cervical cancer development. The IARC (International Agency for Research Cancer) proposed a guideline based on Hill’s criteria to determine whether the relation between HPV infection and cervical cancer is causal or not. Epidemiological studies have demonstrated that HPV infection is a necessary but non-sufficient cause for cervical cancer. Furthermore, HPV infection is considered the first necessary cause described of a human cancer, being HPV16 and 18 carcinogenic to humans and the most studied types. Cervical cancer is the second leading cause of cancer death among women worldwide. Different screening programs are carried out with the aim of preventing cervical cancer; such as cytologies and HPV tests. There are two main methods which are equally usable to detect HPV: the real-time PCR assays and the array assays. Regarding the molecular mechanisms of HPV mediated malignancies, E2, E6 and E7 proteins of HPV16 lead to immune response evasion, inducing IL-10 and TGF-β1 gene expression. Besides, E6 and E7 proteins allow cell-cycle reentry, phosphorylating RB and ubiquitinating p53 respectively. HPV genome integration in host genome leads to the alteration of host and viral genes expression, including oncogenes and tumor suppressor genes. However, the differences of E6 and E7 oncoproteins in different HPV types is poorly known due to the fact that almost the most studied HPV type has been HPV16.

[eus]Giza Papilomaren Birusa (GPB) Papillomaviridae birus familiakoa den eta sexu-transmisiozko infekzioak eragiten dituen birus ohikoena da. GPBaren genoma 8 genez osatuta dago, 2 gene goiztiarrez eta 6 gene berantiarrez. Gene berantiarren artean, E6 eta E7 geneek infektatutako zelulen ziklo zelularraren hasiera eragiten duten proteinak kodetzen dituzte; beraz, minbizi zerbikala sorrarazi dezakete. Minbiziaren Ikerketarako Nazioarteko Agentziak (IARC) Hill-en irizpidetan oinarritutako gida proposatu zuen GPB infekzioaren eta minbizi zerbikalaren arteko erlazioa kausazkoa den edo ez aztertzeko. Ikerketa epidemiologikoek adierazi dute GPBaren infekzioa minbizi zerbikala pairatzeko beharrezko kausa dela, baina ez nahikoa. Gainera, GPBaren infekzioa giza minbizi bat gertatzeko beharrezkoa den lehen kausa deskribatua da. GPB16 eta 18 gizakiarentzat kartzinogenikoak eta gehien ikertu diren GPB motak dira. Minbizi zerbikala minbizi ondorioz hilkortasun handiena eragiten duen bigarren kausa da munduko emakumezkoen artean. Badaude hainbat osasun azterketa minbizi zerbikalaren garapena saihesteko; adibidez zitologiak eta GPB testak. Bi metodo nagusi daude eta biak dira erabilgarriak GPB detektatzeko: denbora errealeko PCR entseguak eta arraietan eginiko entseguak. GPB16 birusaren E2, E6 eta E7 proteinek IL-10 eta TGF-β1 geneen adierazpena induzitzen dute, sistema immuneko erantzuna saihestuz. Bestalde, E6 eta E7 proteinek ziklo zelularraren hasiera eragiten dute. E6 eta E7 proteinek RB fosforilatzen eta p53 ubikitinatzen dituzte hurrenez hurren. GPB genomaren integrazioak zelula-ostalarien genoman birus eta zelula-ostalarien gene-adierazpenak alda ditzake, adibidez onkogene eta tumore-supresoreen adierazpena. Hala ere, gehien ikertu den GPB mota GPB16 denez, GPB desberdinen E6 eta E7 onkoproteinen arteko ezberdintasunak ezezagun diraute gaur egun.